Πέμπτη, 31 Μαΐου 2018.
Το καλοκαίρι αρχίζει επισήμως τον Ιούνιο, αλλά η συναυλιακή σεζόν, ξεκινά μια μέρα νωρίτερα, με την day 1 του χρόνια τώρα πολύ επιτυχημένου Release Festival. Στο ίδιο μέρος, την πολύ όμορφη πλατεία Νερού, που μετά από τόσα live, έχει αρχίζει να ριζώνει στα μυαλά των μουσικόφιλων της Αθήνας σαν ένα οικείο μέρος.
Ίσως να έφταιγε η αλλαγή στο line up, με τον Richard Aschroft στην θέση των London Grammar, ίσως τα περιορισμένα οικονομικά των περισσότερων, που πλέον είναι αναγκασμένοι να επιλέγουν όλο και λιγότερες συναυλίες κάθε καλοκαίρι, αλλά φαντάζομαι ότι η προπώληση δεν θα ήταν και τεράστια (γεγονός που ίσως να που οδήγησε στην προσφορά της δωρεάν εισόδου για αυτή τη μέρα, για όσους είχαν εισιτήρια για τις επόμενες). Και την ώρα που έφτασα, λίγο πριν τις 19:30, ο κόσμος δεν ήταν όντως πολύς. Δυστυχώς δεν πρόλαβα την εμφάνιση των Lip Forensis και των Sworr, οπότε…
Kid Moxxie
Πάντα τα πρώτα ονόματα στα festival έχουν να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι παίζουν κάτω από τον ήλιο. Κάτι που δεν βοηθάει στην δημιουργία ατμόσφαιρας, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ηλεκτρονικούς ήχους. Αυτό ακριβώς μετέφερε και στο κοινό η τραγουδίστρια των Kid Moxie, υποσχόμενη ότι τα τραγούδια τους ακούγονται καλύτερα στο σκοτάδι. Μαζί της επί σκηνής τα άλλα δύο μέλη του σχήματος, ένας στην κιθάρα και τα κρουστά και μια κοπέλα στα synhts.
O ήχος κινούταν μεταξύ electro και pop και όσο η ώρα περνούσε γινόταν όλο και πιο χορευτικός. Με ωραία visuals να συνοδεύουν την μουσική και αφού μας παρουσίασαν εκτός από τις δικές τους μουσικές, το “Mysteries of love” του τεράστιου Angelo Badalamenti και μια διασκευή του κλασικού “Big in Japan”, αποχώρησαν από την σκηνή μετά από ένα set διάρκειας μιας ώρας, που εκτιμώ ότι δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Άντε και την επόμενη φορά με σκοτάδι παιδιά.
Rag n Bone Man
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού ήξερε τον Άγγλο μόνο από το superhit “Human”, που παίχτηκε ανηλεώς στα ραδιόφωνα την τελευταία 2ετια, άντε και το έτερο hit “Skin”. Και τα δύο εξαιρετικά τραγούδια, με την φωνή μελωδική και hip hop ταυτόχρονα, να ξεχωρίζει. Ούτε εγώ είχα μελετήσει το μοναδικό album που έχει κυκλοφορήσει, οπότε είχα αρκετά μεγάλη περιέργεια να δω το συγκεκριμένο καλλιτέχνη και το τι παραπάνω έχει να δώσει από τις 2 επιτυχίες του.
Ο τεραστίων διαστάσεων (και με μπλούζα του επίσης τεράστιου Shaq) Rag n Bone, ανέβηκε στην σκηνή στις 2105. Και το live του αποτέλεσε για μένα μια έκπληξη πρώτου μεγέθους. Αν και Άγγλος, οι μουσικές του είναι ξεκάθαρο ότι έχουν επηρεαστεί από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Ένα μίγμα από soul της Motown, αμερικάνικό gospel, λίγο hip hop και την φωνή του να δεσπόζει, με ασύλληπτες χαμηλές και φανταστικό γρέζι και μια σεμνότατη και άκρως συμπαθητική σκηνική παρουσία, συνέθεσαν ένα παζλ που το απόλαυσαν οι πάντες.
Μαζί του ένα πολυπληθές σχήμα που αποτελούταν από κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, πλήκτρα, δύο πνευστά που έδιναν απίστευτο συναίσθημα και δεύτερα φωνητικά. Όλο το σχήμα ήταν πολύ δεμένο και η απόδοση επί σκηνής άρτια. Με κορυφαία στιγμή την εντελώς διαφορετικά ενορχηστρωμένη εκτέλεση του “Human”, ο Rag n Bone, είναι ξεκάθαρο ότι αξίζει κάθε ψήγμα της μεγάλης επιτυχίας που έχει γνωρίσει και απέχει πολύ από τον χαρακτηρισμό one hit wonder. Μπορεί να έφυγε από τη σκηνή στις 22:15, αλλά σίγουρα ήρθε για να μείνει…
Setlist:
1.Wolves
2.Ego
3.Your Way or the Rope
4.The Fire
5.No Mother
6.Lay My Body Down
7.Hard Came the Rain
8.Odetta
9.Grace
10.Skin
11.As You Are
12.Love Is All You Need
13.Human
14.Bitter End
15.Hell Yeah
Richard Ashcroft
My friend of me, looking through her red box of memories… Με τις πρώτες νότες του “Sonnet”, ανατριχίλες ταξίδεψαν στο κορμί μου. Και φαντάζομαι το ίδιο έπαθαν όσοι κάπου εκεί στα ‘90s, αγάπησαν τους Verve. Ακόμα και μετά από τον εναρκτήριο ύμνο να τελείωνε η συναυλία, θα έλεγα ότι ήταν ένα υπέροχο live.
Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν ακόμα καλύτερα. Ο Aschroft ήταν απλά καταπληκτικός. Με πάρα πολύ ενέργεια, η σκηνική του παρουσία ήταν super. Έδειξε να απολαμβάνει κάθε στιγμή, με την μπάντα άξιο συνοδοιπόρο (παρά τα τεχνικά προβληματάκια που παρουσιάστηκαν) και μας χάρισε τόσο υλικό των Verve, όσο και δικό του ξυπνώντας σε όλους αναμνήσεις και συναισθήματα.
Μουσικά, σχεδόν όλα τα τραγούδια κράτησαν λίγο παραπάνω χρονικά σε σχέση με τις studio εκτελέσεις, με λίγο προσχεδιασμένο τζαμάρισμα και αυξομειώσεις του ρυθμού. Για το “Sonnet” τα είπα παραπάνω. Εκπληκτικό το “Break the night with colour”. Πολυαγαπημένο το “A song for the lovers”. Θα μπορούσα να βρω από ένα κοσμητικό επίθετό για κάθε τραγούδι του live. Αλλά όχι. Γιατί αυτό το live, πάνω από όλα, είχε πολύ συναίσθημα. Έχω δει αρκετούς παλιούς αγαπημένους καλλιτέχνες, όταν περνάνε τα χρόνια (πάνε 21 από το Hurban Hymns), να κάνουν από διεκπαιρεωτικές, μέχρι κακές εμφανίσεις. Αλλά όχι ο Aschroft. Ήταν μια πάρα πολύ καλή συναυλία, και το (αναμενόμενο) φινάλε του “Bitersweet Symphony”, άφησε μια όντως γλυκόπικρη γεύση. Γλυκιά για ότι προηγήθηκε στην βραδιά και πικρή γιατί θα ήταν ωραία να κράταγε κι άλλο.
Setlist:
1.Sonnet
2.This Is How It Feels
3.Break The Night With Colour
4.A Song For The Lovers
5.Music Is Power
6.Velvet Morning
7.Science Of Silence
8.Space And Time
9.Lucky Man
10.The Drugs Don’t Work
11.Hold On
12.Bitter Sweet Symphony
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
712 
