Με το περσινό τους live άλμπουμ, οι Γερμανοί sleaze rockers ουσιαστικά επισφράγισαν τη δράση μιας ολόκληρης δεκαετίας και πέντε στούντιο δισκογραφικών παρουσιών. Με μια σταθερή ανοδική διαδρομή, τα σχολικά όνειρα μιας μπάντας νεαρών άρχισαν να σχηματοποιούνται και σήμερα το 6ο τους άλμπουμ αποτελεί χρονικά την αφετηρία μιας νέας περιόδου, κυνηγώντας ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της αποδοχής και εμπορικής καταξίωσης.
Βέβαια, όσο φιλόδοξα και όμορφα φαίνονται όλα αυτά, άλλο τόσο περιορισμένη και προδιαγεγραμμένη μπορεί να είναι η μουσική έκφρασή τους. Ταγμένοι από την αφετηρία τους διασκεδαστές, προσπαθώντας συνεχώς να αναπαράγουν το λαμπερό και λουσάτο feeling της κολασμένης απέναντι όχθης σε μια χώρα και μια σκηνή που γενικά δεν το έχει ιδιαίτερα με το είδος, οι Dynamite αποπνέουν τελικά ένα αίσθημα μικρού ηρωισμού και κερδίζουν μια σεβαστή δόση συμπάθειας για το ζήλο, την ενέργεια και το πειστικό attitude που σερβίρουν.
Μια μικρή εντύπωση διαφοροποίησης αφήνει το λιτό, συγκριτικά με τα συνηθισμένα δεδομένα τους, εξώφυλλο, με έναν ώριμο αισθησιασμό. Η μουσική βέβαια συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το “Generation Goodbye” του 2016. Ουσιαστικά, και τα 13 φρέσκα τραγούδια τους, ακροβατούν ανάμεσα στο παραδοσιακό hard rock και στον ήχο του κλασικού metal, σερβίρονται όμως με αυτό τον ενθουσιασμό των Γερμανών που κάνει την προβλεψιμότητα του αποτελέσματος πιο ευπρόσδεκτη.
Στην απαράλλαχτη ως σήμερα σύνθεσή τους, ο ντράμερ Andreas Schnitzer, αποκλειστικός στιχουργός τους, και ο τραγουδιστής Hannes Braun, βασικός συνθέτης, συνεχίζουν να δηλώνουν περήφανα πως ο λόγος που έγινε και υπάρχει το γκρουπ είναι οι πιασάρικοι ρυθμοί και οι όμορφες μελωδίες που μεταφέρονται με πάθος. Με κριτήριο αυτό το δεδομένο, και για τους ακροατές αυτού του χώρου, το “Ecstasy” περιέχει πλεόνασμα των υποσχέσεων. Η συνδρομή της τραγουδίστριας Anna Brunner των Exit Eden στο ομότιτλο τραγούδι είναι ενδιαφέρουσα, αλλά έτσι κι αλλιώς το συγκεκριμένο ξεχωρίζει αμέσως, μαζί με το επιβλητικό “Placebo”, το mid tempo “Breaking The Silence”και το δυναμικό “I ‘ve Got The Fire”. Μια εξαιρετική περίπτωση single είναι το καλογραμμένο “Wild Wind”, όμως μάλλον το αδικεί η θέση του στο δίσκο. Δεν τους προτιμούμε τόσο στις πιο μελωδικές και ακουστικές τους απόπειρες, όπως τα “Still Around” και “Heart Of Stone”, με το δεύτερο βέβαια να προτιμάται ευκολότερα.
Με όπλα μια δυναμική παραγωγή (που θα τραβήξει και τον κλασικό μεταλλά), πάθος που περισσεύει, και δουλειά που φαίνεται πως παλεύει να υποσκελίσει την απουσία πρωτοτυπίας, οι φιλόδοξοι Γερμανοί βγαίνουν το φθινόπωρο στο δρόμο να προωθήσουν το άλμπουμ, ανοίγοντας για τους Powerwolf. Λίγο παραπάνω από την τυπική συμπάθεια…
666 
