Οι αμερικανοί Unearth με το πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ τους, με έβαλαν σε σκέψεις… Είναι εξελίξιμο το metalcore στις μέρες μας; Και αν ναι κατά πόσο;
Το “DarknessintheLight”, είναι μελωδικό, είναι σύμπαγες και αρκετά metal, με κιθάρες που σκίζουν τ’αφτιά, οδηγώντας τον ακροατή σε αναπόφευκτο και ανελέητο headbanging! Τουλάχιστον, σε ορισμένα από τα 11 κομμάτια του δίσκου, όπως τα “WatchitBurn” και “EyesofBlack” για παράδειγμα… αλλά δε θα έλεγα ότι θα μπορούσα να ακούσω ή έστω να ισχυριστώ πως όλα τα κομμάτια είναι, αν όχι διαμάντια, έστω εύκολα στο άκουσμα! Όχι, δεν έχει να κάνει με κάποια πιθανή επιτηδευμένη μουσική, άρα και “δύσκολη” στο μέσο ακροατή, στο κάτω κάτω κάτω, για metal/hardcore μιλάμε! Μάλιστα σε πολλά σημεία η φωνή του Trevor Phipps αν και σκοπεύει να σε πωρώσει, δυστυχώς μετατρέπεται σε ένα γαύγισμα, χάνοντας τη χροιά και κατ’ επέκταση τη ποιότητα της, οπότε και καταλήγει να γίνει ενοχλητική!
Ok το “Darkness…” είναι ένα δυνατό άλμπουμ, με στιχουργική οργή και ηχητική ορμή, αλλά με λίγες καλές στιγμές (άκου “Equinox”). Οπότε δε νομίζω ότι αυτό είναι αρκετό για να χριστεί το άλμπουμ της χρονιάς, τουλάχιστον στο είδος του! Και για να απαντήσω στην αρχική ερώτηση κρίσεως, νομίζω πως η μπάντα με τη δεκαετή και βάλε παρουσία της, μας δίνει μία μέτρια δουλειά, ίσως στίγμα του κορεσμού (;) της ίδιας, αλλά και του είδους..! Ίσως, ο χρόνος θα δείξει!
Για την ώρα, αν το “Darkness in the Light” πέσει στα χέρια σας, να το ακούσετε γιατί είναι αξιόλογο, χωρίς όμως να περιμένετε ότι ανακαλύψατε κάποιο ανεκτίμητο θησαυρό χαμένο στο χρόνο και φανερωμένο μόνο για σας!
Μιχάλης Κανακουσάκης
518 
