Οι Dead Girls Academy είναι ένα καινούριο μουσικό project, το οποίο δημιουργήθηκε από τους Ronnie Radke (Falling In Reverse) και τον Michael Orlando (ex-Vampires Everywhere).
Κάπου εδώ να σας προετοιμάσω ότι δεν είμαι γνώριμη με τις δισκογραφικές δουλειές των προηγούμενων συγκροτημάτων αυτών των μουσικών. Ούτε με τους μεν, ούτε με τους δε. Εκείνο που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ιστορία του δεύτερου. Συγκεκριμένα, ο Michael Orlando μεγάλωσε στην μετέπειτα Motley Crue περίοδο, ξεκίνησε ένα συγκρότημα, κυκλοφόρησε μια δισκογραφική δουλειά, περιόδευσε, ταξίδεψε και έζησε το όνειρο του rockstar. ‘Ωσπου, μια μέρα ενεπλάκη σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, με αποτέλεσμα να φτάσει κοντά στον θάνατο. Η δεύτερη δεκαετία της ζωής του είχε φτάσει κοντά στην καταστροφή. Τρία χρόνια χειρουργείων χρειάστηκαν για την αποκατάσταση του. Με την βοήθεια του Radke οι δύο καλλιτέχνες αποφασίζουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες της ζωής και να εκφραστούν μέσω της μουσικής.
Το ντεμπούτο άλμπουμ τους ονόματι “Alchemy” περιέχει 11 τραγούδια και διαρκεί κοντά στα 37 λεπτά. Σύντομος και σχετικά καλός χρόνος θα έλεγα. Η ηλεκτρονική ποπ συνδυάζεται με την ροκ μουσική, με αποτέλεσμα μια ευχάριστη και εύκολη ακρόαση. Ωστόσο, οι συνθέσεις των Dead Girl Academy είναι δύσκολο να θεωρηθούν πρωτοποριακές. Τα χαρντ pop/rock στοιχεία επιμένουν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, με επακόλουθο να θεωρηθούν υπερβολικά σε αρκετά μέρη.
Δε θα κρύψω πως οι μελωδίες τους μου θύμισαν έντονα τους Tokyo Hotel και οι επαναλήψεις αυτών των στοιχείων προκαλούν από ένα σημείο και έπειτα μόνο μονοτονία κατά την ακρόαση. Το συγκρότημα προσπαθεί απεγνωσμένα να θεωρηθεί in και να αφομοιωθεί, ακολουθώντας τα βήματα σχημάτων, όπως των Asking Alexandria και των Bring Me The Horizon. Παρόλα αυτά, δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν. Επειδή, δεν θέλω να μακρηγορώ, τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του album θα τις βρείτε στα τραγούδια, “I’ll Find A Way”, “Everything” και “No Way Out”.
Εν κατακλείδι, στο “Alchemy” μην περιμένετε να βρείτε καινούρια ή προοδευτική μουσική. Είναι ένας pop/rock δίσκος, που κάνει κυρίως αναφορά στη σύντομη χρονική περίοδο στο στιλ των emo της προηγούμενης δεκαετίας. Και είναι κρίμα, γιατί ο Ronnie Radke έκανε καταπληκτική δουλειά στην μίξη, μιας και ο ήχος είναι κρυστάλλινος. Ενώ, το ίδιο το συγκρότημα σπατάλησε αρκετό καιρό πάνω στο album. Λυπηρό πράγμα να έχεις τον χρόνο και την κατάλληλη ποιότητα ήχου και η έμπνευση απλά να μην είναι εκεί.
572 
