Εικοσιπέντε χρόνια πορείας δεν είναι λίγα. Ο Ian Parry έχει περάσει από λογής σχήματα και για εμάς που μεγαλώσαμε στα 90s αποτέλεσε μεγάλο κεφάλαιο, ελέω Elegy. Κάπου στο 1999 ήταν που η πρώτη δουλειά των Consortium Project είδε το φως της ημέρας.
Και για μένα εκεί ήταν που οι αξιομνημόνευτες στιγμές του Ian αντικαταστάθηκαν για περίπου μια δεκαετία, από χιλιοπαιγμένες ιδέες και προσκολλημένα στο παρελθόν συστατικά, που τον οδήγησαν σε μια εν δυνάμει αφάνεια. Από το 2000 έως το 2010 κυκλοφόρησε άλλους τρεις δίσκους με τους ConsortiumProject (πέρα από δύο ακόμη με τους Elegy, συν ένα- δύο άλλα project και κάποιες διάσπαρτες συμμετοχές). Ότι και εάν έκανε όμως είχε τα ίδια χαρακτηριστικά: κάποιες καλές συνθέσεις μεν, αλλά στο σύνολό τους αδιάφορες. Κάθε album είχε κάτι να δώσει, αλλά αυτό ήταν πολύ μικρό, ειδικά σε συνάρτηση του ταλέντου και της ήδη υπάρχουσας προϊστορίας του Parry. Το πέμπτο κεφάλαιο των ConsortiumProject είναι σίγουρα καλύτερο από τα προηγούμενα δύο, και έχει έναν άλλο αέρα, ο οποίος ως ενός σημείου οφείλεται και στην ώθηση που πήρε πάλι το όνομά του όταν έγινε frontman των Crystal Tears. Το “Species” έχει καλές στιγμές και η χρήση διάφορων guest (όπως σε κάθε κυκλοφορία της μπάντας) βοηθάει και πάλι. Ενδεικτικά να αναφέρω τους StephanLil (Vanden Plus) στις κιθάρες, KrisGildenlow (Pain of Salvation) στο μπάσο και CaseyGrillo (Kamelot) στα τύμπανα. Το τελευταίο μέρος, όπως αναφέρει το δελτίο τύπου, αυτού του μουσικού εγχειρήματος είναι συνάμα και το πιο heavy, χωρίς βέβαια να σημαίνει πως δεν έχουμε να κάνουμε με το κλασσικό, μελωδικό prog power που αρέσκεται ο Ian. Σίγουρα θα ικανοποιήσει τους fan, μιας και ο φίλτατος Parry δείχνει να ανακάμπτει ύστερα από μια ομολογουμένως κακή δεκαετία, αλλά δύσκολα θα κερδίσει νέους οπαδούς, μιας και το στυλ που παρουσιάζει για μια ακόμη φορά είναι ετεροχρονισμένο, κάτι που σπάνια προσελκύει τους εκκολαπτόμενους metalheads.
571 
