Σχεδόν 17 χρόνια από τη δημιουργία τους και 5 από την κυκλοφορία του 5ου τους album οι “ακριβοθώρητοι” ASG, με το τελευταίο τους πόνημα “Survive Sunrise”, έρχονται να ταράξουν εκ νέου τα νερά στο metal στερέωμα και να κάνουν πολλούς από εμάς να αναρωτηθούμε: “Γιατί είναι στο περιθώριο όλα αυτά τα χρόνια;”, “Πως κατόρθωσαν να μη γιγαντώσουν το όνομά τους;”, “Τις πταίει γενικώς;”.
Οι απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα ας περιμένουν προς το παρόν, ώστε η σκυτάλη να περάσει σ’ αυτά που αποκομίσαμε από την ακρόαση του νεότευκτου “Survive Sunrise”. Κατά τη γνώμη μου αποτελεί ένα ολοκληρωμένο heavy rock ‘n’ roll album, που πετυχαίνει καθολικά ευρύτερους στόχους της ακρόασης. Αναμφισβήτητα, είναι διασκεδαστικό, ενδείκνυται για ανελέητο χτύπημα, συνδυάζει βαριές κι ασήκωτες doom-άτες γραμμές, διανθισμένες με μια ανεπαίσθητη γκρούβα ψυχεδέλειας που σε γραπώνει από τα πρώτα στάδια της ακρόασης και γενικότερα όχι μόνο μένει στον ακροατή, αλλά τον προκαλεί, τον προβοκάρει με ποικίλα, αλλά όχι πολύπλοκα μέσα.
Το κουαρτέτο από τη Βόρεια Καρολίνα έχει ένα μοναδικό ταλέντο τους στην τραγουδοποιΐα, τη σύνθεση και κυριότερα αποπνέει κάτι τόσο αυθεντικό, που πραγματικά οι συγκρίσεις μ’ όμοιες μπάντες του χώρου, σίγουρα τους υποβιβάζουν (αξίζει δε, ν’ ανατρέξουμε στη δισκογραφία τους και ν’ ανακαλέσουμε ή να γνωρίσουμε πραγματικά διαμάντια από αυτή). Στις συνθέσεις τους εντοπίζεται μια εκκολαπτόμενη “συμφωνικότητα”, να πηγάζει από το εκμαγείο της ασήκωτης heavy λάβας που αναδύουν από βαριά fyzzy riff, ακολουθώντας, εν μέρει, τη συνταγή του προ δεκαετίας κι εξαιρετικού album τους, “Win Us Over”.
Σίγουρα από μια τέτοια δουλεία δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι προτιμήσεις του γράφοντος και δίχως ιδιαίτερη σκέψη (αφού έλιωσα το album), ξεχώρισα το εμφατικό κι εναρκτήριο “Survive Sunrise” (μια επιτομή του heavy riffage), ενώ το “Execution Thirst”, δεν είναι μόνο ότι προτρέπει σ’ ανελέητο headbanging, αλλά καθηλώνει και με τη στιχουργική δυναμική του και την εκτελεστική δεινότητα του σχήματος, να κυλά από το απλό στο περίπλοκο. Το κάπως αλλόκοτο (για τη φιλοσοφία του album), αλλά πολύ ενδιαφέρον κι ατμοσφαιρικό “Kubrick Colors” να σαγηνεύει, ενώ στο “Heavy Scars” να εγκολπώνονται οι desert rock καταβολές τους. Στο “Lamb Song”, η σαφώς προβλεπόμενη doom-ατη metal ατμόσφαιρα που θ’ ακολουθήσει από τα ανάλαφρα ακουστικά κιθαριστικά αρπίσματα της εισαγωγής το κάνουν ακόμα πιο συναρπαστικό, ενώ στο “Hawks on the Run”, πέρα από τη pcych χροιά του και την “ποιητικότητα” που αναδύεται από τους στίχους (κι αποτυπώνεται στο refrain), προσδίδεται και μια prog προοπτική, που το κατατάσσουν στα πλέον ξεχωριστά ακούσματα.
Το “Survive Sunrise” δεν αγγίζει μόνο τους θιασώτες του sludge-doom metal ήχου, όπως τον προσεγγίζουν οι Weedeater ή οι Black Tusk, αλλά η στιχουργική (με τα εξαιρετικά lyrics, τα πανέξυπνα couple και ονειρεμένα refrain που εύκολα εντυπώνονται και μένουν στο ακροατή), η άλλοτε prog, η ενίοτε desert rock και σε κάποιες φάσεις η heavy rock ‘n’ roll ατμόσφαιρα που αποδίδουν, σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα – σπάνια φωνητικά του Jason Shi, μπορούν να “κολλήσουν” στον τοίχο άπαντες [οι οπαδοί των Foo Fighters θα τους λατρέψουν και θα τους μισήσουν ταυτόχρονα, αναρωτώμενοι: “Τι (δεν) ακούγαμε τόσα χρόνια”!
660 
