Είναι από τις σπάνιες στιγμές όπου μία μπάντα εν έτη 2018, καταφέρνει και πρωτοτυπεί σ’ έναν μουσικό χώρο όπως το Progressive Metal.
Οι Leprous λοιπόν, ιδρυθέντες το 2001 και με 5 πλέον δίσκους στο βιογραφικό τους έχουν καταφέρει ακριβώς αυτό, βρίσκοντας το δικό τους προσωπικό ήχο και μουσικό στυλ μέσα στα χρόνια δράσης τους. Παρά την ανταγωνιστικότητα του είδους και το ελαχιστοποιημένο attention span του κοινού, μας επισκέφθηκαν το Σάββατο που μας πέρασε για μία βραδιά που σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστη. Μαζί τους από τη μακρινή Ισλανδία οι Agent Fresco, οι οποίοι τους ακολουθούν στην Ευρωπαϊκή περιοδεία και οι 22 από τη χώρα μας.
Δυστυχώς λόγω καθυστερήσεων στο πλαίσιο δουλειάς, δεν κατάφερα να προλάβω τους 22 και ελπίζω να τους πετύχω σε κάποια άλλη εμφάνιση. Παρόλα αυτά βρέθηκα προ ευχάριστης έκπληξης, όταν διαπίστωσα ότι ήμουν από τις εξαιρέσεις που δεν κατέφθασαν από την αρχή της συναυλίας, βλέποντας ένα σχεδόν γεμάτο Fuzz στο τέλος του σετ των 22.
Για μένα η βραδιά λοιπόν ξεκινάει με τους Agent Fresco και ξεκινάει παραπάνω από ευχάριστα. Μπάσο-κιθάρα-ντραμς-φωνή, 3 εκ των οποίων άλλαζαν βάρδιες στα πλήκτρα, μας χάρισαν ένα 45λεπτο σετ με τον πολύ ιδιαίτερο ήχο τους και μία εκρηκτική σκηνική παρουσία. Η μουσική τους μπορεί να πει κανείς ότι βαδίζει στα χνάρια των Leprous, χωρίς όμως να μιλάμε σε καμία περίπτωση για αντιγραφή. Πολύπλοκοι ρυθμοί και μελωδίες, δυναμικές εναλλαγές τόσο εντός των κομματιών όσο και μέσα στο σετ σαν σύνολο, συνεχώς κυμαινόμενοι από ήπια μελωδικά περάσματα και θέματα σε άγρια και απρόβλεπτα ξεσπάσματα, που έκαναν αρκετά κεφάλια να κουνιούνται στο ρυθμό τους.
Πάρα πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό και η μπάντα φάνηκε συγκινημένη από την ανταπόκριση που έλαβε. Highlight, το σημείο στο τελευταίο τους κομμάτι όπου ο frontman της μπάντας Arnor Dan Arnarson, περπάτησε από τη σκηνή μέχρι το booth του ηχολήπτη περνώντας μέσα από το πλήθος που τον “καταγκάλιασε”. Στο τέλος, μπορώ να πω ότι μιλάμε για το ιδανικό ζέσταμα για τους headliners της βραδιάς και ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα!
Και φτάνουμε στη στιγμή που ανεβαίνουν επί σκηνής οι Leprous. Προς έκπληξη δικιά μου και αρκετών άλλων οπαδών της μπάντας, στη σκηνή αρχικά ανέβηκε ένας τσελίστας μόνος του, τη στιγμή που προσωπικά τουλάχιστον δεν γνώριζα καν ότι ήταν μέλος της μπάντας. Βέβαια, όταν άρχισε να παίζει κάθε απορία έσβησε. Ο Raphael Weinroth-Browne (όπως με ενημέρωσαν από το “control”) μας χάρισε ένα πολύ ξεχωριστό intro στο σετ που ακολούθησε. Χαμηλός φωτισμός, μία απόκοσμη ησυχία και οι πρώτες νότες του σήμαναν την έναρξη του σετ. Τελικώς, μόνος του με τη χρήση looper μεταξύ άλλων εφέ, δημιούργησε σταδιακά μία πολύπλευρη και σκοτεινή μελωδία που πλαισίωσε την είσοδο της υπόλοιπης μπάντας με το Bonneville, από το τελευταίο τους πόνημα Malina.
Από τη στιγμή που ανέβηκαν ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Δεν βλέπεις κάθε μέρα μία μπάντα που να συνδυάζει με τέτοια άνεση πολύπλοκα παιξίματα με πιασάρικες μελωδίες και μία παρουσία συμπαγή, που σε χτυπάει σαν γροθιά στο σύνολό της. Το σετ αποτελούταν, κατά κύριο λόγο, από κομμάτια των 2 τελευταίων δίσκων της μπάντας, Congregation και Malina. Ακολούθησαν το Third Law και το Illuminate, μετά το οποίο ανταλλάχθηκε η πρώτη κουβέντα μεταξύ μπάντας και κοινού. Η επικοινωνία υπήρξε αραιή και σύντομη, με το ύφος να θυμίζει περισσότερο θεατρική παράσταση, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν αναφέρω ως αρνητικό, αντιθέτως βοήθησε στην παρουσίαση του υλικού με καλύτερο και πιο αυθεντικό τρόπο.
Το σετ που μας ετοίμασαν, περιείχε στη συνέχεια τα The Flood, From The Flame, Red ενώ συνέχισε με το MB Indifferentia, το μοναδικό που μας έπαιξαν από το Bilateral, το καινούριο Golden Prayer και το Echo από το Coal. Να σημειώσουμε ότι αντίθετα με το “common practice”, οι Leprous φτιάχνουν διαφορετικά σετ σχεδόν σε κάθε συναυλία, με κάποια στάνταρ και αρκετά εναλλασσόμενα κομμάτια. Και εδώ ερχόμαστε στην ανατριχίλα που φτάσαμε να ζήσουμε, να ακούμε την εν λόγω μπάντα να διασκευάζει το Angel από Massive Attack και βεβαίως να το κάνει χωρίς ψεγάδι.
Ακολούθησε ένα μικρό διάλειμμα μετά το οποίο η μπάντα επέστρεψε για να μας παίξει το “χιτάκι” The Price, και το εξιτήριο Mirage μετά από τα οποία μας αποχαιρέτησαν με όλο το Fuzz να απαιτεί από τη μπάντα το κομμάτι που χρωστάει, που δεν ήταν άλλο από το Slave, το οποίο φυσικά και ερμήνευσαν μετά από τη σύσσωμη απαίτηση του κοινού.
Έκλεισε λοιπόν με αυτό τον τρόπο, μία βραδιά μουσικής μαγείας, που νομίζω μας άφησε όλους (τους οπαδούς τουλάχιστον) συγκινημένους. Στα αρνητικά δεν έχω τίποτα να καταλογίσω, μακάρι κάθε συναυλία στο εξής να είναι έτσι. Από εμένα 10’!
Leprous setlist:
Bonneville
Third Law
Illuminate
The Flood
From the Flame
Red
MB. Indifferentia
Golden Prayers
Stuck
Echo
Angel (Massive Attack cover)
Encore:
The Price
Mirage
Encore 2:
Slave
Κείμενο + Φωτογραφίες: Πέτρος Πεταλάς
594 
