20 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη μου επαφή με τον Mike McColgan μέσω του παρθενικού “Do or Die” των Dropkick Murphys τους οποίους και εγκατέλειψε το 1997 για να γίνει πυροσβέστης (and the rest is history). Κατέστη αδύνατο βέβαια να κρατηθεί μακριά από το μικρόφωνο έτσι μια 5ετία μετά να σου τον στο τιμόνι των Street Dogs, να συνεχίζει από εκεί που έμεινε.
Όσοι είχατε ήδη κάποια επαφή με την μπάντα, οι πλείστοι δηλαδή από όσους ενδιαφέρονται έστω και λίγο για πανκροκ (μία λέξη), ξέρετε τι παίζει και μην περιμένετε κάποια αλλαγή από το προηγούμενο άλμπουμ τους, το προ 8ετίας ομώνυμο τους.
Μελωδικό σύγχρονο πανκροκ/street punk υβρίδιο με ελαφρές folk πινελιές αλλά μακριά από το folk/punk των συγγενών τους και πιο κοντά σε Swingin’ Utters και αμερικάνικο μελωδικό πανκ γενικότερα, χωρίς εκπλήξεις και πειραματισμούς.
Σταθερή απόδοση για σταθερό κοινό που πριν 10 χρόνια δεν θα τράβαγε τα βλέμματα, ή αυτιά καλύτερα, αλλά δεδομένου πόσο έχει συρρικνωθεί η εν λόγω σκηνή αυτός ο δίσκος για κάποιους είναι δροσερή μπύρα εξ ουρανού (γιου νόου χου γιου αρ).
591 
