Οι Οnce Them Edens αποτελούν αν μη τι άλλο μία από τις ιδιαίτερες περιπτώσεις της εγχώριας σκηνής. Τόσο το αρκετά πειραματικό extreme metal με το οποίο καταπιάνονται, η θεατρικότητα στις εμφανίσεις τους και η συνολική τους αισθητική και με την πρώτη τους δουλειά, “The Year Is One”, κέρδισαν τις εντυπώσεις. Πλέον ετοιμάζονται να επιστρέψουν με ένα νέο δίσκο και ένα live στο Αn Club, το Σάββατο 09 Ιουνίου, στο πλαίσιο του MathCore Test Fest. Ο Ραφαήλ Παγώνης και η Φανή Τσουκαλά ρωτούν, ο Jean Baptiste (vocals) και ο Ω (guitars) μιλούν για τα νέα του σχήματος και όχι μόνο.
Καλώς ορίσατε στο Rockway!
Jean Baptiste: Ειλικρινά ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη φιλοξενία και για το βήμα προβολής!
Ω: Ομοίως. Ευχαριστούμε Rockway!
Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε στη διαδικασία δημιουργίας του δεύτερου δίσκου “A Breath in Black And White”. Τι πληροφορίες μπορείς να μας αποκαλύψεις; Σε σχέση με το προηγούμενο “The Year Is One” να περιμένουμε αλλαγές μουσικά;
Jean Baptiste: Το “The Year Is One” ήταν το πρώτο μας μουσικό βήμα και όποιος αφιέρωσε το χρόνο να το ακούσει και να το διυλίσει είναι βέβαιο ότι κατανόησε τις δυσκολίες, τις αμφιβολίες αλλά και ταυτόχρονα την ένταση, τη δημιουργικότητα και το πάθος που διακατέχουν ένα συγκρότημα στα πρώτα του βήματα. Στην πορεία, αυτή η κολεκτίβα από σχεδόν ετερόκλητους μουσικούς απέκτησε χαρακτήρα, δέθηκε, ζυμώθηκε, απέκτησε στόχους και τώρα ενεργεί πλέον ως ενιαίο σύνολο. Το “A Breath In Black And White” πιστεύουμε ότι επιδεικνύει αυτή τη δυναμική. Σύνεση, δεσμός και ωριμότητα.
Ω: Μπορώ, επιτέλους, να δηλώσω υπεύθυνα και δημόσια ότι ο δίσκος τελειώνει. Το mix/master έχει αναλάβει ο Έκτορας Τσολάκης (“hd factory”) και το artwork η Φρειδερίκη Παπασταυροπούλου (“Vamon VII”). Συνεργαζόμαστε, άλλωστε, και με τον Μάνθο Στεργίου (Tardive Dyskinesia, Lunatic Medlar), ο οποίος, κατά κάποιον τρόπο, έχει αναλάβει να φτιάξει την εικόνα μας προς τα έξω (logo, video art, lyric video κ.λπ.).
Κατά τα λοιπά, έχω την εντύπωση πως η μουσική κατεύθυνση του “ A Breath” είναι δομικά διαφορετική από τον προκάτοχό του. Είναι, για τα δεδομένα μας, λιγότερο μαξιμαλιστικό, πολύ μελωδικότερο και, όπως είπε και o Jean, πιο ώριμο, πιο εστιασμένο μουσικά.
Δεδομένου του ιδιαίτερου στιλ σας που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως avant garde, πώς βλέπεις την ανταπόκριση του κοινού; Θεωρείς ότι η εγγενής του “δυσκολία” μπορεί να κερδίσει ευρεία ανταπόκριση;
Jean Baptiste: Χαίρομαι πολύ με το χαρακτηρισμό “δυσκολία”. Πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ο άνθρωπος που δεν επιθυμεί απλά να διασκεδάζει. Θα ψάξει νοήματα, θα στοχαστεί με συμβολισμούς, θα μετρήσει περίεργα μέτρα. Η μουσική και γενικά η κάθε μορφής τέχνη δεν είναι απαραίτητο ότι θα πρέπει να απευθύνεται πάντα και σε όλους. Το “κοινό” είναι εκεί και δεν είναι απρόσωπη μάζα. Δεν αποδέχομαι καν τον όρο “κοινό”. Εμείς, ως εκτιθέμενοι, θα πούμε ό,τι έχουμε να πούμε. Στόχος μας είναι οι αποδέκτες να αισθανθούν ικανοποίηση και αισθητική απόλαυση από τη δική μας προσπάθεια.
Πέρα από το αμιγώς μουσικό κομμάτι, φαίνεται πως δίνετε προσοχή στη συνολική αισθητική, τόσο στο album όσο και στα video clip σας. Αντιλαμβάνεστε τη μουσική σας και το περικείμενο της ως ενιαίο concept;
Jean Baptiste: Η δημιουργία του μουσικού μέρους σίγουρα προϋπήρξε. Και όχι το οικοδόμημα δεν ήταν εξ αρχής ενιαίο. Υπήρξε, όμως, επικοινωνία μεταξύ συμπνεόντων καλλιτεχνών σε κάθε είδους τομέα. Το εξώφυλλο του “The Year Is One” για παράδειγμα όπως και όλο το artwork του δίσκου, που φιλοτεχνήθηκε από τον Luke Kalliantasis, πτυχιούχο εικαστικών καλών τεχνών, η σκηνοθεσία των 2 video clip και των 2 guitar playthroughs από την Athina Tousia, η οποία μοιραζόταν βήμα, βήμα την εμπειρία της από τη σχολή σκηνοθεσίας, τη συμμετοχή του γίγαντα Βασίλη Παπαδημητρίου, επαγγελματία ηθοποιού, που για το σενάριο του video, μου ούρλιαζε στα μούτρα τόσο έντονα που μετά ήθελα να μπήξω τα κλάματα και μετά λουζόμασταν με κρασιά σε ένα δάσος για τις ανάγκες του “He Who Spits The Finest Wine”, το βαλκανιονίκη ταχυδακτυλουργό Nick Simonis που δεν είχε πρόβλημα να δείξει μυστικά της δικής του τέχνης για τις ανάγκες των γυρισμάτων, η ηθοποιός και κουκλοπαίχτρια Eva Nikiforou, η καθηγήτρια χορού Elina Logaridou που θεώρησε ότι πρέπει να μάθω σωστό waltz και δεν με κατηγόρησε επειδή είμαι τελείως άκαμπτος και άσχετος με τη δική της τέχνη. Στη δική μου συνείδηση, λοιπόν, είμαστε κι εμείς σε ένα συνολικότερο “avant garde” ρεύμα και αντίληψη.
Βλέποντας τον τίτλο “Postlude In B Minor, Op.8, Allegro Moderato”, αναπόδραστα θα ρωτήσω, από ποια μουσικά είδη έχετε αντλήσει επιρροές;
Ω: Προσωπικά, διακρίνω τις επιρροές μας σε ακραιφνώς μουσικές και σε αισθητικές – στυλιστικές. Τις μουσικές μας επιρροές τις αντλούμε (ασυνείδητα, ασφαλώς) από πολλά, κατά τα φαινόμενα ετερόκλητα μουσικά είδη, όπως το death metal, το prog και το trip hop και το post – rock.
Για να απαντήσω στην απορία σου, πιο συγκεκριμένα, δεν θεωρώ πως έχουμε αντλήσει αμιγείς μουσικές επιρροές από την κλασική μουσική. Ωστόσο, θεματικά ή/και αισθητικά, έχουμε. Σε αυτή την επιρροή οφείλεται και ο παραπάνω τίτλος. Είναι ένας τίτλος σαρκαστικός, που, ως σοβαροφανής, κατά τη γνώμη μου έστω, έρχεται σε αντίθεση με την έλλειψη σοβαροφάνειας του πρώτου δίσκου. Το “The Year Is One” είναι ένα ειρωνικό, σαρκαστικό και θεατρικό album.
Ποια είναι η διαδικασία σύνθεσης κομματιών, μιας και πειραματίζεστε με πολλά στοιχεία;
Ω: Συνήθως, ξεκινάω με τη σύνθεση του κορμού των κομματιών. Σε αυτό το πρώιμο στάδιο, ανταλλάσσω ιδέες κυρίως με τον Δευκαλίωνα, τον drummer μας. Μετά, κι αφού υπάρχει ένας guitar & drum οδηγός, και το κομμάτι είναι σε ένα σχετικά προχωρημένο συνθετικό βήμα, ο Γιώργος βάζει τις μπασσογραμμές του, οι οποίες, όμως, είναι τόσο ιδιαίτερες, που πρόκειται για κατ’ουσίαν σύνθεση. Άλλωστε, συχνά, αφού ακούσω μια μπασσογραμμή του Γιώργου, θα προσαρμόσω ανάλογα τις κιθάρες κ.λπ. Είναι μία διαλεκτική επαφή, που, νομίζω, δε θα βαρεθώ ποτέ…
Ποια είναι τα μελλοντικά πλάνα; Έχετε βλέψεις για εξωτερικό;
Ω: Να ολοκληρώσουμε, επί τέλους, το δεύτερο album μας, το οποίο, λόγω βιοποριστικών υποχρεώσεων έχει καθυστερήσει… Βλέψεις έχουμε! Κάτι συγκεκριμένο σε πλάνο, πάντως, δεν έχουμε!
Ποια είναι τα χόμπι σου στον ελεύθερο χρόνο;
Ω: Τι ερώτηση είναι αυτή; Netflix.-
Πώς νιώθετε που στο επερχόμενο show θα έχετε Γιώργο Κωνσταντίνου στις τάξεις σας; Η μετακίνηση του για σπουδές σας έχει δυσκολέψει ως μπάντα;
Ω: Νομίζω μιλάω για όλους: Είμαστε ενθουσιασμένοι. Ο Γιώργος είναι και φίλος μας, εκτός από άρτιος μπασίστας. Στις πρόβες περνάμε τέλεια, ο τύπος έχει απίστευτο γέλιο στην προσπάθειά του να κάνει “αστεία”, ενώ η διάδρασή του με τον Δευκαλίωνα, τόσο μουσικά όσο και μη, είναι μοναδική.
Στις 9 Ιουνίου παίζετε στο MathCore Test Fest θα μοιραστείτε με αρκετά αξιόλογα σχήματα, όπως οι Blasteroid, i.see.red, Senserase, Black Path και Kin Corruption. Τι να περιμένει το κοινό από εσάς και θα ακούσουμε και νέο υλικό;
Ω: Τα συγκροτήματα με τα οποία μοιραζόμαστε τη σκηνή είναι ένα κι ένα. Πρόκειται για ένα, ακραίου ήχου, mini fest, που φιλοξενεί, μόνο μπαντάρες. Χωρίς να νομίζει κανείς ότι κάνω διακρίσεις, θα ήθελα, από το παρόν βήμα, να ευχαριστήσω τους Senserase για την πρόσκληση.
Τέλος: Θα παίξουμε νέο υλικό, ενώ έχουμε και μία έκπληξη για αύριο, μία ημέρα πριν το live…Τα μάτια σας καρφωμένα στο feed σας.
Ευχαριστώ για την συνέντευξη, τα τελευταία λόγια δικά σου!
Εμείς σε ευχαριστούμε, για τις όμορφες ερωτήσεις.-
974 
