Οι Tengil είναι ένα noise rock συγκρότημα από την Σουηδία.
Το δεύτερο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε στις 13 Απριλίου, στην καρδιά της άνοιξης, από την Prophecy Productions. Στα μέλη τους βρίσκουμε τον Sakarias (φωνή), τον Pontus (κιθάρα), τον Kalle (μπάσο) και τον Tobias (ντραμς).
Στο tracklist του “Shouldhavebeens” συμπεριλαμβάνονται εφτά τραγούδια. Η μουσική τους έχει στοιχεία από black metal, κυρίως στα ντραμς, και post-rock. Δεν έχω ακούσει τέτοιο “πάντρεμα” ξανά σ’ αυτά τα είδη στο παρελθόν. Και ενώ από τη μια θέλω να διευρύνω τους ορίζοντες μου, ακούγοντας το project τους, από την άλλη θέλω να πατήσω το κουμπί stop αυτή τη στιγμή. Ωραίοι οι πειραματισμοί στην μουσική, δεν λέω, αλλά δεν νομίζω ότι οι Σουηδοί προσέδωσαν κάτι το καινοτόμο στην κυκλοφορία τους, oύτε κάτι το συνταρακτικό. Αντιθέτως, αυτό που ακούω, είναι αδιάφορο έως και ενοχλητικό στ’ αυτιά μου. Επίσης, θεωρώ ότι η φωνή του τραγουδιστή δεν είναι η κατάλληλη γι’ αυτό το είδος της μετά – emo rock. Πήγαινε, παλικάρι μου, σε καμιά progressive rock/ metal μπάντα να προοδεύσεις. Διαβάζω στο internet, καθώς το “Shouldhavebeens” προχωράει, πως η μουσική τους είναι ατμοσφαιρική. ‘Εμένα μου έρχεται στο μυαλό η λέξη χαώδης. Με την κακή την έννοια. Ακόμα, διαβάζω να λένε πως είναι μια pop προσέγγιση της μίξης των Dillinger Escape Plan και των Explosions In The Sky. Μια πατάτα και μισή, σκέφτομαι εγώ. Εκτός των παραπάνω χαρακτηρισμών, είναι εύλογο ν’ αναφέρω ότι αρκετά κιθαριστικά μέρη και σημεία στα ντραμς είναι χιλιοπαιγμένα στο μακρύ και βραχύ παρελθόν από άλλους καλλιτέχνες και σε μακράν καλύτερο επίπεδο.
Οπότε, τι έχουμε εδώ; Μια τεράστια έλλειψη πρωτοτυπίας, μουσικά. Έναν ακαλαίσθητο αχταρμά στα είδη σε σημείο, που γίνεται ανυπόφορο. Α, και μην ξεχάσω τον wannabe τραγουδιστή μιας progressive metal/ rock μπάντας. Αυτααά, τα ολίγα!
614 
