Ίσως σε θιασώτες του alternative/goth/industrial χώρου το όνομα Jason Charles Miller να λέει περισσότερα απ’ ότι σε μένα, καθώς η καριέρα του ξεκίνησε ως αρχηγός, τραγουδιστής και κιθαρίστας κάποιων Godhead. Όμως από τα τέλη του 2000 ο τύπος το γύρισε σε προσωπική καριέρα που κινείται σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση, ένα αμάλγαμα southern blues και hard rock. Αυτό είναι και το ύφος του 4ου φρέσκου δίσκου του, “In the wasteland”.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η country με την οποία μεγάλωσε, Αμερικανός γαρ από μικρή πόλη, έπεσε θύμα της νεανικής επαναστατικότητας και αμφισβήτησης. Με είδωλο τον Coverdale και τους Zeppelin, και αργότερα πιο μεταλλικά ακούσματα, απεταξάτο τις ρίζες του για να τις επαναπροσεταιριστεί μετά από χρόνια.
Το άλμπουμ είναι καλοπαιγμένο και πλουμιστό, με γεμάτες κιθάρες, ζωηρά ριφ, καλά και ταιριαστά φωνητικά και θέματα που περιστρέφονται κυρίως γύρω από τις γυναίκες, what else, με γερή δόση ποζεριάς (μιας και πιάσαμε τον Coverdale) να μπολιάζει τις blues φόρμες. Αν εξαιρέσεις καμιά-δύο μπαλάντες που αναθυμιάζουν λίγο Bon Jovi, το ρεπερτόριο ρέπει προς το ατόφιο hard rock, και γι’ αυτό το άλμπουμ τραβάει και για μη φανατικούς των blues.
Άλμπουμ που θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας δε το λες, αλλά ακούγεται ευχάριστα σαν μουσική υπόκρουση στο παρασκήνιο παρά στο προσκήνιο, και σίγουρα πάνω στη σκηνή καθώς προφανώς πρόκειται για είδος από αυτά που χαραμίζονται στο στούντιο και ζητούν απεγνωσμένα να παιχτούν ζωντανά.
660 
