Από την Αιώνια Πόλη, τη Ρώμη ακούγεται η φωνή του ηγέτη των Black Rainbows και Killer Boogie, Gabriele Fiori να απαντάει τις ερωτήσεις του Δημήτρη Μαρσέλου για λογαριασμό του rockway.gr, την χρονιά που μας πρόσφερε δυο όμορφα albums. Το “Pandaemonium” με τους Black Rainbows (review) και το “Acid Cream” με τους Killer Boogie (review) ήταν αμφότερα μια όαση στην στυγνή καθημερινότητα του συνεντευξιαστή…
-Καλησπέρα, Gabriele και καλωσήρθες στο rockway.gr! H φετινή χρονιά ήταν πολύ γεμάτη για σένα. Νέο album και για τους Black Rainbows και για τους Killer boogie. Πως καταφέρνεις να διαχωρίζεις την έμπνευση σου ανάμεσα σε δυο διαφορετικές ηχητικά μπάντες;
Οι B.R. ξεκίνησαν πριν περίπου δέκα χρόνια με συγκεκριμένο σκοπό, πιο “επαγγελματικά”, πιο “σοβαρά”, ενώ οι K.B. προέκυψε με σκοπό την διασκέδαση και το να παίξω μουσική εγγύτερη του rock ‘n’ roll. Οι B.R. είναι πιο βαρείς, πιο doomy, πιο ψεχεδελικοί, ενώ οι Κ.Β. περισσότερο rock ‘n’ roll, acid rock, πιο fun. Με τους K.B. απλά γράφουμε μουσική και περιοεδεύουμε όταν έχουμε χρόνο από τα άλλα μας σχήματα. Δεν είναι οι προτεραιότητα μας!
-Κυκλοφορήσατε το “Pandaemonium” με τους Black Rainbows. Τι ιστορία κρύβεται πίσω από την επιλογή του τίτλου; Πως συνδέεται με το collage ζώων στο εξώφυλλο;
Ζήτησα από τον γραφίστα μας να ετοιμάσει ένα collage με επιθετικά ζώα και η αλήθεια είναι πως το πρώτο δείγμα δεν με ικανοποίησε και μας πήρε αρκετό καιρό ώσπου να καταλήξουμε στην τελική του εμφάνιση. Ήθελα επίσης να συνδυαστεί με το διάστημα, δίνοντας μια επιθετική, αλλά και στυλάτη υφή στο αποτέλεσμα, τίποτα παραπάνω.
-Κατά τη γνώμη μου, το “Pandaemonium” είναι ό,τι καλύτερο έχετε συνθέσει ως τώρα. Τι ανταπόκριση λαμβάνετε από τον κόσμο; Επηρεάζεσαι από όσα διαβάζεις στις κριτικές;
Οι γνώμες μας συμπίπτουν! Οι περισσότεροι λένε το ίδιο πράγμα. Ένας λόγος είναι επειδή ηχογραφήθηκε σε καλό studio. Δεν δίνω μεγάλη σημασία, αν και έχω εταιρία και δεν θα έπρεπε να το λέω αυτό. Συνήθως βέβαια, δεν είναι μεγάλη η απόσταση των κριτικών από αυτό που σκεφτόμαστε οι ίδιοι, αλλά δεν δίνουμε βάση, αφού είναι γραμμένες κυρίως από ανθρώπους που δεν είναι μουσικοί ειδήμονες.
-Ο ήχος σας δεν έχει μεταβληθεί ιδιαίτερα και προσκυνάτε ακόμη την κληρονομιά των Black Sabbath, ενώ τη συνδυάζεται με αρκετά rock ‘n’ roll στοιχεία. Θυμάσαι ποιο album σε έκανε να σκεφτείς “αυτό θέλω να παίξω” και έτσι γεννήθηκαν οι Β.R.;
Ξεκίνησα να ακούω Iron Maiden όταν ήμουν 7 ετών, μετά άρχισα να ακούω grunge, πρωτού ανακαλύψω τους Kyuss, Monster Magnet. To “Blues for the Red Sun” (Kyuss) και το “Superjudge” είναι τα δυο album που άκουσα περισσότερο εκείνη την εποχή, αλλά δεν μπορώ να πω πως σε αυτά οφείλονται οι B.R. To αγαπημένο μου album ακόμα και σήμερα όμως, είναι το “Paranoid” των Black Sabbath.
-Από την άλλη μεριά, οι Killer Boogie έχουν μια πιο 60s προσέγγιση approach που φαίνεται και στο εξώφυλλο του νέου album που θυμίζει Cream. Ακούγεσαι όντως πιο rock ‘n’ roll εκεί, με τα φωνητικά σου να είναι το μόνο πράγμα που ενώνει τις τελίτσες. Αποφάσισες να δημιουργήσεις τους Κ.Β. επειδή ένιωθες κάποιο μουσικό κενό;
Ένιωθα ένα κενό όντως! Ήθελα να παίξω rock ‘n’ roll χωρίς να σκέφτομαι για αλλαγή. Με τους B.R. όλα είναι πιο σοβαρά, πρέπει να έχω έναν συγκεκριμένο ήχο στον ενισχυτή μου, όχι πως οι K.B. δεν έχουν τον στάνταρ ήχο τους. Μου έλειπε το απλό rock ‘n’ roll όμως.
-Ακούγοντας το “Acid Cream” ένιωσα την ανάγκη να τρέξω σε αυτοκινητόδρομο. Τι μουσική ακούς εσύ όταν οδηγάς;
Έχω μια μακριά λίστα από 70s, τύπου Captain Beyond ως sludge και doom. Ακούω πολύ stoner και βαριές ψυχεδέλειες, αλλά μου αρέσουν κλασικά πράγματα του ήχου όπως οι Lowrider, Nebula και τέτοια.
-Ποιοι καλλιτέχνες σε έκαναν να ασχοληθείς με την κιθάρα;
Ο πατέρας μου και ο ξάδερφος μου έπαιζαν, οπότε είχα ακούσματα από πολύ μικρός. Μου άρεσε πολύ ο Django Reinhardt, o Johnny Winter, o Joe Pass και πολλοί άλλοι. Όσο μελετούσα κιθάρα, μελετούσα και πολλούς διαφορετικούς κιθαρίστες. Jimmy Page, Tommy Bolin και άλλους πολλούς.
-Έχω ακούσει πολλές ιταλικές μπάντες τελευταία και διαπιστώνω μια ποιοτική άνοδο στην σκληρή μουσική. Στηρίζει τη σκηνή ο Ιταλός ή ο Ραμαζότι είναι ακόμη της μόδας;
Έχουμε πολλές καλές μπάντες όντως, με μοναδικό attitude, αλλά δεν ξέρουμε πως να υποστηρίξουμε τη σκηνή μας. Αν πας σε μια συναυλία δική μας, δεν θα βρεις πολύ κόσμο. Δεν είναι όπως στην Ελλάδα, που ακολουθείτε τις τοπικές μπάντες όπου και αν παίζουν. Στην Ιταλία δεν γίνεται, παρόλο που είμαστε χώρα 60 εκατομμυρίων κατοίκων. Στα Νότια, δεν υπάρχει καν σκηνή! Ο κόσμος ακούει ακόμη pop, ναι, indie rock και κάποιους σόλο τραγουδιστές, αλλά σε καμιά περίπτωση underground rock.
-Έχεις επισκεφτεί τη χώρα μας μια δυο φορές με τους B.R. Ποια ήταν η πρώτη σου εντύπωση από τους Έλληνες; Θα σε ξαναδούμε άραγε, ίσως με τους Killer Boogie;
Φαίνεται καθαρά πως είσαι fan των Killer Boogie (γέλια). Σας έχω στην καρδία μου γιατί παρόλο που είστε σε δεινή οικονομική κατάσταση δεν σταματάτε να στηρίζετε την μουσική. Τα υπόλοιπα μέλη με πιέζουν να βγούμε σε περιοδεία, αλλά λόγω φόρτου εργασίας με την εταιρία και τους Black Rainbows, Μου είναι δύσκολο! Όταν θα έχω πέντε υπαλλήλους να αφήσω στη θέση μου, θα ξαναμιλήσουμε.
-Για outro, θα ήθελα να μας αφιερώσεις έναν στίχο!
“Summertime, I can blow your mind”. Σε ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη!
606 
