“Δυο πράγματα είναι χωρίς τέλος”, έλεγε ο μεγάλος Αλφρεντ Άϊνσταϊν, “το διάστημα και η ανθρώπινη ηλιθιότητα, και για το πρώτο δεν είμαι σίγουρος”. Παίρνω βέβαια, μεγάλη απόσταση από αυτή τη δήλωση για να μην θεωρήσει κανείς πως τον αποκαλώ κάπως.
Οι Van Canto είναι ένα a capella metal συγκρότημα από την Γερμανία και περιέργως πώς φτάνουν αισίως το έβδομο album τους. Θυμάμαι τότε που άκουσα το παρθενικό τους album “Α Storm to Come” και δεν μου είχε μείνει άντερο από τα γέλια. Από τότε έχουν περάσει 12 χρόνια και οι τύποι αυτοί θεωρούνται επιτυχημένοι με συμμετοχές στο Wacken, αλλά και headline περιοδείες.
Για όσους δεν έχετε καταλάβει λέξη ως τώρα, να σας εξηγήσω πως αν εξαιρέσεις τα τύμπανα, όλα τα άλλα όργανα τα αντικαθιστούν φωνές, 5 αντρικές και μια γυναικεία πλέον. Σαν ιδέα πολύ έξυπνη και πρωτοπόρα και κατά περιόδους έχουν φοβερές ιδέες και συγκλονιστικά καλή παραγωγή, αλλά…φτάνει πια το αστείο! Όταν τα έκανε ο Ζουγανέλης αυτά, φίλοι μου Van Canto, και “έπαιζε” με το στόμα από γκραν κάσα ως κλαρίνο άλτο, εσείς χέζατε τις πάνες σας. Αφήστε ήσυχη τη μουσική, ρε παιδί μου, ή ακόμη καλύτερα χρησιμοποιείστε τις πολύ καλές, κατά τα άλλα φωνές σας, μετατρέποντας τους Van Canto σε κανονικό συγκρότημα.
Αν δεν σε πειράζει λοιπόν, που το μοναδικό κιθαριστικό solo ενός βιρτουόζου κιθαρίστα αντικαθιστά ένα “νταμ ντιμ νταμ ντιρινταμ νταμ” και το μπάσο ένα “μπομ μπομ μπομ μπαμ μπομ”, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου και χαλάς τα λεφτά σου στο μεγαλύτερο μουσικό τρολ της σύγχρονης metal μουσικής. Αν σου αρέσει να γελάς με τις διασκευές των “Ride The Sky” και “Hell’s Bells” (στο οποίο ο ήχος των πιάτων είναι ανατριχιαστικά ακατάλληλος), τότε πήγαινε και ψώνισε τα από κάποια ψηφιακή πλατφόρμα και αν είσαι φίλος μου στο FB κάνε με block σε παρακαλώ, γιατί αλλιώς θα σου στείλω ιό που θα ανοιγοκλείνει τα CD-rom σου.
Η γνώμη μου είναι πως δεν θα έπρεπε να μου επιτραπεί να ακούσω ξανά Van Canto και έτσι, παρακαλώ την επόμενη ανάθεση να την στείλουν ως τιμωρία σε κάποιον που την αξίζει. Εγώ δεν φταίω! Όξω Ρε!
667 
