“A.N.D….Dogro Lived On – The Return”. Θα μπορούσε και να είναι τίτλος ταινίας επιστημονικής φαντασίας αλλά εν προκειμένω έχουμε μάλλον μια περίπτωση επιστημονικής πραγματικότητας.
Για τη σχέση μου με τους Αμερικανούς θεούς του U.S. metal Heir Apparent θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο. Πολλές από τις δημιουργίες τους είναι χημικά ενωμένες με το metal αίμα που ρέει στις φλέβες του γράφοντος, απετέλεσαν σφραγίδες στην ψυχή του και soundtracks αξέχαστων εμπειριών, όταν “μάθαινε τη ζωή” και όντας παρθένος μουσικά οργανισμός.
Το αράδιασμα χρονολογιών και ονομάτων δεν λέει απολύτως τίποτα για τα συναισθήματα που νιώθει ακόμη, χωμένος για τα καλά πλέον στα middle ages, όταν “σκάνε” ύμνοι όπως το προαναφερθέν “A.N.D….Dogro Lived On”, το “Fifth Season”, το “Cacophony of Anger” ή τα “Tear Down the Wall” και “Nightmare” (και τα δυο μέσα στη δεκάδα των καλύτερων metal τραγουδιών από τότε που ο Κύριος εποίησεν τον θαυμαστόν τούτον κόσμο).
Όντως η διάλυση τους ήταν τεράστιο κενό. Η ελπίδα ενός νέου album από τους Heir Apparent έγινε σιγουριά βλέποντας την μπάντα ανανεωμένη και ενεργή στα πρόσφατα shows που έδωσε σε μεγάλα festivals όπως στο Keep It True και φυσικά στην επί ελληνικού εδάφους εμφάνισή τους στο Up The Hammers. Ώσπου ανακοινώθηκε και επίσημα. Ναι, οι Heir Apparent επιστρέφουν δισκογραφικά και για να δούμε πως επέδρασαν τα 29 αυτά χρόνια σιωπής στην προσωπικότητα της μπάντας.
Συνθετικώς τα πράγματα έχουν αλλάξει παντελώς σε πολύ απρόβλεπτο βαθμό. Αν περιμένεις να ακούσεις τα γιουρούσια του “Graceful Inheritance” (ok, σε μια περίπτωση θα τα ακούσεις) ή τα power δοκίμια του “One Small Voice”, αδίκως περιμένεις. Η μουσική της μπάντας έχει στραφεί αρκετές μοίρες, εμπίπτοντας πλήρως στο progressive metal, με μοναδικές συνιστώσες αμεσότητας τα “ορθόδοξα” solo parts του μαέστρου Terry Gorle και οι επίλογοι των κομματιών.
Σκοτεινό και απαισιόδοξο prog metal υλικό στην πλειοψηφία του, το οποίο εν μέρει φανερώνει το ποιος το δημιούργησε, αλλά από την άλλη εγκολπώνει μέσα του “πνεύματα” που παραπέμπουν ευθέως σε ομογάλακτους θεούς του U.S. metal και ειδικότερα σε σχήματα όπως οι Psychotic Waltz της “Social Grace” περιόδου (πολλές “αύρες” στα “Man in the Sky”, “The Road to Palestine” και “Insomnia”), οι Dream Theater (η έξοχη piano-based μπαλάντα “Here We Aren’t” είναι τέτοιας απόχρωσης) και οι Lethal, κυρίως στις στιγμές που ο πολύ καλός Will Shaw θυμίζει τον Tom Mallicoat (όπως για παράδειγμα στο “The Door”).
Πολύ καλό το αγωνιώδες “Synthetic Lies”, με εφιαλτικές “νυχτερινές” καταλαγιάσεις υπό αιθέρια, εντέχνως δυσαρμονικά αρπίσματα ενώ θέτω ως κορυφαία στιγμή το φοβερό “Savior” (για κάτι τέτοια αρρώστησα τότε κύριε Gorle), ο ορισμός του Heir Apparent metal, μια speed στιγμή με σπουδαίες μπασογραμμές, η οποία είναι η μόνη κραυγαλέα γέφυρα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και (εύχομαι και ελπίζω) το μέλλον των Heir Apparent.
Εκτελεστικώς φυσικά, τα πάντα αναμενόμενα αγγίζουν την τελειότητα όπως και ηχητικά, με την επιμέλεια του τεχνικού τομέα να τον έχει αναλάβει ο πολύπειρος Tom Hall (δούλεψε και στα εξίσου θρυλικά “Queensryche” και “Empire” των πάλαι ποτέ θρύλων του Seattle). Το ρυθμικό δίδυμο των Derek Peace (μπάσο) και Ray Schwartz (drums) είναι πυκνό, συμπαγές και στιβαρό. Ο δε Will Shaw έχει εξαιρετική φωνή, πλήρως συμβατή με το background, λιγότερο λυρικός και πιο “hard rock” από τον σπουδαίο προκάτοχό του Steve Benito και ολοκάθαρος στα “ψηλά” του, τιμά τη “φανέλα”. Και φυσικά ο Terry Gorle, εξαιρετικός στα solos, ξερνάει αφειδώς στριφνά heavy riffs, πολυσχιδείς μελωδίες με τη συνοδεία του Op Sakiya στα keyboards ο οποίος είναι διακριτικότατος, χωρίς να δεσμεύει “χώρο” από τον αέρα του εξάχορδου leader.
Στο πηλίκο; Είναι σαν να συνάντησες τον έρωτα της ζωής σου, αυτήν που ποτέ δεν ξέχασες παρά τα όσα μεσολάβησαν, μετά από τριάντα χρόνια τυχαία στο δρόμο και να κοιτιόσαστε στα μάτια. Και δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις. Να την χαστουκίσεις; Να την αγκαλιάσεις; Να την αγνοήσεις; Ή να πισωγυρίσεις (το πλέον πιθανά αναπόφευκτο); Συναισθηματικό αλαλούμ ε; Ε αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το “The View From Below”. Πρόκειται για το ίδιο μουσικό “κορμί” που δεν κάνει καμιά προσπάθεια να αποκρύψει την ωρίμανσή του – όπως και να την ορίσεις ή να την απαξιώσεις – και που σου φανερώνει το χειροπιαστό “τώρα” του. Το ερώτημα είναι αν άλλαξαν “τα κριτήρια γοητείας” που καθόρισε ο χρόνος, ο τρόπος οπτικής. From below που λέει και ο ίδιος ο ποιητής; Πιθανότατα.
Προσωπικά το “The View From Below” με γέμισε σκεπτικισμό, όχι για το αν είναι καλή δουλειά ή όχι (η αξιοπρέπεια είναι κεκτημένο της μπάντας) αλλά γιατί πιστεύω πως πρόκειται για ένα μεταβατικό album που μάλλον ο πρωταρχικός στόχος του είναι να “ξεβράσει” συσσωρευμένη μελαγχολία με έναν πολύ έντεχνο τρόπο, αγνοώντας τις τάσεις της αγοράς ή τις απαιτήσεις / φιλοδοξίες των οπαδών τους. Old school μουσική, όχι άμεση (επ’ ουδενί δεν πρόκειται για διασκεδαστική μουσική) γιατί το υλικό απαιτεί προσοχή και αφοσίωση, αλλά με ενδιαφέρουσα προσέγγιση και υποβόσκουσα κινηματογραφική συνθετική οπτική.
Αυτό που με χαροποίησε πρώτιστα είναι ότι δεν θα χρειαστεί άλλη μια τριαντακονταετία για να ακούσουμε την επόμενη δουλειά τους. Αφουγκράζομαι ήδη τις δονήσεις ενός ολοκληρωτικού και πάνω απ’ όλα HEAVY METAL album, το Magnum Opus των μεγάλων αυτών Αμερικανών. Νιώθω ικανοποιημένος αλλά συνάμα και λίγο αμήχανος. Αυτά, με όση αντικειμενικότητα διαθέτω για κάποια πάθη και σίγουρα οι Heir Apparent υπήρξαν από τα μεγαλύτερα. Τιμή μου και καμάρι μου φυσικά.
https://www.facebook.com/HeirApparentOfficial/
https://www.heirapparent.com/
767 
