Ζ.Ο.Φ.Ο.Σ. Αυτό αρκεί να περιγράψει την νέα δουλειά των Cult of Occult, την οποία περίμενα μεν εναγωνίως αλλά δεν περίμενα να ξεπεράσει τόσο πολύ τις προσδοκίες μου.
Για όσους δεν τους ξέρουν, το κουαρτέτο από τη Γαλλία είναι αυτή τη στιγμή, μαζί με τους Primitive Man, ότι πιο αριστουργηματικά σκατένιο κυκλοφορεί στις κατακόμβες του μαυρισμένου doom/sludge. Το προηγούμενο άλμπουμ τους “Five Degrees of Insanity” είναι ήδη μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του είδους που έχουν βγει την τελευταία δεκαετία και το περσινό split τους με τους Grim Van Doom είναι για να κάψει πολλά ηχεία, αλλά τίποτα δεν προετοίμαζε για το “Anti Life”.
Πάνε πια τα περιστασιακά σημεία με το ξυλίκι και η συμμορίτικη αλητεία που μας είχαν μάθει με κομμάτια όπως τα “Alcoholic” και “Misanthropic”, εδώ ο δίσκος είναι χωρισμένος σε 4 κομμάτια, όλα μεγαλύτερα από 12 λεπτά, με τίτλους “AL”, “NI”,”TF”, “IE” (αϊ ση γουατ γιου ντιντ δερ) τα οποία είναι αργάαααα, μαύρα και υπέρβαρα, σαν να σου τραβάνε τα ψυχολογικά σου από το τρίτο μάτι με τιρμπουσόν.
Ναι, ξέρω, σε πολλούς από εσάς δεν ακούγεται και τόσο ελκυστικό, δεν πειράζει, μην τον ακούσετε. Άμα όμως είστε από αυτούς που σας αρέσει να σας κοιτάει η άβυσσος μέσα από τη μουσική σας και να σας λέει χαμογελώντας (με κοφτερά δόντια) ιστορίες για το πόσο πουτανάκι της ήταν ο Νίτσε, αυτός το άλμπουμ θα σας κάνει να κατουρηθείτε από χαρά. Εγώ πάντως προσκύνησα.
703 
