Μια από τις καλύτερες (ίσως η κορυφαία) ευρωπαϊκές progressive μπάντες, οι Γερμανοί με Ολλανδό τραγουδιστή Subsignal, επιστρέφει με το πέμπτο της εγχείρημα, ένα ακόμη θαυμάσιο album απελευθερωμένης μουσικής.
Χωρίς να έχει αλλάξει εμφανώς η καλλιτεχνική ρότα αυτής της πεντάδας, το νέο album συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το αριστουργηματικό “The Beacons of Somewhere Sometime” (review) του 2015. Το “La Muerta” είναι ένα πολύ ευαίσθητο album, ήσυχων τόνων κατά βάση και αμεσότατο παρά την εκτελεστική τεχνικότητα που το διέπει.
Οι Subsignal κινούνται στο πεδίο του λεπτεπίλεπτου rock με ελάχιστα σημεία στα οποία “αγριεύει” (για πολύ λίγο) η κιθάρα του Marcus Steffen (φυσικός συνθετικός αυτουργός και παράλληλα από τους μεγαλύτερους επιστήμονες στην τέχνη της ηλεκτρικής κιθάρας), με αναβαθμισμένο τον ρόλο των keyboards του Markus Maichel, τα οποία ευθύνονται για πολλές προσεγγιστικές προς το 70’s prog rock στιγμές, αψεγάδιαστο, σεμιναριακό rhythm section από τους Ralf Schwager (μπάσο) και Dirk Brand (drums) και έναν Arno Menses πίσω από το μικρόφωνο να παραμένει στα συνήθη στρατοσφαιρικά επίπεδα στην ερμηνεία του (“The voice of prog” για τον γράφοντα), πανίσχυρο, άκρως λυρικό λαρύγγι.
Το υλικό του νέου album ποικίλει. Πρωτόγνωρες (σχετικά) ματιές προς το δεινοσαυρικό prog (κυρίως Camel και Yes – με εστίαση προς το υλικό των προσωπικών album του Rick Wakeman) στα “Every Able Hand” και “The Passage” (με τους Kansas να διεκδικούν το υπόβαθρο επιρροής του κομματιού), με αλλεπάλληλα layers από δομικές μεταβολές και λιλιπούτεια solos τα οποία ρέπουν τις διαθέσεις ακαριαία, early 80’s pop δονήσεις στο θετικότατο, “φωτεινό” “Even Though the Stars Don’t Shine” και ανάλογο προς τον Andreas Vollenweider πνεύμα στο κιθαριστικό ακουστικό instrumental “Teardrops Will Dry in Source of Origin”.
Από εκεί και πέρα φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι γέφυρες προς το ένδοξο παρελθόν των Sieges Even (του οποίου το κύριο συστατικό είναι η ίδια τεχνοτροπία του μεγάλου Steffen) – κυρίως της “The Art Of Navigating By The Stars” περιόδου – μέσω των εξαιρετικών “The Bells of Lyonesse”, “The Approaches”, “When All the Trains Are Sleeping”, “As Birds on Pinions Free” και με αποκορύφωμα τον καταπληκτικό piano based “Some Kind of Drowning” στον οποίο ο Menses μοιράζεται τα φωνητικά με την Semkina, ένας συναισθηματικότατος επίλογος που κλείνει αυτό το εκπληκτικό νοητικό ταξιδάκι. Ο ήχος είναι τέλειος, μαλακός και ευχάριστος, καθιστώντας τη ροή του album άνετη.
Για μια ακόμη φορά οι Subsignal δικαιολογούν τον τίτλο και την πρωτοκαθεδρία τους στο χώρο του progressive rock. Φοβεροί μουσικοί που δημιούργησαν ένα θαυμάσιο album για μια ακόμη φορά, λεπτεπίλεπτη τέχνη για το σύνολο του ακροατηρίου. Μουσική για mind banging και προσωπικές ενδόμυχες αναδρομές και απολογισμούς, η οποία απευθύνεται πρώτα και κύρια στην ψυχή του ακροατή. Ο γράφων γοητεύθηκε και εξακολουθεί να δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένος από αυτήν την μπαντάρα.
https://www.facebook.com/Subsignal
https://www.subsignalband.com
814 
