Δεν καθυστέρησε ο αγαπητός Manuel Gagneux μετά το προπέρσινο “Devil is Fine” και αφού στη βράση κολλάει το μέταλλο να σου και το “Stranger Fruit”, αυτή τη φορά με πλήρη μπάντα να τον υποστηρίζει σε αντίθεση με το ντεμπούτο που ήταν στην ουσία solo album.
Επίκαιρος και ο συμβολισμός του τίτλου, μια και τα “παράξενα φρούτα” που πολύ θα ήθελε να σκουπίσει κάτω από το χαλί η Αμερική εμφανίζονται και πάλι στο προσκήνιο.
Μουσικά τώρα παρουσιάζονται εξελιγμένοι, και ίσως πιο metal, αν και όχι πάντα black. Η βάση παραμένει η ίδια, τα φωνητικά του Manuel καταπληκτικά, η κιθαριστική δουλειά σαφώς βελτιωμένη, υποθέτω χάρη στην επιρροή του νέου κιθαρίστα Tiziano Volante, και το όλο εγχείρημα για κάποιο λόγο άρχισε να μου μυρίζει λίγο επηρεασμένο από Mike Patton σε σημεία. Στίχους δεν έχω μπροστά μου αλλά ο ίδιος ο Μανωλάκης δηλώνει επηρεασμένος από τα μονοπάτια της Goetia και Yorumba, οπότε και πάλι κινούμαστε σε γνωστά σκοτεινά μονοπάτια.
Μια μόνη αδυναμία που εντοπίζω είναι πως το συνθετικό επίπεδο των κομματιών δεν είναι ίσο, με κάποια να ξεχωρίζουν περισσότερο, πράγμα που με κάνει να πιστεύω πως ίσως βιάστηκαν λίγο με την κυκλοφορία, αλλά μικρό το κακό. Αυτό που μετράει είναι πως εξακολουθούν να κάνουν κάτι ξεχωριστό και ανορθόδοξο, προς εκνευρισμό των μαυρομεταλλικών purists, που μεταξύ αυτών, των Deafheaven και της Myrkur δεν ξέρουν ποιον να πρωτοκράξουν (μουάχαχαχαχαχα).
Μεταξύ μας τώρα, όλοι έχετε ήδη μια πρώτη επαφή με τον δίσκο αφού ανεξάρτητα κομμάτια του κυκλοφορούν (και προωθούνται από τον τύπο) εδώ και μήνες, οπότε ας αρκεστούμε σε αυτό: ο δίσκος ακούγεται εξίσου ωραία και σαν σύνολο, όσοι πιστοί ελάτε να μεταλάβετε ουίσκι και soul food.
710 
