Οι Axegrinder είναι μια από τις σπάνιες μπάντες που ενώ δεν έγιναν ποτέ πρώτες μούρες και δεν έκαναν καριέρα διαρκείας, με ένα μόνο άλμπουμ τους δημιούργησαν σχολή και βοήθησαν να σχηματιστεί η σκληρή μουσική όπως την ξέρουμε.
Μπορεί η μπάντα να ήταν εξαφανισμένη για 30 σχεδόν χρόνια μετά το “Rise of the Serpentmen” του 1989, αλλά όλοι έχουμε ακούσει επανειλημμένα τους σπόρους που σκόρπισε με το σκοτεινό μεταλλικό crust τους που άρπαξε τους Amebix από τα μαλλιά και τους πέταξε στη θάλασσα του ακραίου metal. Κοινώς, χωρίς τους Axegrinder ίσως να μην είχαμε με την μορφή που ξέρουμε τους Skaven, Stormcrow, Instinct of Survival, τους Tragedy του “Darker Days…” και προφανώς τους Bolt Thrower, και αν κάποιος μπορεί να φανταστεί το metal χωρίς Bolt Thrower αυτός ο κάποιος να φάει σκατά.
Το πρόβλημα είναι το εξής, με ένα τέτοιο θρυλικό άλμπουμ στο ενεργητικό σου και 30 χρόνια απουσίας μετά, πως ακριβώς το ακολουθείς με τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά σου χωρίς να τσαντίσεις κόσμο. Η απάντηση είναι απλή: δεν προσπαθείς καν να το ακολουθήσεις, ξεκινάς να παίζεις, αφήνεις τις πρόσθετες εμπειρίες αυτών των δεκαετιών να βγουν στη μουσική σου, και όπου και να καταλήξεις έχει καλώς.
Κάποια πράγματα είναι γνώριμα, αν και εκσυγχρονισμένα. Το μπάσο τσακίζει κόκκαλα, οι ρυθμοί είναι μεσαίοι έως αργοί, οι κιθάρα κλασσικά κοφτή και οδοστρωτήρας και η όλη ατμόσφαιρα σταθερά σκοτεινή, αλλά το crust του παρελθόντος πλέον έχει πάρει μια industrial χροιά, που φέρνει στο μυαλό τον μινιμαλιστικό κιθαριστικό ογκόλιθο των πρώιμων Misery Loves Co, ενώ κάποια λίγα σημεία τα λες και (gasp!) post punk.
Κάποιους σίγουρα θα τους ξενίσει το γεγονός πως ο δίσκος είναι παρόμοιος από την αρχή μέχρι το τέλος του, με λίγες αλλαγές tempo και έντασης, αλλά η αλήθεια είναι πως ευτυχώς δεν καταντά τόσο βαρετός όσο περίεργα υπνωτικός. Άλλους θα τους ξενίσει η απουσία του Voivod-ικού θρας και των πιο κάφρικων ξεσπασμάτων του ντεμπούτου, αλλά ρε παιδιά, τι ακριβώς περιμένατε, “Rise of the Serpentmen II” 29 χρόνια μετά, δεν σας φτάνουν τα remake στον κινηματογράφο;
Το “Satori” σίγουρα δεν είναι κλασσικό, ούτε θα δημιουργήσει σχολή, είναι όμως ο ήχος μιας μπάντας που ωρίμασε, άλλαξε, και αποφάσισε να δώσει μια νέα οπτική στο παλιό της έργο. Απαραίτητο δεν το λες, αλλά σίγουρα απέχει πολύ από το να είναι απογοητευτικό και δεν νομίζω να μετανιώσει κανείς αν έχει κανένα ψιλό παραπάνω και αποφασίσει να το προσθέσει στη δισκοθήκη του.
580 
