Κάποιος είχε πει, ότι στο μεγαλύτερο καλαθοσφαιριστή στην ιστορία τούτης της χώρας, τον αξεπέραστο Νίκο Γκάλη, θα έπρεπε να πληρώνουν “Γκαλόσημο” όσοι μετά αυτού εξασκούσαν το ίδιο επάγγελμα, ένεκα της οφειλής τους για τη συμβολή του στην αναγέννηση και εκτόξευση του αθλήματος στη χώρα. Στους Rainbow, και τον Ritchie Blackmore φυσικά, μαζί με μια χούφτα ακόμα τεράστια συγκροτήματα, ίσως θα έπρεπε να γίνεται το ίδιο, από τους μεταγενέστερους στους οποίους έμμεσα ή άμεσα έχουν ασκήσει επιρροή και έχουν “ωφεληθεί” καλλιτεχνικά.
Το μπράτσο που γραπώνει και “ξεζουμίζει” το ουράνιο τόξο στο εξώφυλλο του “Memories in Rock II”, μόνο σεβασμό και δέος μπορεί να προκαλέσει. Και ένα κόμπο στο λαιμό και “βαρίδι” στα χέρια, καθενός που προσπαθεί να κριτικάρει μία τέτοια κυκλοφορία, με περιεχόμενο θρυλικές στιγμές του χώρου του.
Μία κυκλοφορία που αποτυπώνει τις στιγμές από 3 παραστάσεις που έλαβαν χώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο, με την από το 2017 σύνθεση του group, με φυσικά τον Ritchie Blackmore, και τους Ronnie Romero (φωνητικά), David Keith (Drums), Bob Nouveau (μπάσο), Jens Johanssen (πλήκτρα), Candice Night (aka Mrs Blackmore) και Lady Lynn στα δεύτερα φωνητικά. Ένα πακέτο που καταλήγει όμως να είναι ένα σύνολο από τις μεγαλύτερες στιγμές, όχι μόνο των Rainbow αλλά και των Deep Purple. Μουσικές εποποιίες, που έχουν στιγματίσει και μεγαλώσει γενιές και γενιές.
“Μελετώντας” το πλούσιο υλικό που περιλαμβάνεται σε αυτή την κυκλοφορία και ακροούμενος τις συνεντεύξεις, μαθαίνεις ότι ο, αντικειμενικά, εξαιρετικών δυνατοτήτων τραγουδιστής Ronnie Romero (πρώην singer σε cover/tribute μπάντες των Rainbow κ.α.), ήταν η αφορμή και το εφαλτήριο για τους τυχερούς που έζησαν από κοντά αυτές τις παραστάσεις, αλλά και αυτούς που θα ακούσουν μέσω της κυκλοφορίας αυτής, την “σύγχρονη αναβίωση” των Rainbow. Ανακάλυψη μέσω “you tube” της αιθέριας σαν φωνή και παρουσία Candice, δημιούργησε το momentum για να λάβει σάρκα και οστά το εγχείρημα.
Πέτυχε όμως; Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή! Εξαιρετικοί μουσικοί όλοι (τί να κρίνω εγώ όταν αποφαίνεται το “αυτί” και η εμπειρία του Ritchie!!), ενσάρκωσαν ένα μουσικό “γίγαντα” του παρελθόντος, στην επιστροφή του για μερικές “guest εμφανίσεις”. Σε γενικές γραμμές δε μπορείς να πεις ότι δεν είναι ένα καλό live. Το αντίθετο μάλλον. Τα κομμάτια αποδόθηκαν αναμενόμενα καλά, οι ήχοι ξαναγύρισαν από το παρελθόν, βγαλμένοι από τη “μαγική” Fender Stratocaster του Ritchie. Ο Romero στάθηκε στο ύψος του, αν αναλογιστεί κανείς τη μοιραία σύγκριση με “αοιδούς”, όπως ο Turner, ο Coverdale, ο Gillan και ο…..υπέρτατος (il grande) Dio, που φαίνεται να ήταν και φωνητικά το ίνδαλμα και η επιρροή του.
Το “overall setlist” εξαιρετικό και ιδανικό να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό. “Mistreated”, “Man On The Silver Mountain/Woman From Tokyo”, “Soldier οf Fortune”, “Perfect Strangers”, “Child In Time”, “Long Live Rock ‘n’ Roll”, “Temple of The King”, “Smoke On The Water”, μερικά από τα διαμάντια που θα φτάσουν στα ηχεία σας.
Ιδιαίτερες και ξεχωριστές οι μουσικές στιγμές, στο έντονα ατμοσφαιρικό “Mistreated”, όπου η κιθάρα θαρρείς ότι “μιλάει” και ο Jon Lord θα εμφανιστεί σε κάποιο σημείο της σκηνής παρέα με τα πλήκτρα του. Μαγικό το “Catch the Rainbow”, μοναδικό και το “Stargazer”, για πολλούς, εκ των οποίων, κάποιοι ευνόητοι λόγοι… Μάλλον “άτυχη στιγμή”, η συνύπαρξη 3 φωνών στο “Temple of the King”, όπου οι 2 γυναικείες, παρότι ξεχωριστά άρτιες, στη συγκεκριμένη “φάση” μάλλον δε βοηθάνε το συνολικό αποτέλεσμα. Αυτήν δε της Candice,προσωπικά θα έδινα τα ρέστα μου να την απολαύσω live, καθώς είναι μαγική!
Τελευταίος σοβαρός λόγος να αποκτήσει κάποιος, μη συλλέκτης, αυτή την κυκλοφορία, είναι φυσικά και το πρώτο studio track των Rainbow από το 1996, το “Waiting For A Sign” σε στίχους της Candice, το οποίο είναι ένα groovy rock κομμάτι, που δε θα μνημονεύεται ίσως στα top των Rainbow όλων των εποχών, αλλά είναι αξιοπρεπέστατο έως πολύ καλό και ιστορικά σημαντικό.
Ο θρυλικός κιθαρίστας ήθελε να έχει μια εκπληκτική εμπειρία, κατά δήλωσή του, όταν ξεκινούσε το συγκεκριμένο εγχείρημα. Ενδεχομένως να την απέκτησε, αν και δύσκολα το αρχικό συναίσθημα σε επίπεδο “Champions League” προσεγγίζεται μεταγενέστερα και συνήθως αυτό αποτυπώνεται και στις στιγμές που ακολουθούν, όσο υποκειμενικό και να μοιάζει αυτό. Στα διάφορα ενδιαφέροντα των συνεντεύξεων, αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο νέων εμφανίσεων, μεταξύ άλλων ενδιαφερόντων σχολίων για Deep Purple, Ian Gillan, αλλά και του ρόλου των μανατζαραίων στην αποτυχία όμοιων εγχειρημάτων.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα για fans και συλλέκτες των Rainbow αλλά και των Purple, αλλά και μικρότερους σε ηλικία, που επιθυμούν να “πάρουν μια τζούρα” από την εποχή περίπου που άρχισαν όλα.
650 
