Για όσους δεν τους αφορά η pop – punk και η emo σκηνή, θεωρώ ότι η παρούσα κριτική είναι άνευ ουσίας. Για τους υπόλοιπους, έχουμε να κάνουμε με την κυκλοφορία του τρίτου κατά σειρά album ενός εκ των πλέον επιτυχημένων σχημάτων στο χώρο τα τελευταία χρόνια.
Το “Never Happy, Ever After” (2015) σκαρφάλωσε στο Νο39 των βρετανικών charts και στο Νο159 στις ΗΠΑ, ενώ το “okay” (2017) που ακολούθησε έφτασε στο Νο48 στο Ηνωμένο Βασίλειο και στο Νο98 στην Αυστραλία. Στις 10 Αυγούστου αναμένεται η κυκλοφορία του “The Great Depression”, μέσα από μια ταραχώδη περίοδο για την μπάντα, αφού το ιδρυτικό μέλος και βασικός τους κιθαρίστας Andy Westhead, αποχώρησε (ή τον αποχώρησαν) από αυτή, έπειτα από twiter-ικές παλινωδίες.
Παράγοντες όπως το gossip, η εμφάνιση (η αλλαγή στο χρώμα του μαλλιού της κεντρικής περσόνας – τραγουδιστή του σχήματος, Patty Walters, αποτέλεσε σημείο αναφοράς στα social media του γκρουπ) και το γενικότερο attitude των χαρακτήρων του σχήματος, αφήνουν σε δεύτερη μοίρα τη μουσική.
Στο “The Great Depression”, λοιπόν, οι As It Is εμπλέκονται για άλλη μια φορά στο κυνήγι της πιασάρικης μελωδίας, του εύηχου και catchy riff, των γλυκανάλατων στίχων και της ενεργητικής – θετικής προοπτικής για τα πράγματα, ώστε να επιτύχουν ένα καλύτερο πλασάρισμα στα charts και να διευρύνουν τον πυρήνα των οπαδών τους. Αυτή τη φορά χρησιμοποίησαν περισσότερα electro στοιχεία από τις προηγούμενες δουλειές τους, η παραγωγή είναι εξαιρετική και από άποψη ενορχήστρωσης τα καταφέρνουν μια χαρά. Δυστυχώς, ως σύνολο προσφέρουν κάτι το οποίο δε χαίρει πολλών επαναλήψεων. Θα λέγαμε ότι κουράζει, είναι πολυπαιγμένο, αλλά περί ορέξεως (του marketing και των fans) ουδείς λόγος.
Στα καλύτερά τους και κυρίως στις πιο δυναμικές συνθέσεις τους (πχ στο ομότιτλο “The Great Depression”, στο “The Reaper” και το “The Handwritten Letter”) θυμίζουν Tokyo Hotel και καλογυαλισμένους Linkin Park (λέμε τώρα!), ενώ οι μελιστάλαχτες μπαλάντες τους (όπως το “The Stigma (Boys Don’t Cry)” και το “The Hurt, The Hope”, ακολουθούν την πλέον πεπατημένη συνταγή στο χώρο όπως την παρέδωσαν οι Secondhand Serenade (ναι αυτοί οι τιτάνες του είδους!!).
Κάποιοι θα το χαρακτηρίσουν φρέσκο, διασκεδαστικό και ευφάνταστο, για κάποιους άλλους όμως (μεταξύ αυτών κι εμού), ο γυαλιστερός ήχος και η pop-punk λογική που εκπροσωπούν, μοιάζει μάλλον με μπαγιάτικη τυρόπιτα που ζεσταίνεται σε φούρνο μικροκυμάτων ώστε να φαντάζει πιο φρέσκια.
536 
