53- Festival

Γεμάτο συναυλιακό καλοκαίρι, δε μπορείτε να πείτε, έτσι; Σίγουρα την πλειοψηφία που ήρθε την έχουμε ξαναδεί, αλλά δε βαριέσαι… Όσο πουλάνε, έρχονται για να γεμίσουν το πορτοφόλι. Στην ουσία τέσσερα festival είχαμε μέχρι στιγμής και πήγαν σχετικά καλά, παρότι διανύουμε περίοδο οικονομικής κρίσης. Για να τα πάρουμε όμως με τη σειρά:

SONISPHERE: η χαρά του αμετανόητου maidenά και η απόλαυση όσων αρέσκονται να τους θάβουν. Από ότι έμαθα ο Dickinson και η παρέα του δε βρίσκονταν στην καλύτερή τους βραδιά, αλλά οι fan τους ευχαριστήθηκαν την κάθε νότα. Πάντως ακόμα θυμάμαι το κράξιμο που έτρωγαν οι Slipknot κάποια χρόνια πριν… Έτσι είμαστε οι έλληνες! Βρίζουμε οτιδήποτε δε συνάδει με το παλαιάς κοπής γούστο μας, αλλά άπαξ και το αποδεχτεί τελικά η metal μουσική κοινότητα, προσκυνάμε! Οι Rotting Christ και οι Moonspell είναι “σιγουράκι” σε τέτοια event, σε αντίθεση με τους Mastodon που όσο και εάν τους λατρεύω στουντιακά, τους βαριέμαι αφόρητα στα live τους… Αλήθεια, οι Gojira θα έρθουν για καμία κανονική εμφάνιση, ή μόνο σε festival θα τους βλέπουμε;

EJEKT: ομολογώ πως πρέπει να έχεις κότσια για να κλείσεις την Amy Winehouse… Η συγκεκριμένη κοπέλα μπαίνει ανά μήνα στην αποτοξίνωση και από ότι φαίνεται δεν αλλάζει κάτι. Τι και εάν αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα των τελευταίων 4-5 χρόνων, η τύπισσα δεν είναι καλλιτέχνιδα, που να κυλιέται στα πατώματα. Φωνή (μάλλον) έχει, αλλά άπαξ και δεν ήταν ο Mark Ronson στο πλάι της, σαν παραγωγός, τίποτα δε θα είχε κάνει και εδώ φαίνεται το πώς μια εταιρεία μπορεί να φτιάξει μια star από το πουθενά! Καλή κίνηση από την Detox μεν, με ρίσκο, αλλά το να επιστρέφει μονάχα 10 ευρώ από το αρχικό εισιτήριο είναι απαράδεκτο! Θα ήταν ποτέ δυνατόν να δώσει κάποιος 40 euro για να δει για πολλοστή φορά το Moby και τους Blackfield; Και, δε λέω, συμπαθέστατοι οι The Vaccines, αλλά ως εκεί… Έφαγε τέλος πάντων στραπάτσο η εταιρεία και τα σπασμένα τα έβγαλαν τελικά από αυτούς που είχαν ήδη προμηθευτεί εισιτήριο… Σπουδαία στρατηγική!

ROCKWAVE DAY 1: το είχα απορία εξ αρχής… Γιατί να διοργανώσεις μια μέρα με τους Editors, τους οποίους τους έχουμε ξαναδεί, τους Stranglers, που δεν έχουν κάτι πλέον να προσφέρουν, τον Sivert Hoyem, που η μουσική του ταιριάζει σε κλειστό χώρο και τους Cake, τους οποίους υπερσυμπαθώ, αλλά δε νομίζω πως και αυτοί είναι για festival…; Αδύναμη μέρα, με προσθήκες κάτι Παυλίδηδες και Βασσιλικούς και το αποτέλεσμα αναμενόμενο, μιας και η προσέλευση ήταν απογοητευτική!

ROCKWAVE DAY 2: η ημέρα/ αφιέρωμα στον Αγγελάκα, παραδόξως, πήγε χάλια, αν και όσοι πήγαν μου είπαν πως το διασκέδασαν. Ίσως του χρόνου φέρουν τους Πυξ Λαξ και την κομπανία τους, με καλεσμένους πόντιους χορευτές και αρμένιους μουσικούς, έτσι ώστε να καεί και το πελεκούδι… Αρκεί το ούζο να είναι δωρεάν…

ROCKWAVE DAY 3: ίσως η πιο value–for–money συναυλία για φέτος… μην ξεγελιέστε… όλα τα συγκροτήματα τα είχαμε ξαναδεί…

αλλά με 40 ευρώ και Therapy? και Flogging Molly και Marky Ramone και Monster Magnet και Kyuss και Gogol Bordello και Prodigy, ποτέ ξανά! Αν και ολίγον τι αχταρμάς το όλο θέμα, τελικά λειτούργησε θετικά η όλη σκέψη και ενώ η Didi βάδισε στα “σίγουρα”, κατάφερε και βγήκε ασπροπρόσωπη φέτος! Αρκεί μη φέρει πάλι τα ίδια και του χρόνου!

JUDAS PRIEST/ WHITESNAKE: όχι ακριβώς festival, αλλά κάτι παρεμφερές… Δε γίνεται άλλωστε να το πεις αλλιώς, όταν στη συναυλία εμφανίστηκαν μαζί με τους Judas Priest και τους Whitesnake, οι Opeth, οι Firewind και οι Karma Violens! Σε αυτό το show, η παλαιάς σχολής μεταλάδες, συγχωνεύθηκαν με τους hard rockers και το νεανικό κοινό είχε την ευκαιρία να θαυμάσει ονόματα διαφορετικής μουσικής νοοτροπίας μέσα σε μια μέρα. Ωραίο σαν ιδέα και η μεγάλη προσέλευση ήταν αναμενόμενη.

Δημοσιεύθηκε στις 18/07/11

ΥΓ το ότι το κοινό στους 30 Seconds To Mars θα αποτελείτο κυρίως από “ρουβίτσες” και κάγκουρες το περίμενα… το ότι θα ούρλιαζαν συνέχεια σα νοητικά καθυστερημένα, το υποπτευόμουν… το ότι δε θα γνώριζαν πάνω από 2-3 κομμάτια ήταν σίγουρο… αλλά το ότι με έκαναν να ξενερώσω με τη συναυλία δεν το είχα φανταστεί… είναι που είναι σπάνιο να βλέπουμε μια μπάντα στο peak της (και μπράβο στη Spicy για αυτό, γιατί ουσιαστικά ρίσκαρε), το να συμπεριφέρονται οι κοπέλες σαν αγάμητες τσαούσες και οι άντρες σαν gay γκεστάπο, με αποτέλεσμα την πλήρη μουσική απαξίωση των 30 Seconds To Mars, είναι λυπηρό. Είμαι σίγουρος πως το ίδιο κοινό πηγαίνει Χατζηγιάννη, Γονίδη και στα Mad Awards… Ου να μου χαθείτε!