Η παρούσα κυκλοφορία από τους θρυλικούς Night Ranger συνοδευόταν από φήμες αλλά και τη σαφή δήλωση των μελών της μπάντας ότι προτίθενται να επιστρέψουν στις ρίζες και τον ήχο που τους έκανε γνωστούς και καταξιωμένους στο χώρο του AOR/Hard Rock κατά το παρελθόν.
Το στοίχημα ήταν μεγάλο. Θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσουν τις βάσεις πάνω στις οποίες θα έπρεπε να κινηθούν έτσι ώστε να παντρέψουν τη μελωδία και τις κλασικές φόρμες με τον “φρέσκο” ήχο της σημερινής ροκ σκηνής. Για να λέμε την αλήθεια πάντως, πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που οι Καλιφορνέζοι rockers ταρακούνησαν την πιάτσα με κάτι πραγματικά δυνατό και ποιοτικό. Οι καλύτερες τους δουλειές και τα σημεία αναφοράς στη μουσική τους διαδρομή, βρίσκονται αρκετά πίσω, στην ένδοξη δεκαετία του ’80. Υπό αυτό το πρίσμα, και με δεδομένες τις αποχωρήσεις των JeffWatson και AlanFitzgerald, το ιδρυτικό trio των JackBlades, BradGillis και Kelly Keagy, είχε μπροστά του ένα αυξημένου βαθμού δυσκολίας εγχείρημα. Ειδικά, αν αναλογιστεί κανείς, την παταγώδη αποτυχία του “Hole In The Sun”, θα καταλάβει ότι οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος των βετεράνων μουσικών.
Είμαι στην αρκετά ευχάριστη θέση να δηλώσω πως το “Somewhere In California” θα κλείσει αρκετά στόματα όσων προέτρεξαν να τους καταδικάσουν σε αποτυχία πριν καν τους δώσουν μία ακόμη ευκαιρία. To album διακρίνεται για τις δυναμικές του κιθάρες, κάτι καθόλου παράξενο δεδομένης της παρουσίας του κορυφαίου Gillis αλλά και του νεοφερμένου πλην όμως σπουδαίου JoelHoekstra (Trans Siberian Orchestra, Joe Lynn Turner, Eric Martin κ.α.). Διακρίνεται επίσης για τις δυναμικές του συνθέσεις και την κοφτερή μοντέρνα του παραγωγή. Αυτή τη φορά η μπάντα θέλησε να προσελκύσει νέους οπαδούς περισσότερο με το δέλεαρ μιας “fresh” παραγωγής και λιγότερο με τη δημιουργία modern rock συνθέσεων. Μία λογική και επιτυχημένη -κατ’ εμέ- προσέγγιση σε σχέση με τις ατυχείς μουσικές αναζητήσεις της μπάντας κατά το πρόσφατο παρελθόν, που τους απομάκρυναν κατά πολύ από το μουσικό τους στίγμα. Το εναρκτήριο “GrowingUpInCalifornia” καταδεικνύει την δίψα της μπάντας για ατόφιο άμεσο fm rock ‘n’ roll. Είναι ακριβώς αυτό που λέμε Californian surf rock n’ roll! Ακολουθεί το δυνατό στις κιθάρες “LayItOnMe” που ίσως και να ταίριαζε να βρίσκεται στον πρόσφατο Whitesnake δίσκο. To επόμενο, με τίτλο “ByeBye(NotTonight)” παραπέμπει στο ένδοξο παρελθόν και κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να του επικολλήσει την ταμπέλα του hit. To “FollowYourHeart” διακρίνεται για την έξοχη συνύπαρξη των synth γραμμών στα πλήκτρα του κυρίου EricLevy με τις κιθάρες του διδύμου Gillis/Hoekstra, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον. Κάπου εδώ έρχεται και η εντυπωσιακή μπαλάντα “TimeOfOurLives” που, για μένα προσωπικά, αποτελεί ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της χρονιάς μέχρι τη στιγμή που μιλάμε. Αποδεικνύεται περίτρανα πως οι γερόλυκοι “το ‘χουν ακόμη” παρά τα χρονάκια τους και τις νέες μουσικές επιταγές του κακώς εννοούμενου “εκμοντερνισμού” των πάντων. Αυτό, στ ’αφτιά μου τουλάχιστον, είναι μουσική, είναι κατατεθείσα ψυχή…! Ακολουθεί το άκρως εμπορικό και συναυλιακό “No Time To Lose Ya” που εμπεριέχει σύγχρονα στοιχεία χωρίς όμως να χάνει σε μελωδία και αμεσότητα ενώ το “LiveForToday” θα θυμίσει σε κάποιους τους Bon Jovi του σήμερα με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια αναφορά. Το “It’sNotOver” αποτελεί ακόμη ένα uptempo κομμάτι με έντονο vibe από Danger Dangerκαι ολοφάνερη τη διάθεση της ραδιοφωνικής του κατεύθυνσης. Ίσως σε αυτή μου τη διαπίστωση να βοηθά και η κιθαριστική δουλειά, που παραπέμπει ανοιχτά στο ύφος του Rob Marcello. Πλησιάζοντας προς το τέλος, συναντάμε το “EndOfTheDay” που με μια εισαγωγή ala Cultκαι όντας κατάσπαρτο με Saxon-like riffs, αποδίδει ένα άριστο μίγμα melodic rock, US Hard Rock και κλασικού Ευρωπαϊκού Heavy Rock. Ένα από τα δυνατά χαρτιά του δίσκου αναμφισβήτητα. Το “RockN’ RollTonite” εν συνεχεία, με.. ”ριφολογία” στα χνάρια των Krokusείναι δυναμικό και ρυθμικό χωρίς ωστόσο κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Δυστυχώς και παρότι διαθέτει κάποια καλά στοιχεία, δεν κρίνεται αξιομνημόνευτο. Το album κλείνει με το μελωδικό “Say It With Love” και με εντυπώσεις σε κλίμα Van Halen και David Lee Roth.
Συνολικά έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ καλό άλμπουμ. Το αποτέλεσμα και οι εντυπώσεις που θα αποκομίσει ο ακροατής θα έχουν θετικό πρόσημο αφού, έχω την αίσθηση, πως είναι ό, τι καλύτερο έχουν να παρουσιάσουν δισκογραφικά ο Jack, o Brad και η παρέα, από την εποχή της επανένωσής τους στα μέσα των ‘90’s. Κάποιοι πιο κυνικοί ή άλλοι με ενδεχόμενη σκωπτική διάθεση ίσως να απαιτούν τη… συνταξιοδότηση της μπάντας, θεωρώντας πως έχει κλείσει τον κύκλο της. Από την άλλη, εξυπακούεται πως οι φίλοι του group οφείλουν να το τσεκάρουν πάραυτα και να γιορτάσουν μαζί με τους αγαπημένους τους μουσικούς την 30η επέτειο των Night Ranger! Εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε;
Γιώργος Ευσταθίου
539 
