Νέο album και για τους Αυστραλούς progsters οι οποίοι ψήθηκαν στα σανίδια του κόσμου περιοδεύοντας με ονομαστές μπάντες όπως οι Fear Factory, οι Periphery και οι Dillinger Escape Plan.
Η μουσική βασίζεται κυρίως στο σύγχρονο prog (δηλαδή έχουν αποφευχθεί οι Dream Theater-ισμοί) ή, για να ακριβολογήσω, πρόκειται για μια εξελικτική αναγωγή στο σήμερα της μουσικής των Fates Warning. Με πολλά δάνεια από την μοντέρνα σκηνή και χώρους όπως το djent και το αμερικανικού core friendly περιβάλλον, ενσωματώσεις που δεν παραλλάζουν τον εντελώς progressive metal χαρακτήρα της μπάντας.
Φυσικά οι τεχνικές ικανότητες των μελών της μπάντας είναι πανύψηλες αλλά οι Αυστραλοί δεν πέφτουν στην παγίδα της αλόγιστης επίδειξης αυτών. Το prog τους είναι άμεσο και σχετικά αξιομνημόνευτο, με τους Ben Rechter και Ted Furuhashi να διανθίζουν τις δομικές φράσεις με λεπτεπίλεπτα licks και με τα όποια solos άκρως μελωδικά ενώ αυτόνομο highlight του “The Last One” είναι οι εξωφρενικές εκτελέσεις των Drew Patton (μπάσο – φοβερός!) και David Hunter (drums), ένα σεμιναριακό ρυθμικό δίδυμο. Ο δε Rechter, έχοντας αναλάβει και τον ρόλο πίσω από το μικρόφωνο, διαθέτει αρκετά καλή και λυρική φωνή, προσεγγίζει τον Ray Adler τονίζοντας την Fates Warning πινελιά και είναι επαρκής για τις συνθέσεις που ερμηνεύει.
Πολύ αξιόλογο υλικό με τέλεια ηχητική παρουσίαση, με όχι και τόσο μεταβλητές συναισθηματικές στάθμες, σε mid-tempo προς αργές ταχύτητες, συνθέσεις “απλωμένες” και ολοκληρωμένες με κάποιες από αυτές να αποτελούν τα “hits” αυτού του συνόλου, κομμάτια όπως τα Leprous-ικά (ναι, πάλι) “The Messenger”, “Renegade”, “Arrival” και “Resolution” με τις φοβερές μπασογραμμές τους, το “Breaker” με την αιθέρια γέφυρά του και το ρεφρενάτο “Tether” με την Periphery αισθητική του, μέρη ενός ισότιμου ποιοτικώς συνόλου.
Στην παρούσα φάση της μουσικής βιομηχανίας είναι πολύ δύσκολο να προβλέψω την επιτυχία του “The Last One” αλλά καλλιτεχνικώς δεν παύει να αποτελεί μια άξια αναφοράς δουλειά. Καλοπαιγμένο prog metal που τους φίλους αυτής της μουσικής δεν θα τους απογοητεύσει. Για τον γράφοντα, το συγκεκριμένο εικαστικό ρεύμα εκπνέει τα λοίσθιά του εδώ και πάρα πολύ καιρό αλλά αυτό το γεγονός δεν είναι ικανό να παύσει τις δισκογραφικές απόπειρες των (πάρα πολλών, παρά την κάμψη) υπερταλαντούχων μουσικών που έλκονται από την “δυσκολία” στην Τέχνη. Δεν αλλάζει ζωές αλλά το εγκεφαλικό scratching των Circles είναι πολύ ευπρόσδεκτο. Είναι και θέμα των ώτων που διαθέτεις φίλε ακροατή. Ακούς και κρίνεις.
https://www.facebook.com/listentocircles
http://circles.band/
643 
