SUNSTORM: “Road To Hell”

Ο Joe Lynn Turner δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις στο κοινό του heavy rock. Άλλωστε ένας τραγουδιστής που αποτέλεσε από νωρίς τον διακαή πόθο και προσωπική επιλογή του δύστροπου Ritchie Blackmore στην αμερικάνικη μεταστροφή των Rainbow, αλλά και αργότερα στη δεύτερη περίοδο των Purple, έχει μάθει στα δύσκολα.

Με μια δισκογραφία πλούσια και απλωμένη σε πλήθος συμμετοχών, ο αγαπημένος “περούκας” συνηθίζει να εκφράζεται συνθετικά και ερμηνευτικά από το 2006 με το μουσικό όχημα των Sunstorm. Με ανανεωμένη σύνθεση από το 4ο άλμπουμ τους, το “Edge Of Tomorrow” του 2016, η παρουσία του κιθαρίστα των DGM, Simone Mularoni, μεταφέρει το συνολικό ύφος από το AOR προς το μελωδικό hard rock.

Το φετινό, 6ο άλμπουμ τους συνεχίζει σε αυτή την κατεύθυνση. Πάλι με τον Alessandro del Vecchio των Hardline στην καρέκλα του παραγωγού αλλά και στα διακριτικά keyboards, ο 66χρονος πια Turner ακούγεται να αισθάνεται ανανεωμένος στο ύφος αυτό και η αυτάρκεια αυτή μοιάζει να του βγαίνει και στη σύνθεση.

Ένα άλμπουμ χωρίς εκπλήξεις είναι βέβαια το “Road To Hell”, άλλωστε είναι κάπως άστοχο να περιμένει κάποιος από τον βετεράνο ερμηνευτή γεροντίστικες καινοτομίες. Και το τυπικό καταφύγιο της Frontiers εγγυάται αυτή την φυσική παραμονή στη μελωδία. Από την άλλη, βέβαια, αυτό που ξαφνιάζει, ή για την ακρίβεια έχει “κουράσει” να ξαφνιάζει, είναι η εκπληκτική κατάσταση της φωνής του.

Η δεύτερη ευχάριστη έκπληξη είναι η συνθετική αξιοπρέπεια του άλμπουμ. Δεν θα σημαδέψει τη ζωή σου, αν όμως χρειάζεσαι ακόμα τον Turner στο airplay σου, θα δεχτείς με ικανοποίηση τις φρέσκες  του μουσικές περιπέτειες. Η αλήθεια είναι πως ο δίσκος μέχρι και το “Everywhere” έχει ένα απρόσμενα εξαιρετικό συνθετικό επίπεδο, που σίγουρα υπερτονίζεται από τις ερμηνείες του Turner. Είναι άλλωστε μια μορφή που δικαιωματικά τραγουδά αυτάρεσκα το εισαγωγικό  “Only The Good Will Survive”, όταν μπορεί να το υποστηρίξει διαδοχικά με το υποβλητικό ομότιτλο τραγούδι, και το εμπλουτισμένο με όμορφη κιθαριστική δουλειά, ανθεμικό “On The Edge”.

Στη διάρκεια της ιδιαίτερης μελωδικότητας του “Everywhere” υπάρχει ένας απόηχος των δημοφιλών τραγουδιών των Rainbow, που έστειλε με τις ερμηνείες του στα charts στα ’80s, ενώ το ρυθμικό και δυναμικό “Still Fighting”  αφήνει ιδανικά την τελευταία εντύπωση.

Ζώντας μια πρόσφατη περιπέτεια υγείας με την καρδιά του, ο Turner συνεχίζει να εκμεταλλεύεται την εμπειρία και να διατηρεί τη φωνητική και εκφραστική του αξιοπρέπεια. Είναι παραπάνω από βέβαιο πως για όσους τον ακολουθούν, αυτό σήμερα είναι αρκετό.

678
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…