Όταν κάποιος φίλος της Metal μουσικής ακούει την λέξη Florida, το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό συνειρμικά είναι το Death metal. Μπάντες όπως οι Death, Morbid Angel, Obituary etc. που δημιουργήθηκαν και σάρωσαν την σκηνή αυτής της πόλης. Αυτή τη φορά οι Deicide με τον τελευταίο τους δίσκο “Overtures of Blasphemy” είναι η αιτία που θα ταξιδέψουμε νοητικά στη Florida για ακόμη μία φορά.
Πρώτος δίσκος με τον Mark English των Monstrosity να αντικαθιστά τον Jack Owen στη θέση της κιθάρας, και το αποτέλεσμα που έβγαλαν μαζί με τους Benton, Quirion και Ashein είναι τόσο βαρύ και θηριώδες, όσο σε προϊδεάζει το εξώφυλλό του.
Από την αρχή του, ο δίσκος μου δημιούργησε hype για το τί θα ακούσω, ξεκινώντας με τα ασήκωτα riff του “One with Satan”, συνεχίζοντας με πιο μελωδικά σημεία στο “Crawled from the Shadow”, που για κάποιον λόγο μου έφεραν κάτι σε πιο κέλτικο ύφος στο μυαλό (ναι ξέρω κουλό), και συνεχίζοντας με πιο γκρουβάτα και μοντέρνα σημεία στο “Seal the Tomb Below” (προσωπικό αγαπημένο του δίσκου, έτρεμε το δωμάτιο καθώς έπαιζε). Καταστροφικό, με την καλή έννοια, τρίπτυχο για ξεκίνημα δίσκου, αυτά τα κομμάτια στη σειρά.
Το άλμπουμ συνεχίζει σε 3 πιο straight forward death metal κομμάτια, “Compliments of Christ”, “All that is Evil” και “Excommunicated”, τα οποία αν και δεν με εξέπληξαν όπως τα 3 πρώτα, είναι αξιοπρεπή death metal tracks και δίνουν δρόμο στην φαρμακερή εισαγωγή του “Anointed In Blood”, που συνεχίζει σε χοροπηδηχτά groovy riffs.
“Crucified Soul of Salvation”, “Defying The Sacred”, “Consumed by Hatred”, “Flesh, Power, Dominion”, “Destined to Blasphemy” τα επόμενα κομμάτια μέχρι το τέλος του δίσκου, που άμα εξαιρέσουμε το “Defying The Sacred”, ο χαρακτηρισμός Pure Old School Death Metal είναι αρκετός για να σε κάνει να καταλάβεις το τί θα ακούσεις. Το “Defying The Sacred” από την άλλη, κινείται σε πιο μελωδικά μονοπάτια με ένα αρκετά εμμελές σόλο στην εισαγωγή του, που μου δημιούργησε μία ευχάριστη έκπληξη συγκριτικά με τα μη τόσο αρμονικά Slayerίστικα σόλο του υπόλοιπου δίσκου.
Συνοπτικά, τον δίσκο θα τον χαρακτήριζα έναν αξιοπρεπή Death metal δίσκο, με ευχάριστα μελωδικά και groove ξεσπάσματα, αλλά και με σημεία που κάνουν κοιλιά στο σύνολο, δυστυχώς. Ίσως να χρειαζόταν λιγότερα tracks, άποψή μου.
800 
