Όπως και τον περασμένο Νοέμβριο, ακόμα και ο Αττικός ουρανός σκοτείνιασε, υποκλινόμενος στον ζοφερό κόσμο του Nick Cave. Ο Δημήτρης Φάκος μεταφέρει σκέψεις και αισθήσεις από την πρώτη μέρα του Ejekt…
Λες και υπάρχει μια συμφωνία με τον διάβολο. Σαν να μην φτάνει η καταιγίδα που προκαλεί ο Cave στα συναισθήματα μας, ο καιρός πρέπει να συνοδεύει τις σκοτεινές μελωδίες του. Στην εμφάνισή-εμπειρία ζωής στο tae kwon do πέρσι, άνοιξαν οι ουρανοί. Το ίδιο και το Σάββατο. Αλλά ας το πάρουμε απ την αρχή.
Το φετινό Ejekt, ήταν πιο ίσως πιο rock από ποτέ. Με Cave, Editors, Wolf Alice, Protomartyr και τους δικούς μας Jack Heart (τους οποίους δεν είδα δυστυχώς) στο line up, οι προσδοκίες δεν μπορούσαν παρά να είναι μεγάλες. Και από την ώρα που έφτασα στην (όνομα και πράμα την συγκεκριμένη ημέρα) πλατεία νερού, δικαιώθηκαν. Οι Protomartyr, με απρόσμενα πολύ για την ώρα κόσμο, ήταν άκρως δυναμικοί. Μαυροφορεμένοι, με τον ιδιαίτερο και ελαφρώς μεταλλαγμένο προς το πιο σκληρό post-punk ήχο τους, κατάφεραν να κερδίσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Ο ήχος δυστυχώς δεν ήταν καλός (γεγονός που όπως αποδείχθηκε αργότερα ήταν ευθύνη μάλλον του ηχολήπτη τους και όχι της διοργάνωσης), αλλά παρόλ’ αυτά η εμφάνιση τους ήταν καλή.
Η συνέχεια ήρθε με τους Wolf Alice. Με την πολύ όμορφη και γλυκιά παρουσία της Ellie Lowser, που άλλοτε με τις κραυγές της και άλλοτε με τις πιο χαλαρές στιγμές της, κέντριζε το ενδιαφέρον, απέδειξαν ότι δεν είναι τυχαίοι και δικαίως θεωρούνται από τα ανερχόμενα ονόματα της Γηραιάς Αλβιόνας. Στα θετικά τους, η ένταση που έβγαζαν επί σκηνή και οι μελωδίες που μου θύμισαν stone roses κάποιες στιγμές. Στα αρνητικά τους, η έλλειψη προσωπικού στίγματος, μιας και μοιάζουν να ακροβατούν μεταξύ ενός μετά-grunge και της alternative αγγλικής σκηνής όπως επίσης και ο άσκοπος θόρυβος κάποιες στιγμές….
Κάπου εκεί ήρθε η προσθήκη της τελευταίας στιγμής στο line-up. Τι κι αν η πρόβλεψη του καιρού ήταν δυσοίωνη; Με την λιακάδα που επικρατούσε, χλεύαζα τους απανταχού μετεωρολόγους. Κάτι παραπάνω ήξεραν όμως από εμένα. Ο ουρανός σκοτείνιασε και μια καταιγίδα αξιοπρεπούς μεγέθους προσγειώθηκε στα κεφάλια όσων άτυχων δεν πρόλαβαν να χωθούν κάτω από το μικρό υπόστεγο που υπάρχει στον χώρο, ή ακόμα και στις τουαλέτες, όπου στοιβαζόταν 4 και 5 άτομα. Με την διάχυτη απορία για τον αν θα γινόταν τελικά το live, η νεροποντή σταμάτησε και οι διοργανωτές με μια λακωνική ανακοίνωση, ότι οι καλλιτέχνες συνεννοήθηκαν μεταξύ τους (που όπως αποδείχθηκε σήμαινε ότι οι Editors θα κουτσουρέψουν το set τους), σήμαναν την επανέναρξη του φεστιβάλ.
Με ένα ποτάμι νερού να περικλείει το κεντρικό σημείου της πλατείας νερού, το οποίο αψήφησαν παρά πολλοί βέβαια, οι αγαπημένοι του Ελληνικού κοινού Editors, ανέβηκαν στην σκηνή. Και μάλλον αυτοί έφταιγαν για το ότι τα νερά εξαφανίστηκαν (ή μήπως εξατμίστηκαν;). Καταιγιστικοί, όπως μας έχουν συνηθίσει άλλωστε, σε μία σαραντάλεπτη εμφάνιση (ευλογία για τους περιστασιακούς χρήστες, κατάρα για εμάς τους fans), έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Αρχή με το Hallelujah από τον τελευταίο τους δίσκο, με ίσως το πιο δυνατό riff που έγραψαν πότε. Και συνέχεια με μια Αγία Τριάδα. Smokers outside the hospital doors, An end has a start, Munich. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ο Smith, εξαιρετικός frondman πλέον, επικοινωνιακός, να κυριεύει την σκηνή. Και αυτή η φωνή…
Μετά το εξαιρετικό Violence, ακολούθησε το άκρως ατμοσφαιρικό No Harm, μια επίδειξη του εύρους της Φωνής του Tom Smith (πληροφοριακά, στην κορυφή της σχετικής λίστας, με εύρος 4,75 οκτάβες, πάνω από Freddie Mercury, Bruce Dickinson και Robert Plant αν αυτό σας λέει κάτι…). Και η συνέχει ακόμα καλύτερη. Sugar και παράκρουση του κοινού. Racing rats και ηδονή των πιστών από τα παλιά. Papillion και όλη η πλατεία νερού να χοροπηδάει. Και τέλος με Magazine. Ουκ εν τω πολλώ το ευ λέγανε οι αρχαίοι. Εγώ ήθελα κι άλλο πάντως…..
Ο μυσταγωγός μας είναι πάλι εδώ. Έτοιμος να καθοδηγήσει το ποίμνιο του στους ζοφερούς δρόμους της αποσύνθεσης και επανασύνθεσης της ψυχής. Και το κάνει με τα πρώτα βήματα επί σκηνής. Nick Cave κυρίες και κύριοι. Απόλυτος κυρίαρχος, σαν να μην είναι μουσικός, αλλά θεατράνθρωπός, δίνει την παράσταση του. Για εμάς; Για τον εαυτό του; Δεν έχει σημασία. Ο προσωπικός του πόνος από την απώλεια του γιού του, γίνεται δικός μας με την σχεδόν απαγγελία του στα Jesus alone και Magneto. Απρόσμενη προσθήκη στην βραδιά τα Do you love me? και Loverman, που δεν τα έπαιξε τον Νοέμβριο (παίξε και το Let love in ρε Νικόλα να μας αποτελειώσεις….).
Οι εναλλαγές ρυθμού και ατμόσφαιρας, διαρκείς. Θες βρωμιά; From here to eternity. Θες συναίσθημα αγάπης; Ship song και into my arms, με άπαντες να τραγουδάνε το ρεφρέν. Και μετά ακούστε και ένα tupelo mothafuckers. Αλήθεια αρέσει σε όλους αυτούς (που ήταν πολλοί) που βρέθηκαν εκεί αυτό το κολασμένο τραγούδι; Κι όμως τους αρέσει. Γιατί ο Cave τους έχει παρασύρει όλους στον κόσμο του.
Weeping song. Ο φτωχοδιάβολος να προστάζει και εμείς να ακολουθούμε με τα παλαμάκια και την φωνή μας. Τι και αν όλο αυτό είναι μια καλοστημένη παράσταση; Ίδιο με ό,τι είδαμε πριν λίγους μήνες. Ίσως να είναι και το μεγαλύτερο παράσημο για τον σκοτεινό γητευτή των ψυχών. Παρασύρει τους πάντες στην μουσική του, πληγώνει και ταυτόχρονά αποτελεί καθαρτήριο των ψυχών. Για ακόμη μια φορά, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Γι αυτό που είδα, γι αυτό που ένιωσα, γι αυτό που θα νιώθω πάντα όταν ανοίγω τις πόρτες του κόσμου του Nick Cave.
Despair and Deception, Love’s ugly little twins
Came a-knocking on my door, I let them in
Darling, you’re the punishment for all of my former sins.
I let love in… I let love in…
669 
