MAN WITH A MISSION: “Chasing The Horizon”

Οι λύκοι από την Ιαπωνία επιστρέφουν με το 5ο τους άλμπουμ. Οι Man With A Mission είναι ένα πενταμελές γκρουπ που μας έρχεται από την εμπορική και οικονομική καρδιά του Tokyo, οι μουσικοί του χρησιμοποιούν ψευδώνυμα και συνηθίζουν να εμφανίζονται με μάσκες λύκων τόσο στη σκηνή όσο και στα βίντεο.

Από το ξεκίνημα, πίσω στο 2010, το σχήμα έστησε σταδιακά την αύξηση της φήμης του, και μέσα από κάποια singles, και έχοντας τη βοήθεια εξωτερικών συνεργατών όπως ο Patrick Stump των Fall Out Boy, προετοιμάστηκαν για το μεγάλο βήμα: το “Chasing The Horizon” είναι το πρώτο τους άλμπουμ που απολαμβάνει διεθνούς κυκλοφορίας.

Τι ακριβώς όμως κάνουν οι Man With A Mission; Κοιτάζοντας κανείς αρχικά τη σύνθεση του γκρουπ, πέρα από τα τυπικά όργανα ενός rock group, βλέπει πως ο κιθαρίστας Jean-Ken Johnny “ραπάρει”, ενώ ο DJ Santa Monica είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για DJ και sampling. Το σχήμα συμπληρώνουν ο τραγουδιστής/αρχηγός Tokyo Tanaka, ο μπασίστας Kamikaze Boy, και ο ντράμερ Spear Rib, χωρίς την παραμικρή αλλαγή από την αρχή.

Ο συνολικός ήχος τους είναι μια ιδιαίτερη πρόσμιξη electronica και dance με rock pop βάσεις. Με αφετηρία αυτή τη σύλληψη και επιδίωξη, οι συνθέσεις έχουν μια ελαστικότητα ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία. Η διάθεση και η εντύπωση που δημιουργούν είναι ένα soundtrack μιας μεγαλούπολης, με αμέτρητες neon επιγραφές και αυτοματοποιημένες υπηρεσίες, μια μουσική που ποντάρει στην εξουσία του ρυθμού πάνω στη μελωδία. Ανάλογο κοινό που θέλει να χαθεί στη μοντέρνα ποικιλομορφία τους και σε ένα ηχητικό χαρμάνι πολύ μακριά από οποιαδήποτε rock παράδοση, θα διατρέξει επαναληπτικά αυτό το άλμπουμ.

Ο ήχος είναι μοντέρνος και λεπτομερής, με πλήθος από προσθήκες samples. Κάποιες στιγμές σου δίνουν την εντύπωση μιας πιο αμερικάνικης εκσυγχρονισμένης εκδοχής των New Order, ιδιαίτερα στα πιο άμεσα και πιασάρικα τραγούδια, όπως τα “2045” και “Broken People” , που μας εισάγουν στο δίσκο.

Εμβόλιμα, παρουσιάζουν κάποιες πιο μελωδικές, τυπικές pop εκφράσεις, όπως το “Winding Road” που θα μπορούσε εύκολα να βρει το δρόμο του στα αμερικάνικα rock-pop charts, ή το “Please Forgive Me”, που ακούγεται σαν μια boy band να παίζει με ηλεκτρονικά στοιχεία.

Ενδιαφέρον μουσικά είναι το “Freak It”, περίπου στο μέσο του άλμπουμ, με δύστροπα ενδιαφέροντα θέματα και μια παιχνιδιάρικη jazzy διάθεση που το κάνει να ξεχωρίζει αισθητά. Στο “Dead End In Tokyo” η συνταγή των προσμίξεων ακούγεται να δουλεύει ισορροπημένα και ιδανικά, και είναι ίσως το συνολικό άγγιγμα του Stump (Fall Out Boy) που κάνει τη διαφορά.

Οι Man With A Mission νιώθουν έτοιμοι για το μεγάλο βήμα. Άνοιξαν το παράθυρο σε εξωτερικές βοήθειες, παρέμειναν όμως πιστοί και στο δικό τους όραμα, συνέχισαν να είναι ανθεμικοί στις μελωδίες τους, χωρίς να τους στερήσουν και την απαραίτητη ελαφρότητα, συνέχισαν να τραγουδούν πειστικά αγγλικά, με εμβόλιμες συχνά φράσεις στη μητρική τους, έριξαν δολωματάκια στον επιφανειακό “ρόκερ” του αμερικάνικου ραδιοφώνου, δελέασαν περίεργα και τον νοσταλγό του Hacienda και του μαστουρωμένου Manchester.

Δεν θα εκπλαγώ, αν τα καταφέρουν.



623
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…