Μόδα, δυναμικό marketing ή αληθινή μουσική αξία; Τι από αυτά ανέδειξαν σε νέο rock άστρο τους Σουηδούς Ghost;
Ανάλογα ποιον θα ρωτήσεις, θα πάρεις και αντίστοιχη απάντηση, ενώ μαίνεται και ένα άκρως ανούσιο debate για το αν θα επιτρέπεται να αναφερόμαστε σε αυτούς συνοδεύοντας τους με τον όρο metal.
Οι Ghost με το ντεμπούτο τους “Opus Eponymous” το 2010 έθεσαν νέα βάση σε όλο εκείνο το revival κύμα που έφερνε ξανά στο προσκήνιο τις ωραίες εποχές των 80s, και έχοντας ως προσκύνημα τους Mercyful Fate έκαναν πολύ κόσμο να παραμιλάει από ευτυχία. Η συνέχεια με το “Infestissumam” (2013) ήταν ακόμη καλύτερη, αλλά πλέον οι Ghost φαίνεται να αγκαλιάζουν περισσότερο πιο mainstream pop φόρμες, διασκευάζοντας μάλιστα και το “I’m a Marionette” των ABBA με τη βοήθεια του Dave Grohl. H φήμη και δημοτικότητα τους είχε ήδη θεριέψει και ο ερχομός του “Meliora” το 2015 την γιγαντώνει και πλέον μιλάμε για ένα από τα ισχυρότερα ονόματα της hard rock μουσικής. Ένα χρόνο αργότερα επιστρέφουν με ένα νέο ΕΡ, το “Popestar” όπου διασκευάζουν Echo and the Bunnymen, Eurythmics, Simian Mobile Disco και Imperiet, σημάδι ανοίγματος του συγκροτήματος σε ευρύτερο κοινό.
Τώρα, καταλαβαίνω που το πήγαιναν, ακούγοντας το νέο τους, και τέταρτο κατά σειρά, album “Prequelle” που σαν τίτλος σημαίνει κάτι που προϋπήρχε της παρούσας ιστορίας. Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής, αλλά θα συμφωνήσω με τους γκοστοκλάστες πως αυτό που ακούμε δεν μπορεί με θέρμη να κατηγοριοποιηθεί ως metal, αλλά ας συμφωνήσουμε πως είναι ένας πολύ καλογραμμένος hard rock δίσκος που θυμίζει παλιές στιγμές 80s που οι περισσότεροι αγαπήσαμε. Rainbow, Survivor, Journey είναι ονόματα κλειδιά για να αποκωδικοποιηθεί η ηχητική στροφή των Ghost. Η παραγωγή του Tom Dalgety (Pixies, Royal Blood) είναι υποδειγματική και η θέση των πλήκτρων στο χώρο είναι εκείνη που κάνει την αναβίωση τόσο έντονη.
Έχω βέβαια, μια ένσταση. Το κατά πόσον χρειαζόταν να περιληφθούν στο δίσκο δυο ορχηστρικά κομμάτια, από τη στιγμή που δεν μιλάμε για intro και outro ή τον διαχωρισμό δυο διαφορετικών μουσικών ενοτήτων. Ο Tobias Forge, που αναγκάστηκε να επιβεβαιώσει την ταυτότητα του πίσω από τις μετενσαρκώσεις του αντι-πάπα, αποφάσισε να γράψει στίχους με θέμα τον Μεσαίωνα και τις ασθένειες (χολέρα και πανούκλα) που καταπόντισαν και έστειλαν στον Άλλο Κόσμο τον μισό πληθυσμό της Ευρώπης τότε.
Προτιμώ να μην επεκταθώ σε κριτική track-by-track και σας κουράσω, πρώτον γιατί θεωρώ πως το “Prequelle” είναι συνολικά ένα πολύ όμορφο album, όπου κάθε κομμάτι έχει τη δική του προσωπικότητα και κανείς μπορεί να διακρίνει άλλα συστατικά στο καθένα, και δεύτερον γιατί τότε το άρθρο θα καταστεί “σεντόνι” και τουτέστιν μη ελκυστικό στον αναγνώστη. Θα αναφερθώ μονάχα στα bonus tracks που υπάρχουν στην deluxe edition και πρόκειται για δυο διασκευές. Το πρώτο είναι το “It’s a Sin” των Pet Shop Boys και το δεύτερο το “Avalanche” του μεγάλου Leonard Cohen. Ενώ το πρώτο ταιριάζει πολύ στο image και τη δεδομένη ηχητική κατάσταση των Ghost και ιδιαίτερα στη φωνή του Forge, με καλό αποτέλεσμα, το δεύτερο νομίζω πως δεν είναι επιτυχημένο και ενώ καταφέρνουν να δώσουν την μελαγχολία που του αξίζει, η φωνητική ερμηνεία θεωρώ πως δεν κολακεύει ούτε το κομμάτι, ούτε τον διασκευαστή.
Για να τελειώνουμε να πάμε και σπίτια μας, εδώ ταιριάζει το ρητό “αν είσαι φίλος διάβαινε, αν είσαι εχθρός περπάτει”. Οι Ghost έχουν καταφέρει να κερδίσουν status εφάμιλλο με εκείνον των Manowar, που είτε τους λατρεύεις, είτε τους σιχαίνεσαι. Οπότε αν τους αντιμάχεσαι, μόνο και μόνο το γεγονός πως έχεις κατασκευάσει για εαυτόν παρωπίδες, το “Prequelle” δεν θα σε ικανοποιήσει, ενώ αν είσαι υπέρμαχος, το έχεις ήδη κάνει pre-order και σίγουρα σκέφτεσαι “τι μας λες τώρα, ρε φίλε!”. Αλλά θα γράψω για εκείνους που δεν έχουν μπει ακόμα σε καμιά από τις δυο λογικές.
Φίλε rocker, μην μπεις στον κόπο να το ακούσεις περιμένοντας heavy metal κλασικής κοπής ή κάποιο κρυμμένο doom νόημα. Το “Prequelle” είναι ένα renaissance διαμάντι για την pop και hard rock μουσική της δεκαετίας του ’80 και σαν τέτοιο κάνει τέλεια τη δουλειά του, αγγίζοντας τον ορισμό αριστούργημα.
Παρακαλώ κράξτε με ελεύθερα!
Highlights: “Dance Macabre”, “Rats”, “Witch Image”
848 
