Λίγο καιρό μετά την επανέκδοση του “Host” από τη Nuclear Blast, σειρά παίρνει άλλη μια καταπληκτική δημιουργία που τελευταία δείχνει όλο και πιο πολύ την επιδραστικότητά της στη σύγχρονη dark rock / metal σκηνή (υπάρχει παίδες).
Ο λόγος για το “Believe In Nothing”, 8ο album το οποίο αρχικά κυκλοφόρησε από την EMI τον Φεβρουάριο του 2001. Έχοντας μια ιδιαιτερότητα. Το γεγονός ότι η μπάντα βρέθηκε στο πιο λεπτό σημείο ισορροπίας της δημοτικότητάς της, μιας και έπρεπε να διαδεχθεί το “Host” (αριστουργηματικό κατά τον γράφων, κατάπτυστο από τη πλειοψηφία των “true metallers” – πιο φλώροι και από τους Ghost φίλε) και έπρεπε να δηλώσει πλέον κοινωνικό φρόνημα, τουτέστιν: “είστε metal ή όχι;”. Να απαντήσω ως πληρεξούσιος; Ας απαντήσω: “Είναι. Οι Paradise Lost είναι, ήταν και θα είναι metal στην ψυχή – και μην ακούς τα διαφημιστικά κολπάκια της βιομηχανίας.”
Βασικό highlight είναι η ρυθμικότητα στα κουπλέ και τα (ως είθισται) καταπληκτικά ρεφρέν – μαχαιριές στην ψυχή από τον σπουδαίο Nick Holmes (γενικά στην ιστορία της τέχνης και όχι μόνο στα όρια της μουσικής). Ευφυέστατα όσο και πιασάρικα μελαγχολικά riffs από τους Gregor Mackintosh και Aaron Aedy, βαριές, doomy μπασογραμμές και drummming από τους Stephen Edmondson / Lee Morris (φυσικά στην έκδοση αυτή δίνει το παρόν ο Waltteri Vαyrynen με εξαιρετικά αποτελέσματα) και η συνισταμένη; Φοβερές συνθέσεις, ορισμοί του ιδιώματος που έμεινε στη ιστορία ως doom / death metal.
Πρωτο-stoner / doom ουσιαστικά στο “I Am Nothing”, καταφανέστατος hit αέρας στο “Mouth”, από τις πιο προοδευτικές / ριψοκίνδυνες στιγμές των Paradise Lost οι οποίοι προσεγγίζουν την british pop των Chumbawamba (τουλάχιστον ως ατμόσφαιρα) με ένα συγκρατημένο goth ρεφρέν για άλλη μια φορά στο “Fader” και από εκεί και πέρα, καλλιτεχνικά peaks.
To “Look At Me Now” θα μείνει στην αθανασία ως την αιωνιότητα (και ας βαράνε οι “τζι-τζέις” το “The Last Time” για νιοστή φορά, μην επαναλαμβανόμεθα παρακαλώ περί άγνοιας, ηλιθιότητας / συμβιβασμού) όπως επίσης ο στιχουργικός πόνος του “Illumination”, το trademarked Paradise Lost-ικό metal του “Something Real” μέσα από μια εκπληκτικά αποδιδόμενη σύγχρονη (της εποχής του) “μεταμφίεση” που έχει μέσα του κάτι από Depeche Mode meets Nine Inch Nails, το θεόρατο “Divided” (επίσης ορισμός αυτού που θα το αποκαλούσα “μεταλλαγμένο συμφωνικό metal”, φουτουριστικής φύσεως και πολύ πιο αυθεντικό από τις τόσες παντοφλοειδείς κυκλοφορίες στο εν λόγω ρεύμα), η “Draconian Times” επιτομή της μετάλλαξης στο “Sell It To The World”, ολοφάνερη γέφυρα με τις βασικές σταθερές της μουσικής των Paradise Lost από το 1995 και έπειτα, το περιπετειώδες, μεταμεσονύχτιο, μπαρουτοκαπνισμένο σε ημιυπόγεια dark goth μπαράκια ‘Never Again” με τα καταπληκτικά keys και την εφιαλτικά σκεπτικιστική διάθεσή του, τα “Ναι, εμείς βγάλαμε και το “Gothic” / “Icon”” δήλωση του “Control” με σπουδαίο headbanging riffing και φοβερό ρεφρέν όπως και η ’70s πρωτόγνωρη πτυχή στο – το λες και stoner, νετι; – “No Reason”, ιδανικότατο για σαββατοβραδινές οινοποσίες.
Προσωπική αδυναμία; Το έρπον “World Pretending”, ένα ασύλληπτο έπος τεσσάρων και κάτι λεπτών στα οποία συνοψίζεται το απόλυτο συλλογικό ψυχικό κενό της σύγχρονης, απρόσωπης εποχής του παρηκμασμένου, εδώ και καιρό, Ανθρώπου (τι δικαίωση! Η θεωρητική, ως ψυχολογικό υπόβαθρο, αποθέωση του συγκεκριμένου album).
Η remastering επεξεργασία, σύμφωνα και με τη επανεκδοτική λογική του “Host”, αναμενόμενα προσανατολίζεται προς τις dance floor τάσεις, με ενισχυμένη τη χρήση των εφέ και των πλήκτρων. Ουσιαστικά, το όλο άκουσμα γίνεται κατά κάτι πιο “clubbing”, χωρίς να αλλάζουν επί της ουσίας οι original συνθετικές δονήσεις. Από την άλλη, λείπουν αρκετά “καλούδια” (τουλάχιστον στην original έκδοση) που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν (όπως τα bonus της ιαπωνικής έκδοσης). Μικρό το κακό βέβαια, μιας και το υλικό αποζημιώνει στο έπακρο τον ακροατή του. Το “Believe In Nothing” είναι ένα ακόμη αριστουργηματικό album δημιουργημένο από αναγνωρισμένους “μάστορες” της τραγουδοποιΐας και η επανέκδοση δίνει μια πιο “καλοκαίρι και Ελλάδα” αίσθηση. Αχρείαστο αλλά πολύ καλό. Οι παλαιοί, ξέρουν. Για τους νέους; Χμμμ, θα το έλεγα μέχρι και “απαραίτητο”.
https://www.facebook.com/paradiselostofficial
http://www.paradiselost.co.uk
947 
