O κύριος T.J. Cowgill, υπήκοος Η.Π.Α., είναι ένας από τους σύγχρονους goth ιερείς της κατάθλιψης και με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί μπορεί να ταυτιστούν απανταχού οι ερωτοχτυπημένοι ή απογοητευμένοι από τον μικρό θεό (τον Έρω εννοώ).
Δυο χρόνια μετά το “Sex” (όχι δεν έρχεται το “Cigarette”), κυκλοφορεί το έβδομο ολοκληρωμένο του album και ακούγεται όσο πάει και καλύτερος. Το gothic στοιχείο έχει σφίξει σαν πύθωνας το neo-folk, όπως φαίνεται στα δυο εναρκτήρια “Time to go to War” και “Velvet Rope” (ένα αυτοκτονικό don’t-do-it-at-home τραγούδι), με αποτέλεσμα να μπορεί να διεκδικεί πλέον μεγαλύτερο μέρος του φιλακροάμονος κοινού. Τα στοιχεία της σκοτεινής jazz που έρχονται με το “Good and Bad” (με την πολύτιμη βοήθεια της κυρίας Josephine Olivia) είναι ένας ακόμη λόγος να αγαπήσεις τον καλλιτέχνη King Dude ακόμη παραπάνω, ενώ επιστρέφει στο gothic με το δακρύβρεχτο “I don’t Write Love Songs Anymore”.
Δεν αποφεύγει να δείξει και την αγάπη του στην post-punk σκηνή με το “Dead on the Chorus”, ούτε και να πει την ιστορία του για τον δίδυμο αδερφό του Ιησού (“Twin Brother of Jesus”) σε ένα industrial neo-folk κομμάτι όπου ο T.J. θυμίζει έντονα τον Tom Waits, με το synth wave να οδηγεί τον καλλιτέχνη στο “In The Garden”. Το “The Castle” μας πάει πίσω στα 70s και στους Blue Cheer, ενώ το “Let it burn” συνδυάζει την κλασική στάση του King Dude με ατμόσφαιρα Screamin’ Jaty Hawkins και ρυθμό The Madness. Στο κλείσιμο μια μπαλάντα (“God Like Me”) με συνοδεία πιάνου σημαίνει το φινάλε ενός ακόμη εξαιρετικού δίσκου με την υπογραφή του μοναδικού King Dude.
Ο πρότερος “μονότονος” neo-folk εαυτός του King Dude έχει εξελιχθεί συνδυάζοντας πολλά όμορφα είδη στο σύνολο ενός album χωρίς να προδίδει παράλληλα τους φίλους που τον αγάπησαν στην πρώτη του φάση. Όσο μεγαλώνει γίνεται και πιο αισθαντικός, κάνοντας την κατάθλιψη πιο ευκολοχώνευτη και την έλλειψη φωτός την μετατρέπει σε αισιοδοξία μέσα από την μοναδική του μελαγχολία.
H παραγωγή είναι σκοτεινή με ποικιλία εφέ στα φωνητικά που σε κάνουν να νιώθεις πιο έντονα τα συναισθήματα του King Dude όταν τραγουδάει τους στίχους.
Δεν ξέρω αν ο τίτλος ήταν ειρωνικός ή φιλοσοφικός, αλλά ακούγοντας το “Music to Make War to” μου έρχεται η ανάγκη να κάνω ό, τι άλλο εκτός από πόλεμο!
Ο τύπος κοντεύει να γίνει όσο μεγάλος και ο The Dude στο “The Big Lebowski”. Αλληλούια!
Highlights: “Good and Bad”, “I don’t Write Love Songs Anymore”, “The Castle”
658 
