ETHERNITY: “The Human Race Extinction”

Από το Βέλγιο και συγκεκριμένα από τη Ναμύρ πρωτεύουσα της Βαλλωνίας μας έρχονται οι Ethernity,οι οποίοι μέσα Σεπτέμβρη κυκλοφορούν μέσω της AFM records, το “The Human Race Extinction”. Οι Βέλγοι κινούνται στο χώρο του Progressive Power Metal και το όνομά τους προέρχεται από τις λέξεις αιθέρας και eternity, δηλαδή αιωνιότητα.

Οι Ethernity είναι μια οικογενειακή υπόθεση. Ιδρύθηκαν το 2000 από τους αδελφούς Julien Spreutels (keyboards) και Nicolas Spreutels (drums) και τον ξάδελφό τους François Spreutels (bass).To 2004 προσχώρησε στη μπάντα η τραγουδίστρια Julie Colin, με το σημερινό line up, να συμπληρώνεται από τους κιθαρίστες Francesco Mattei και Thomas Henry. Από το 2006 και μετά έχουν κυκλοφορήσει δύο album και ένα ΕP, με το “The Human Race Extinction” να αποτελεί τον τρίτο τους δίσκο.

Το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούσεις το “The Human Race Extinction”, είναι οι Symphony X. Από τη μουσική μέχρι τη θεματολογία (Iconoclast 2011), μοιάζουν με τους Αμερικάνους, χωρίς όμως να αποτελούν μία στείρα αντιγραφή τους. Οι συνθέσεις είναι καλές, με τα πλήκτρα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και να συμβάλουν πετυχημένα στη δημιουργία της ατμόσφαιρας που επιθυμούν οι Ethernity.

Οι κιθάρες όπου χρειάζεται είναι επιθετικές και οι ερμηνείες της  Julie Colin είναι ικανοποιητικές, χωρίς να είναι υπερβολικές  ή να τους υπολείπεται το απαραίτητο συναίσθημα. Το μόνο πρόβλημα του “The Human Race Extinction” είναι η σχετικά μεγάλη διάρκειά του (περίπου εβδομήντα λεπτά) , με τους Βέλγους  σε λιγοστά σημεία να επαναλαμβάνουν τις μουσικές ιδέες τους.

Οι Ethernity κυκλοφορούν ένα προσεγμένο album, που θα αρέσει σίγουρα στους φίλους των Symphony X. Αν ήταν και πιο μικρή η διάρκεια του “The Human Race Extinction” θα μιλούσαμε για ένα πολύ καλό δίσκο.

618
About Πελοπίδας Χελάς 285 Articles
Γεννημένος τη δεκαετία του 80 έφαγε την πετριά με την σκληρή μουσική όταν στη τρυφερή ηλικία των 10, ένας συμμαθητής του από το σχολείο του έγραψε δυο κασέτες που του άλλαξαν όλη τη ζωή. Στη μια κασέτα ήταν γραμμένο το “The Number of the Beast ” και στην άλλη το “Master of Reality ”. Έκτοτε, η μουσική μπήκε για τα καλά στη ζωή του και μπορεί να έχουν περάσει 30 χρόνια, αλλά η καψούρα του για το metal παραμένει αμείωτη. Επίσης λατρεύει το διάβασμα, παίζει μανιωδώς video games και δεν λέει ποτέ όχι για κανα μονάκι σε κάποιο γήπεδο μπάσκετ.