Η αγαπημένη κολεκτίβα επιστρέφει με ένα (σχεδόν) καινούριο album, που (σχεδόν) συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχος του…
Οι Thievery είναι μια αρκετά ιδιαίτερη περίπτωση. Ανήκουν σε αυτή την πολύ μικρή ελίτ των μουσικών που έχουν δημιουργήσει με τον ήχο τους ένα δικό τους είδος, γνωρίζοντας επιτυχία και έχοντας την αποδοχή μιας πολύ ευρείας γκάμας ακροατών, άσχετα με τις βασικές μουσικές τους προτιμήσεις. Σε όποια φυλή και να κοιτάξεις, σίγουρα θα βρεις αρκετούς στους οποίους να αρέσουν οι Thievery, ενώ ο ήχος τους είναι αρκετά αναγνωρίσιμος, ακόμα και με τις πρώτες νότες ενός τραγουδιού μερικές φορές.
Όλα τα παραπάνω δεν έχουν συμβεί καθόλου τυχαία. Με πυρήνα την reggae, την dub και την bossanova, έχουν ταυτόχρονα μια τεράστια γκάμα επιρροών τόσο από ethnic ήχους, όσο και από το hip-hop, την jazz και τα lounge ακούσματα. Το ηλεκτρονικό υπόβαθρο βρίσκεται πάντα κάπου εκεί και το ταξίδι της μουσικής των Thievery ξεκινάει από την Τζαμάικα, συνεχίζει στην Λατινική Αμερική, την Ινδία, την Ευρώπη, τα καταγώγια της Washington D.C. ή όπου αλλού σκαρφιστεί το ντουέτο των εγκεφάλων πίσω από όλα αυτά. Ο λόγος για τους Rob Garza και Eric Hilton, οι οποίοι ξεκινώντας το 1995 και μέχρι σήμερα μας έχουν χαρίσει πραγματικά διαμάντια. Συνοδοιπόροι τους αυτά τα χρόνια, κάποιοι σταθεροί συνεργάτες (όπως ο κιθαρίστας και sitar player Rob Myers και ο με ασύλληπτη σκηνική παρουσία μπασίστας Asysh Vyas) και πάμπολλοι, διαφορών εθνικοτήτων τραγουδιστές να τραγουδάνε στα Αγγλικά, Ισπανικά, Πορτογαλικά και Γαλλικά, με τον καθένα να προσθέτει το δικό του χιλιόμετρο σε αυτό το ηχητικό τριπάκι.
Το περσινό εξαιρετικό “The Temple of I&I”, έφερε τον ήχο τους πιο κοντά στα πρώτα τους βήματα, με έντονο το reggae στοιχείο. Λογικό σε ένα βαθμό, αφού ηχογραφήθηκε στην Τζαμάικα. Από τις ηχογραφήσεις αυτού του δίσκου προέκυψε και το υλικό για το “Treasures from the Temple”. Επέλεξαν λοιπόν να κυκλοφορήσουν αυτό το υλικό σε ένα νέο album. Και πολύ καλά έκαναν κατά την γνώμη μου. Τα τραγούδια του δίσκου είναι εξαιρετικά και κατιτίς πιο πολυσυλλεκτικά από τον προκάτοχο του, ξεφεύγοντας (λίγο) από το reggae πλαίσιο. Από το εναρκτήριο “San San Rock”, που με τα πνευστά του είναι ότι ακριβώς αγαπάμε στους thievery, μέχρι την απρόσμενη αλλά πανέμορφή στροφή σε κάτι μεταξύ rhythm n bass και afro στο “Music to Make You Stagger” και τα “Joy Ride” και “History” με την συμμετοχή των Mr.Lif και Sitali στα hip-hop φωνητικά, οι παλιοί καλοί thievery είναι εδώ.
Το “Destroy the Wicked” είναι εμφανές ότι έχει την ψυχή του νησιού της Καραϊβικής μέσα του, διανθισμένη με τους γνωστούς απόκοσμους ήχους από τα μπλιμπλίκια του μαγικού διδύμου, ενώ το “Water Under the Bridge”, με την αισθαντική Natalia Clavier στα φωνητικά, είναι ίσως το πιο ηλεκτρονικό κομμάτι του δίσκου. Στον ηλεκτρονικό χώρο κινείται και το lounge “Guidance”, που είναι ένα από τα αρκετά instrumental tracks του album. Μια έκπληξη έρχεται με το electropop “Voyage libre”, που προσγειώθηκε στο σήμερα από την χρονομηχανή των ‘80s, με την γνωστή και μη εξαιρετέα Loulou στα φωνητικά, η οποία μας χαρίζει και τα εθιστικά “παραπαραπαπαμ”, στο γαλλόφωνο “La force de melodie”. To album συμπληρώνουν το εντελώς reggae “Waiting too long” και 2 remix τραγουδιών του προηγούμενου δίσκου, το “Road Block” και το πασίγνωστο “Letter to the editor”, με την ανερχόμενη δύναμη Racquel Jones στα φωνητικά, τα οποία κατ’ εμέ δεν προσφέρουν κάτι παραπάνω στις αρχικές εκτελέσεις, το αντίθετο μάλλον.
Η τελευταία τους κυκλοφορία λοιπόν, μπορεί να μην μας μαθαίνει κάτι καινούργιο για την παγκόσμια μουσική του ντουέτου, αλλά αποτελεί έναν πάρα πολύ ευχάριστο άκουσμα, κρατώντας το υψηλό επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει.
674 
