Προσπάθησα μάταια να σκεφτώ έναν ταιριαστό πρόλογο γι’ αυτό το κείμενο.
Ο βαθμός μη περιγραψιμότητας του “The Wake” ως αναφορά στην ποιότητά του, 14ου album των εκ των θεμελιωτών του progressive metal Καναδών Voivod, με έκανε ανήμπορο σχεδόν να το περιγράψω, γι’ αυτό και θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σαφής και λιτός γίνεται.
Εντελώς αχαρακτήριστο metal για τους περαστικούς / μη έχοντες επαφή με την μπάντα, αλλά και κάτι ίσως εντελώς πρωτόγνωρο και για τα ώτα των μυημένων στην ιδιαίτερη τέχνη των Καναδών αυτών, εικαστικών τρομοκρατών. Γιατί η δουλειά που έβγαλαν είναι το λιγότερο επαναστατική.
Η αίσθηση που μου άφησε το “The Wake” είναι ότι πρόκειται για μια εκπληκτικά συρραμένη και εντελώς έντεχνα δυσαρμονισμένη αναγωγή μελωδικών parts από πολύ οικεία rock ακούσματα. Απολύτως περασμένα φυσικά από το πρίσμα της μπάντας που καθίστανται όχι μόνο αγνώριστα αλλά και τόσο ενδιαφέρουσας φύσεως που το τελικό αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται τουλάχιστον αριστουργηματικό.
Τρομερή απόδοση από όλους. Ο Daniel Mongrain αποδεικνύει από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο το πόσο μεγάλος επιστήμονας είναι, ένας άξιος σύγχρονος guitar hero. Εξωπραγματικό riffing, ρομαντική solo οπτική και από πίσω του ένας Dominique Laroche (μπάσο) και κυρίως ένας ασύλληπτος Michel Langevin (drums) να παραδίδουν σεμινάρια ρυθμικής ανθολογίας. Τρομερές εκτελέσεις, ουδεμία τάση φλυαρίας και επίδειξης πέρα από τα όσα απαιτούν οι καταπληκτικές συνθέσεις και στην κορυφή ο Denis Belanger, πολύπειρος, θεατρικότροπος, ένας φωνητικός μαέστρος ιδανικός για τις συναισθηματικές μεταβολές της “φιλικής”, για τον ακροατή, ροής του “The Wake”.
Εξαιρετικό το περιπετειώδες, “κατασκοπικό” “Obsolete Beings” (η αύρα που μου άφησε πάντως είναι μια ultra σουρεάλ εκδοχή, μια μπάσταρδη μίξη των Motorhead και των Pink Floyd – του “Animals”) με “φεύγα” Syd Barrett-ικό επίλογο, απίστευτο το “The End of Dormancy” με το soundtrack-ικό “Μεγαλοβδομαδιάτικο” intro με τον Belanger να απαγγέλει εν είδει μανιφέστου τους στίχους και τον επίσης “αστυνομικό” αλλά πάνω απ’ όλα εφιαλτικό (χωρίς εισαγωγικά, νιώθεις φόβο και νυχτερινή αμηχανία) ατμοσφαιρικό αέρα και επίλογο του, η επιστροφή στα μεταβιομηχανικά heavy λημέρια του “Angel Rat” με το “Orb Confusion” (αν σου θυμίσει το ομότιτλο, ναι καλώς σου το θύμισε, σαν να ξεκινούσαν την καριέρα τους οι Beatles παίζοντας σαλεμένο dark / goth), το τρελαμένο fusion / thrash “Iconspiracy” (όχι, σε προκαλώ να μου βρεις άλλον όρο εσύ φίλε αναγνώστη / ακροατή), σαν να συνάντησαν οι Annihilator τους Testament και στη μέση της διαδρομής να τους συνάντησαν οι Mekong Delta με καταπληκτικό solo, το δυσαρμονικό “παιχνίδι” των Beatles στο “Spherical Perspective” μέσα σε τεταμένο, “πολεμικό” και αγωνιώδες ρυθμικό κλίμα, η επί της ουσίας απεικόνιση μιας φουτουριστικής καθημερινότητας με ’80s underground garage / punk / new wave αισθητικής επίλογο του “Event Horizon”, το “λαμαρινάτο” fusion του “Always Moving” με τα αιθέρια φωνητικά parts να παρεμβάλλονται (θυμάσαι τη γέφυρα του “Another Prophet Song” των Psychotic Waltz;) και για μια ακόμη φορά μεταλλαγμένες ’60s / 70s αισθητικές και το “Sonic Mycelium”, το μεγαλύτερο κομμάτι που ξεκινάει σαν μονόπρακτο θριλεράκι με ανάλογες δονήσεις από Psychotic Waltz, αλλά στη συνέχεια αποκαλύπτει το σύνηθες πρόσωπο που υποσυνείδητα έστρεψε πολλά από τα αυτιά των ερευνητικών metallers των ’90s. Αυτό των ίδιων των Voivod που είχαν κάψει ένα κάρο εγκέφαλους με τα “Dimension Hatross” και “Nothingface” πριν δυο και κάτι δεκαετίες. Δη, εξωπραγματικό (the real math) metal, μια ολόκληρη ξεχωριστή οντότητα μέσα στη συνθετικά σχετική αμεσότητα που διέπει το album, με φοβερές συμφωνικές σφήνες, Leprous-ικές σπαστικότητες, speed-αρίσματα, ομαλές επαναγειώσεις και απολύτως ’70s prog rock Kansas-ικό επίλογο.
Με τέλειο, καθαρότατο σαν ημιαγωγό πυριτίου, ήχο, το “The Wake” αποτελεί την επιτομή του όρου progressive metal, μια ένωση υποσυνόλων όπως αυτά των Sieges Even, των Depressive Age, των Pink Floyd και πάνω απ’ όλα φυσικά των ίδιων των Voivod που δικαιούνται να αισθάνονται υπερήφανοι γι’ αυτό το έργο.
Αυτό θα πει prog κύριοι! Συνθετική αριστεία, ηχητική θεατρική αναγωγή του rock σε έργο ύψιστου ενδιαφέροντος, συναισθηματικός πανικός, με μια λέξη “βίωμα”. Αν του δοθεί η πρέπουσα προσοχή θα αποδειχτεί εφάμιλλο του “The Congregation” σε επιδραστικότητα. Πιθανολογώ ότι ούτε οι ίδιοι έχουν καν καταλάβει τι δημιούργησαν. O καλύτερος old school prog δίσκος που βγήκε από το 1998 μέχρι σήμερα. Πίριοντ.
https://www.facebook.com/Voivod
789 
