Μακρύ και πλούσιο το βιογραφικό του βετεράνου τραγουδιστή, που μοιάζει να έχει την ίδια ακόρεστη δίψα να παραμείνει ενεργός στο ευρύτερο στρατόπεδο του heavy rock.
Το δεύτερο άλμπουμ της GBB έρχεται αυτό τον Ιούλιο να επιβεβαιώσει, όπως προϊδέασε και το ντεμπούτο “The Book” του 2016, πως τα σημαντικά περάσματα της καριέρας του έχουν πια καθορίσει και τις συντεταγμένες της μουσικής που γράφει.
Δεν είναι άλλωστε μυστικό πως για αμέτρητους ακροατές στον πλανήτη, ο Bonnet είναι η φωνή του “Down To Earth” των Rainbow, και του “Assault Attack” των MSG. Είναι επίσης ο ιδρυτής , ηγέτης και φωνή των Alcatrazz, που ηχογράφησαν τρία άλμπουμ έχοντας κιθαρίστες τους Yngwie Malmsteen, Steve Vai και Danny Johnson.
Σήμερα ο Bonnet έχει δίπλα του τη μπασίστρια Beth-Ami Heavenstone, τον ντράμερ Mark Benquechea, και τον σπουδαίο κημπορντίστα Jimmy Waldo, μόνιμο συνεργάτη του και στους Alcatrazz. Το σχήμα συμπληρώνει ο κιθαρίστας Kurt James, ο οποίος έχει ηχογραφήσει όμως μόνο το “Livin’ in suspicion” στο άλμπουμ αυτό. Όλη η υπόλοιπη κιθαριστική δουλειά ανήκει στον πολύ Joey Tafolla, γεγονός που ανεβάζει άμεσα το ενδιαφέρον για το δίσκο.
Με δεδομένες λοιπόν τις συντεταγμένες του, κάτι που δεν αρνείται άλλωστε κι ο ίδιος, το συνολικό ύφος θα μπορούσε απλοϊκά να περιγραφεί σαν ολίγη από Rainbow και MSG, με δυνατές δόσεις Alcatrazz, αλλά μια τέτοια προσέγγιση μάλλον αδικεί τα χαρίσματά του.
Το πρώτο, άμεσο και πιθανά σοκαριστικό χτύπημα είναι η ίδια η φωνή του Bonnet: αν αναλογιστεί κανείς τη φωνητική κατάσταση άλλων μεγάλων φωνών της γενιάς του, η σύγκριση είναι συντριπτική, καθώς ο “James Dean” του hard rock συνεχίζει αειθαλής να δαμάζει το πανίσχυρο γρέζι του σε όμορφες μελωδικές πλαγιές.
Παράλληλα, καταφέρνει να σταθεί συνθετικά σε ένα ευέλικτο επίπεδο. Αξιοποιώντας στις εμπειρίες του και έχοντας και τη φλόγα να δημιουργήσει, προσφέρει μέσα στα 13 νέα τραγούδια του (που είναι πολλά), αρκετά εξαιρετικά δείγματα διαφορετικών διαθέσεων. Όλα τους είναι παιγμένα με φρεσκάδα και εκτελεστική ισορροπία, ο συνολικός ήχος είναι ζεστός και γεμάτος χωρίς ρετρό αστοχίες και η διάταξη στο άλμπουμ εξαιρετική.
Με το ομότιτλο να σε εισάγει δυναμικά στο νέο υλικό, σαν μια καταιγίδα των ακμαίων ημερών του Malmsteen, και με τη φωνή του γέροντα να σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν σε ρούφηξε κάποια χρονομηχανή, οι αναστολές υποχωρούν άμεσα. Παρόμοια διάθεση και μικρά όργια από τον Tafolla θα βρεις και παρακάτω στο “Sea Of Trees”και στο “Past Lives”.
Νωρίτερα, υπάρχουν δύο πολύ όμορφα δείγματα ραδιοφωνικού hard με έντονη τη σκιά των Alcatrazz, το έντονο, και διακριτικά δραματικό “The Hotel” και το πιο ρυθμικό “Livin’ In Suspicion”, που υπάρχει και σε μια εναλλακτική εκτέλεση στην ειδική έκδοση.
Το “Long Island Tea” είναι μάλλον το πιο καλοσχηματισμένο τραγούδι του δίσκου και πάνω στους ωραίους του ρυθμούς, η φωνή του Bonnet γέννησε τις πιο κολλητικές διαδοχές και ένα πανέμορφο ρεφρέν. Επάξια σχεδόν ακολουθεί το mid tempo “The House”, ενώ δεν λείπει και μια καλογραμμένη, ελαφρά κλασικότροπη μπαλάντα, το “The Crying Chair”, με την ερμηνεία του Bonnet να λάμπει ξανά. Η διασκευή του κλασικού “We Don’t Need Another Hero” της Tina Turner, γίνεται εντελώς κτήμα του Bonnet, αλλά και να έλειπε, δεν θα έχανε δυνατό χαρτί ο δίσκος.
Ο 70χρονος Άγγλος ρόκερ με την καθιερωμένα ασυνήθιστη ενδυματολογική επιλογή, τα κατάφερε μια χαρά. Οι οπαδοί του από τις κορυφές των “Down To Earth” και “Assault Attack” θα κερδίσουν χρόνια ζωής, και οι φίλοι των Alcatrazz, θα αναθαρρήσουν διπλά με την παρουσία του Jimmy Waldo δίπλα του.
Και εμείς οι υπόλοιποι θα διατηρήσουμε κάθε δικαίωμα να κοιτάμε καχύποπτα καλοντυμένους κυριούληδες με την υποψία μιας παράλληλης κρυφής ζωής του ατίθασου ρόκερ.
626 
