Τους Ιταλούς Be The Wolf, τους γνωρίσαμε από τις δύο δυναμικές κι αξιόλογες πρώτες τους δουλειές, το “Imago” (2015) και το “Rouge” (2016), οι οποίες με τις θετικότατες κριτικές που εισέπραξαν, τους κατέταξαν ως ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα σχήματα της γείτονος χώρας, με όλες τις προδιαγραφές να προδιαγράφουν κι εμπορική επιτυχία εκτός συνόρων, αφού MTV, Rolling Stone και λοιπά mass media ασχολήθηκαν μαζί τους.
Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν, το μεγάλο άλμα δεν επιδιώχθηκε (παρά επιτεύχθηκε), κυρίως διότι ο frontman της μπάντας Federico Mondelli, έδωσε έμφαση στο νεότευκτο Power Metal παράλληλο εγχείρημά του, τους Frozen Crown.
Η διαφορά του επερχόμενου “Empress” με τα δύο προηγούμενα album είναι ότι έχει ένα προκαθορισμένο ύφος, καλογυαλισμένου (ως είθισται άλλωστε) A.O.R. σε σύγχρονη εκδοχή και μένουν πιστοί σ’ αυτό από την αρχή μέχρι το τέλος, σ’ αντίθεση με τους προκατόχους του, όπου οι σύγχρονες hard rock συνθέσεις παλινδρομούσαν κάπως ακαθόριστα, ανάμεσα σε 70s και λιγότερο σε 80s φόρμες.
Απόκτηση ταυτότητας θα μου πείτε. Η ακρόαση όμως μας είπε άλλα πράγματα και κατέδειξε ότι οι προηγούμενες δουλειές τους είχαν περισσότερο χαρακτήρα κι αυθεντικότητα, με την αποτύπωση ποικίλων επιρροών στις συνθέσεις τους να οδηγούν σε μια ευχάριστη, τουλάχιστον (!), hard rock περιπέτεια.
Στο “Empress” τα πράγματα γίνονται μονότονα, ρηχά , επίπεδα. Αρκεί η ακρόαση των 2-3 πρώτων κομματιών για να μαντέψουμε χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο πως θα κυλήσει το υπόλοιπο album. Τσιτωμένα κι ακατάπαυστα hard rock γκαζάκια (με power metal και glam rock γέφυρες), riff – άκια που θέλουν να γίνουν catchy αλλά δεν, και μια άψογη παραγωγή που δυστυχώς στέκει μόνη κι έρημη. Φωνητικά σε γενικές γραμμές συμπαθητικά, που αναδύουν σε αρκετές στιγμές ένα pop μέταλλο κι αυτό ίσως να αποδομεί το hard rock χαρακτήρα τους.
Μπορεί το πορτραίτο του Schenker από τις δυναμικές στιγμές του “Blackout” των Scorpions, να το έχουν κάνει εικόνισμα, όμως παραδόξως (για Ιταλούς) τους λείπει το νεύρο, το ταμπεραμέντο και για ένα τέτοιο εγχείρημα η απουσία μιας δυνατής μπαλάντας, ίσως ένα must point για το είδος που επιδιώκουν να πρεσβεύσουν.
Σε γενικές γραμμές το “Empress” είναι σα τη διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη από τη αναμορφωμένη εθνική οδό. Ωραίος δρόμος για ευχάριστη και γρήγορη οδήγηση, αλλά η απουσία τοπίου τον καταντά βαρετό έως κουραστικό.
Παίδες αλλάξτε ρότα!
743 
