Τα τρία μανιταρόπαιδα από τη Σουηδία ξαναγυρνούν, προσπαθώντας να μου αλλάξουν τη γνώμη και να μου αποδείξουν πως δεν είναι μια ακόμη ρετρορόκ μπάντα από την χώρα της Absolut (γκρίζα διαφήμιση, έχουμε και οικογένειες).
Σε αντίθεση με τον προηγούμενο ομώνυμο δίσκο, εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η παραγωγή “καθάρισε”, παρόλο που έχει παλαιομοδίτικη επίσης προσέγγιση, και δεν προσπαθεί να μιμηθεί εξ ολοκλήρου την εποχή της “καμπάνας” και οι συνθέσεις των Svvamp έχουν περισσότερο Lynyrd Skynyrd, Creedence και Crazy Horse μέσα τους παρά Purple και Zeppelin. Σε αυτό συνηγορούν η ακουστική αμερικανότροπη εισαγωγή και το συμπαθητικό “Queen” που ουσιαστικά ανοίγει το album.
Κατάφεραν λοιπόν, να κάνουν αυτό που προσπαθούν και να πείσουν τα γεμάτα, με τέτοια-φάση-μουσική, αυτιά μου πως δεν είναι απλά μια παρέα που θέλει να πάρει τη θέση των Deep Purple στον χωροχρόνο, απλά δείχνει την αγάπη της για τη μουσική εκείνης της περιόδου γράφοντας τραγούδια με την ίδια αισθητική.
Το ήρεμο “Sunshine Street” με την καλοκαιρινή του διάθεση και το ελαφρύ soul άγγιγμα, η γενική blues meets country rock που διαχέεται στα περισσότερα κομμάτια του “Svvamp II” και η χαλαρή διάθεση που δημιουργούν βάζουν τους Svvamp σε καλό δρόμο. Όχι, δεν εντυπωσιάστηκα, αλλά δεν θέλω ούτε να πέσω σε αντιρετροϊκό παραλήρημα.
Το “Svvamp II” είναι, σε γενικές γραμμές, ένα easy listening album, που ταιριάζει πολύ στο καλοκαίρι και τις παραλιακές αμαξοβόλτες μας, αλλά δεν θα κάνει σίγουρα εντύπωση στους πιο heavy φίλους της μουσικής, αφού τα γκαζάτα σημεία φαίνονται μόνο με μοριακό μικροσκόπιο.
Και τo εξώφυλλο όμως, ρε παιδιά, είναι σαν από best of πανηγυρικών ύμνων της Νάξου!
Highlights: “Sunshine Street”, “Out of Line”, “Queen”, “Alligater”
529 
