Μια ιδιαίτερη βραδιά προμηνύονταν στο Temple το Σάββατο που μας πέρασε με headliners τους Wrekmeister Harmonies, το ξεχωριστό project του J.R. Robinson, με δύο εξαιρετικές ελληνικές μπάντες τους Drako Gigant και τους Amniac (κατά σειρά εμφάνισης).
Όλα θα ήταν πολύ καλύτερα, σχεδόν ιδανικά, αν κρίνουμε από το δυνατό line – up, στην περίπτωση που είχε ανταποκριθεί περισσότερο κοινό στο νεότευκτο χώρο του Temple στο Γκάζι. Η προώθηση του event μάλλον δεν ήταν η πλέον κατάλληλη και λιγοστοί φίλοι ανταποκρίθηκαν.
Οι Drako Gigant που εμφανίστηκαν πρώτοι λίγο πριν τις 21:30, στον παγωμένο από τον κλιματισμό χώρο (είχαμε να κάνουμε με θερμοκρασία ψυγείου) αλλά και από την ισχνή παρουσία κόσμου (δεν ξεπερνούσε τα 10 άτομα), ανέλαβαν σ’ ένα ίσως όχι και τόσο βολικό ρόλο να ανοίξουν το set.
Παρά τις πολικές θερμοκρασίες του Temple το εξαιρετικό και νεοσύστατο doom sludge τρίο, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τις ηχητικές προδιαγραφές και δυνατότητες του χώρου και για μισή ώρα περίπου ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους, την τεχνική τους αρτιότητα και τη χημεία τους ως σχήμα, σε πρότυπες instrumental συνθέσεις.
Διαφαίνεται ότι ένα ακόμα διαμαντάκι στην ελληνική post metal σκηνή μέλει να προστεθεί και θα ήθελα να τους απολαύσω και υπό άλλες συνθήκες, προκειμένου να έχω την ευκαιρία να εντρυφήσω στις δυνατότητες και τη δυναμική τους.
Μέχρι τις 22:20 που ανέβηκαν στην σκηνή οι Amniac, ο κόσμος είχε πυκνώσει αλλά δεν ξεπερνούσε τα 40 με 50 άτομα και σε αυτά τα επίπεδα έμεινε μέχρι τέλους. Η post metal/sludge μπάντα από τον Πειραιά, απέδειξε για ακόμα μια φορά που τους βλέπω ζωντανά, ότι είναι ένα δυνατότερα σχήματα στο χώρο του στη βαλκανική και το γεγονός ότι το τελευταίο τους (concept) album “Matriarch” κάνει κάτι περισσότερη από εμφανή τη νοηματική του συνοχή του σε κάθε θέμα, δε τους περιορίζει στο συνθετικό τομέα, προσδίδοντας μια μεστότητα στο τελικό αποτέλεσμα. Ξερός, βρώμικος, στακάτος ήχος, άλλοτε με post metal εισαγωγές και τα φωνητικά να πλαισιώνουν την όλη σκοτεινή κι ανελέητη εμπειρία που προσφέρουν!
Αξίζουν περισσότερα, μπορούν πιο ψηλά και πιο δυνατά!
Η Esther Shaw, συνοδοιπόρος του J.R. Robinson Wrekmeister Harmonies τα τελευταία χρόνια, είχε κάνει εμφανή την παρουσία της στο merch point λίγο πριν την εμφάνιση των Amniac και ήταν αρκετά επικοινωνιακή και έδειξε ενδιαφέρον για την ελληνική μπάντα που προηγήθηκε.
Με μια μικρή καθυστέρηση στο σετάρισμα του, περί της 23:15 το τρίο των Wrekmeister Harmonies ανέβηκε στη σκηνή, με την αισθαντική φωνή (την πλέον αισθαντική που έχω ακούσει ζωντανά τα τελευταία χρόνια) να υποδέχεται τους λίγους φίλους που είχαν την ευκαιρία και τύχη να τους απολαύσουν.
Το “The Alone Rush” που κυκλοφόρησε πρόσφατα αποτελεί το κορυφαίο, κατ’ εμέ, πόνημά τους, συνδυάζοντας ανώτερη στιχουργική και μια μουσική που δε λειτουργεί μόνο ως όχημα, αλλά εξιστορώντας πολλά περισσότερα, διαποτίζοντας με τον πόνο και την οδύνη που θέλουν να περιγράψουν από προσωπικά τους δράματα και βιώματα, κι οδηγώντας το κοινό σε μια καθαρτική διαδικασία. Αυτό και παρουσίασαν στο “πολικό” σκηνικό του Temple.
Η γνώμη μου όχι μόνο δεν άλλαξε ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα album της χρονιάς (κι όχι μόνο), αλλά ενισχύθηκε νιώθοντας πραγματικά τυχερός που βρέθηκα ανάμεσα στους λίγους για να το απολαύσουμε.
Μια αργόσυρτη ατμοσφαιρική λυρικότητα που δημιουργείται τόσο από τα synthi και το βιολί (το οποίο παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και στις πιο “σπαρακτικές” στιγμές του σχήματος) κι αναπάντεχα ή νομοτελειακά ξεσπάσματα που καθηλώνουν, ενώ η φωνή του J.R. Robinson (χωρίς υπερβολή κάτι ανάμεσα σε Michael Gira και Nick Cave), να συνεπαίρνει άπαντες στο διάβα της.
Ξεχώρισα, ως κορυφαία στιγμή, το “Forgive Yourself and Let Go” (για το οποίο ο επικοινωνιακός Robinson μας έβαλε στο κλίμα της αφήγησης που θ’ ακολουθούσε, αφού επίσης εκδήλωσε τον ενθουσιασμό του που βρίσκεται στην Ελλάδα και περιηγήθηκε στην Αθήνα), το οποίο αποτελεί μια 14λεπτη gothic σουίτα προτού εξελιχτεί σε μια στροβιλισμένη και διαολεμένη οχλαγωγία από το ξύσιμο της κιθάρας και το “παγωμένο” χαλί των πλήκτρων του synthi.
Εν τέλει, με το πέρας του live η αίσθηση πληρότητας και ψυχικής ανάτασης ήταν κι αυτό που λάβαμε ως ανταμοιβή και κυριάρχησε μέσα μας, σ’ ένα ξεχωριστό live, από τρία ξεχωριστά σχήματα, που κατά ένα παράδοξο τρόπο “έδεναν” μεταξύ τους, παρά την προφανή διαφορετικότητα τους.
Βέβαια, τέτοιες στιγμές καλό είναι να τις μοιράζεσαι με περισσότερο κόσμο, η διαδραστικότητα να είναι ευρύτερη, πράγμα που προϋποθέτει και καλύτερη προώθηση από τη διοργάνωση, που όπως διαπίστωσα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Δυστυχώς, συγκαταλέγεται στα live που λες κρίμα που ήμασταν τόσοι λίγοι. Anyways, κρατάμε τα καλά και συνεχίζουμε!
Wrekmeister Harmonies Setlist:
1. A 300 Year Old Slit Throat
2. Descent into Blindness
3. Behold! The Final Scream
4. Covered in Blood from Invisible Wounds
5. Forgive Yourself and Let Go
6. The Alone Rush
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
621 
