Οι Melvins είναι μια από εκείνες τις ιδιαίτερες περιπτώσεις μουσικού σχήματος και ένα απλό review δεν μπορεί να αναλύσει το φαινόμενο.
35 χρόνια ενεργοί στο χώρο, με τους Buzz Osborne και Dale Crover μοναδικά συνεχόμενα μέλη, έχουν δισκογραφήσει δεκάδες albums, Eps , live albums κτλ., μην περιορίζοντας τον ήχο τους σε κάποιο συγκεκριμένο ιδίωμα και εκτεινόμενοι μεταξύ grunge και sludge, punk rock και doom, πάντοτε με έναν δικό τους παρανοϊκό τρόπο που έχει εμπνεύσει μυριάδες κόσμο, όπως π.χ. τον Curt Cobain.
Το “Pinkus Abortion Technician” με πρόχειρους υπολογισμούς είναι το εικοστό έβδομο full length album τους και στους γνώριμους φίλους δεν θα φανεί ούτε περίεργο, ούτε χαμηλής δυναμικής. Το αποτύπωμα που έχουν αφήσει σε μπάντες σαν τους Nirvana και τους Mudhoney φαίνονται ξεκάθαρα σε αυτό το album, το οποίο όπως και σχεδόν σε όλα τα προηγούμενα τους, δεν έχει σαφές κοινό παρονομαστή μεταξύ κομματιών. Το μόνο κοινό είναι η ψυχεδελική ενέργεια που τα διακατέχει και η ροπή προς την προοδευτικότητα που φανερώνει μουσικούς που βαριούνται μέχρι αηδίας την πεπατημένη.
Ένα χρόνο μόλις μετά το διπλό “A Walk with Love & Death”, οι Melvins επιστρέφουν με έναν ενδιαφέρον δίσκο, αλλά χωρίς να διεκδικούν κάποιο βραβείο, παρά μόνο της πιο αλλόκοτης μπάντας που γέννησε η σκληρή μουσική. Πλέον στο μπάσο έχει καθιερωθεί ο Steve McDonald και υπάρχει συμμετοχή του Jeff Pinkus των συν-διεστραμμένων Butthole Surfers. Ο Pinkus αποτελεί το πρώτο συνθετικό του τίτλου του album, ενώ τα δυο επόμενα προέρχονται από τον τίτλο του “Locust Abortion Technician” των BS άλλωστε και συνολικά φανερώνει τη σημασία της παρουσίας του σε αυτό. Ο Pinkus παίζει banjo, αλλά και μπάσο σε κάποια κομμάτια, δανείζοντας επιπλέον και τη φωνή του στους Melvins (έχουν ξανασυνεργαστει στα albums “Hold It In” και “Basses Loaded”) ανεβάζοντας το παρόν δισκίο ένα σκαλοπάτι παραπάνω προς το ρετιρέ της απόλυτης παλαβοσύνης.
Το εναρκτήριο “Stop Moving to Florida” έχει hard rock ανάσα τύπου Free, στο σύντομο “Embrace the Rub” υπάρχει punk rock άρωμα, το 8λεπτο “Don’t Forget To Breathe” είναι ένα slow tempo με noise αποτύπωμα που ίσως κουράσει κάποιον ανύποπτο “περαστικό”, το “Flamboyant Duck” ακούγεται λίγο alt country λόγω του banjo, ενώ το “Break Bread” είναι ίσως το πιο πιασάρικο κομμάτι του “Pinkus Abortion Technician” με μια αίσθηση σύγχρονων ηλεκτρικών blues.
Στη συνέχεια διασκευάζουν με περίεργο τρόπο το “I want to hold your Hand” των Beatles, το κομμάτι “Prenup Butter” θα μπορούσε να μην υπάρχει καν και να γίνει b-side σε κάποια μελλοντική κυκλοφορία και το “Grave Yard” που κλείνει το album μοιάζει περισσότερο με πειραματικό τζαμάρισμα.
Για να μην κάνω το άρθρο σεντόνι για να σκεπάζεστε όσο σε βαράει το κλιματιστικό τα βράδια, θα πω μόνο πως για μια ακόμη φορά οι Melvins βγάζουν ένα τίμιο, αλλά περίεργο album. Δεν θα γίνει must για καμιά δισκοθήκη και ούτε θα μνημονεύεται στα καλύτερα που έχουν να επιδείξουν, είναι όμως όπως όλα τα προηγούμενα, αντικείμενο για επιστημονική μελέτη.
704 
