Οι Midnattsol είναι ένα Νορβηγο-Γερμανικό σχήμα το οποίο πριν το The Aftermath είχε άλλους τρεις δίσκους στο ενεργητικό του. Και στην παρούσα φρέσκια του δουλειά κερδίζει πόντους σε αναγνωρισιμότητα αφού η κύρια τραγουδίστρια Carmen Elise Espenæs συνοδεύεται πλέον από την αδελφή της Liv Kristine, πολύ γνωστή στους κύκλους του μελωδικού/gothic μέταλ (Theatre of Tragedy, Leaves Eyes).
Σαφής η απόπειρα ένωσης αργού μελωδικού μέταλ με φολκ στοιχεία από τη χώρα των φιόρδ, αλλά ως επί το πλείστο το αποτέλεσμα είναι φτωχό. Βασικά το προϊόν χωλαίνει σε παραγωγή και το μεταλλικό κομμάτι της σύζευξης είναι απλοϊκό, τετριμμένο και ανέμπνευστο και γενικά ο φτωχότερος συγγενής. Τα τύμπανα και οι κιθάρες ακούγονται σαν από demo και η φαντασία λείπει τελείως από τα κιθαριστικά ριφ που απλώς ακολουθούν τυφλά τις φωνητικές μελωδίες.
Τα φολκ στοιχεία σε καμία περίπτωση δεν διεγείρουν τη φαντασία, αλλά σε 2-3 στιγμές σώζουν την κατάσταση και τουλάχιστον κάποια από τα τραγούδια απελευθερώνονται από τον κακό οργανικό ήχο και το κουραστικό δικασίδι παλιάς κοπής. Είναι οι στιγμές που οι ατμόσφαιρες τείνουν να γίνουν απόκοσμες, όπως η αρχή του Evaluation of time, ή οι φωνητικές μελωδίες του Unveiled truth και του Eitrdropar, του μινιμαλιστικού bonus track. Το ομώνυμο επίσης σώζεται κάπως παρά την απόλυτη προβλεψιμότητά του και την χτυπητά επίπεδη ερμηνεία.
Το χαρτί που παίζει η μπάντα είναι τα φωνητικά των δύο αδελφών, αλλά και εδώ μόνο μπλοφάροντας κάποιος θα πόνταρε πολλά. Οι φωνές είναι αιθέριες μεν, αλλά ως γνωστόν οι θεωρίες του αιθέρα έχουν εγκαταλειφθεί προ πολλού στη φυσική.
Ομολογώ για να είμαι δίκαιος ότι δε ξεφύλλιζα μεταλλικά περιοδικά τη δεκαετία του ’90 ψάχνοντας απεγνωσμένα φωτογραφίες της Liv Kristine, αλλά με όση καλή διάθεση και να άκουσα αυτό το δίσκο δε βρήκα πραγματικά κανένα λόγο να τον ξανακούσω, πέραν της περάτωσης αυτής της κριτικής.
Νορβηγική Μίρλα.
672 
