40 χρόνια ιστορίας για μια μπάντα που έχει τη δική της σελίδα στην ιστορία του punk rock και σύμφωνα με τον αείμνηστο Lemmy Kilmister, οι The Damned είναι το αληθινό punk.
Με τους Dave Vanian (φωνή) και Captain Sensible (κιθάρα) μοναδικά εναπομείναντα μέλη της πρώτης σύνθεσης και τον Paul Gray ξανά μπάσο μετά από χρόνια (είχε ηχογραφήσει μαζί τους τα θρυλικά “The Black Album” και “Strawberries”), ενώ οι Pinch (τύμπανα) και Monty Oxymoron (πλήκτρα) συμπληρώνουν την πεντάδα, μιας ξανανιωμένης κεφάτης ομάδας.
Οι μουσικοί μετά από χρόνια συνεργασίας βρίσκονται με κλειστά μάτια και με τη βοήθεια του πολύπειρου Tony Visconti (David Bowie, T Rex, Morrissey, U2, The Stranglers, Iggy Pop, Thin Lizzy) στην παραγωγή, οι The Damned καταφέρνουν να βγάλουν έναν υπέροχο δίσκο, μια δεκαετία μετά το χλιαρό “So, Who’s Paranoid?” (2008).
Γυρνώντας σε ένα στιλ κοντινό στα albums τους κατά τη δεκαετία του 1980, χωρίς να χρειαστεί να το ζορίσουν και με κομμάτια hits σαν τα “The Devil in Disguise”, “I Don’t Care” και “Sonar Deceit”, αναβιώνουν την ίσως καλύτερη περίοδο τους και με τις φλέβες τους να είναι ποτισμένες με το αίμα αυτής, καταφέρνουν μετά από καιρό να μπουν και πάλι στην δεκάδα των UK charts.
Η μπάσα φωνή του Vanian (μου θυμίζει Killing Joke κάπου κάπου, αλλά και τον Nick Cave εποχής “Dig Lazarus Dig”) έχει μια αρχοντιά που σε συνεπαίρνει, ακολουθώντας τις όμορφες μελωδίες της κιθάρας του Sensible και τις έντονες μπασογραμμές του Gray, σε ένα σύνολο που θα ενθουσιάσει τους φίλους της μπάντας, αλλά και όλους εκείνους που γουστάρουν αρχοντικό punk rock, όπως εκφράστηκε την εποχή του post punk/new wave στην Μεγάλη Βρετανία. Μπορεί να λείπουν λίγο τα χτυπήματα του παλαιού τυμπανιστή Rat Scabies, αλλά ο Pinch κάνει αρκετά καλή δουλειά και με συμπλήρωμα τα υπέροχα πλήκτρα του Oxymoron, οι The Damned ξανακάθονται στον θρόνο τους και μπορούν και πάλι να καυχιούνται πως παίρνουν και πάλι τα ηνία στην συνείδηση του κόσμου από τους Smiths. Αν και χωμένο στην εϊτίλα το “Evil Spirits” δεν ξεχνάει την κληρονομιά του garage rock και περιτυλίγεται με ένα εξώφυλλο που μυρίζει αρρενωπό rock ‘n’ roll, κάνοντας κάθε σκεπτόμενο μουσικόφιλο του είδους να σκέφτεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη όταν θα το αντικρίσει σε κάποιο δισκοπωλείο.
Μπορεί να πέρασαν δεκαετίες και οι μούρες τους να έχουν γίνει πλισέ, αλλά ξέρουν να ροκάρουν και το κάνουν και πάλι με μοναδικό τρόπο. Καλωσορίστε τους και πάλι!!! Οι Damned είναι ΕΔΩ!
618 
