Disclaimer: σε ότι αφορά τους Funeral Mist είμαι προκατειλημμένος, μιας και είναι η μπάντα που με επανάφερε στις μαυρομεταλλικές αγκάλες όταν είχα καεί από τις early 00s mainstream μετριότητες της σκηνής και για καμιά διετία απείχα από το σπορ. Να σου όμως ένα “Salvation” που με έριξε στα 4 και έβαψε με το ζόρι ξανά με corpsepaint τας ηχεία μου (να σαι καλά ρε Πάβλε).
Εννοείται πως μετά από μερικά χρονάκια το “Maranatha” με ισοπέδωσε, αλλά μετά την γνωστή μεταγραφή του Arioch έπεσε σιωπή, και οι περισσότεροι οπαδοί τους νομίζω δεν πολύ-περιμέναμε άλλη κυκλοφορία, με αυτό το όνομα τουλάχιστον.
Και να σου που πιαστήκαμε στον ύπνο και η αναγγελία την τελευταία στιγμή πριν κυκλοφορήσει του “Hekatomb” συνοδεύτηκε με αλυσίδα άναρθρων κραυγών μπροστά από οθόνες και μέσα σε δισκάδικα και καταγώγια. Ο δίσκος όμως τελικά τι λέει;
Ξεκινάει η πρώτη ακρόαση, χαλαρό μπάσιμο, όλα καλά, πρώτο ξέσπασμα, ok, φωνητικά άψογα αλλά πιο συμμαζεμένα από παλιά, samples εννοείται, ωπ, τελείωσε ο δίσκος, ας τον ξαναβάλω.
3 ακροάσεις μετά: Ω ΜΑ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΟΥΣ ΓΑΜΗΜΕΝΟΥΣ ΚΕΡΑΣΦΟΡΟΥΣ, ΙΕΡΟΔΟΥΛΕΣ ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ ΒΑΑΛ ΚΑΙ ΧΟΡΕΨΤΕ ΒΑΜΜΕΝΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΑΠΑΔΩΝ ΚΑΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΩΝ, HOSANNA ΣΤΟ ΧΑΟΣ!
Τι, θέλετε και κριτική; Χα, καλό….
681 
