Άνοιξη (όση απέμεινε), λουλούδια ανθίζουν, πουλάκια κελαηδάνε, ήλιος λάμπει, κόσμος αράζει έξω.
Σας τη σπάει; Σας έχουν πηδήξει οι αλλεργίες; Θέλετε να πιάσει ένα χαλάζι και να τρέχουν πανικόβλητοι χίπηδες με σαλβάρια και σαγιονάρες ; Για καμ δις γουέι, οι Totalselfhatred σας έχουν δωράκι.
Με τέτοιο όνομα και καταγωγή τη χώρα με τις 1000 λίμνες (και 10000 metal συγκροτήματα) προφανώς ακόμα και όσοι δεν τους ξέρετε την μυρίζεστε την φορμόλη, όσοι δε έχετε προηγούμενη επαφή ήδη έχετε κλείσει παράθυρα και έχετε βάλει το air condition στους 0 βαθμούς γιατί αυτές οι συνθήκες αρμόζουν στο μίζερο μέταλλο τους. Κάπου μεταξύ ατμοσφαιρικού doom/black και DSBM, οι Totalselfhatred καταφέρνουν να προσεγγίζουν μουσικά τους Agalloch (κυρίως), τους παλιούς Katatonia, τους Deinonychous και τους Forgotten Tomb διατηρώντας όμως μια νότα απελπισίας που αρμόζει περισσότερο στους πιο σπαρακτικούς παραπόταμους των Hypothermia και Lifelover.
Μοιρασμένο σε 5 κομμάτια διάρκειας 8 με 9 λεπτών το “Solitude” είναι το soundtrack ενός χειμώνα που δυστυχώς δεν κρατάει πολύ πλέον, με ακουστικά σημεία που φλερτάρουν με blackgaze riff να συμπληρώνουν το πιο κλασσικό μελαγχολικό μαυρομέταλο, σχετικά αργές ταχύτητες και φωνητικά ατόμου που οι μύες του χαμόγελου του έχουν ατροφήσει.
Δίσκος που απευθύνεται σε συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων λοιπόν, και συγκεκριμένα όσων θεωρούν τους My Dying Bride αισιόδοξους, όσοι γουστάρετε ήλιο και καλοκαίρι και “Live, love, laugh” (σκουέλτς!) μακριά, this isn’t the album you are looking for, οι υπόλοιποι πάρτε απόθεμα χαρτομάντιλα, και δεν εννοώ για το pornhub.
625 
