Από το Bedford της Αγγλίας μας έρχεται το κουιντέτο των Hekz. Με μια σταθερή σύνθεση τα έξι τελευταία χρόνια, και περίπου 4 χρόνια μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, “Caerus”, που έκανε αίσθηση στους στενούς κύκλους του ευρωπαϊκού prog metal, επιστρέφουν με το τρίτο τους δισκογραφικό χτύπημα, το “Invicta”.
Έχει προηγηθεί μια σειρά από 4 ΕΡ στο χρονικό διάστημα 2005-09, ώσπου τελικά ντεμπουτάρησαν με το άλμπουμ “Tabula Rasa” του 2012. Το νέο τους άλμπουμ έχει μια concept αισθητική: χωρίς να αφηγείται μια συγκεκριμένη ιστορία, σκιαγραφεί τη διαδρομή της ύπαρξης με τις δυσκολίες, τις απογοητεύσεις της ζωής, την καταιγίδα των απρόσμενων εξελίξεων, την προδοσία και την πίκρα από πρόσωπα οικεία, τα σημάδια της γνώσης και της σκληρής συνειδητοποίησης, για να καταλήξει στην φωτεινή προοπτική πως, με όπλο πια τη γνώση αυτή, η συνέχεια θα είναι δύσκολη αλλά καλύτερη.
Δέκα τραγούδια, δέκα θέματα, δέκα σταδιακές εξελίξεις διαμορφώνουν αυτή την υπαρξιακή πορεία που ζωντανεύει μέσα από τη μουσική του “Invicta”. Ο μπασίστας Matt Young είναι ο μόνιμος τραγουδιστής και βασικός συνθέτης των Hekz, κι όσο τα χρόνια περνούν, μοιάζει να κάνει και πιο σοφή διαχείριση των φωνητικών του δεδομένων, αποφεύγοντας τις ακρότητες που τον δυσκολεύουν σε ελάχιστα σημεία. Συνιδρυτές μαζί του, ο ντράμερ Kirk Brandham και ο κιθαρίστας Al Beveridge, αποτελούν τον πυρήνα, που πλαισιώνεται από τους Tom Smith (guitars) και James Messenger (keyboards).
Η συνταγή τους είναι συγκεκριμένη και η εξέλιξη έχει περισσότερο σαν στόχο την βελτίωση στη σύνθεση και τον ήχο. Βασισμένοι σημαντικά σε ανάλογους ήρωες του ήχου αυτού από το «Νησί», συνεχίζουν με συνέπεια αυτή τη διαδρομή. Κι όσο και αν κάποιοι θεωρούν πως υπάρχει η εμφανής σκιά των Haken στη μουσική τους, στην πραγματικότητα η βασική συγγένεια που άμεσα αναγνωρίζεται σε όλα τα άλμπουμ τους είναι αυτή με το ύφος των Threshold. Τα τραγούδια τους είναι σφιχτοδεμένα, συγκεκριμένα, με χαρακτηριστικές φωνητικές μελωδίες και ρεφρέν που τρυπώνουν στο μυαλό. Τα θέματα στις κιθάρες και τα πλήκτρα έχουν αυτή την παρόμοια υποδειγματική πειθαρχία που εξυπηρετεί τη ροή του τραγουδιού, οι εξελίξεις και οι εναλλαγές είναι ξεκούραστες και χωρίς φορτωμένες φλυαρίες.
Και στα 65 λεπτά του, το “Invicta” διατηρεί ένα συνθετικό ενδιαφέρον και έναν ελκυστικό χαρακτήρα ακόμα και για το νέο ακροατή. Υπάρχει η εντύπωση που δυναμώνει όσο συμφιλιώνεσαι περισσότερο με την ώρα με το ύφος τους, πως το άλμπουμ κλιμακώνεται στην πορεία του και στο συνθετικό επίπεδο. Ήδη από το εξαιρετικό “Ultimatum” η ένταξη στην ενδοσκόπηση του πρωταγωνιστή τυλίγεται, και στο πιο ατμοσφαιρικό “Line in the Sand” σχηματοποιείται μια γενναία απόφαση αγώνα και ζωής. Το “Pariah” με τις μελωδικές του ανάσες και τη νοσταλγική αγωνία του σπρώχνει προς το νέο ξεκίνημα. Λίγο πριν το φινάλε, το 15λεπτο “The Devil’s Coin” μέσα από μια ατμοσφαιρική διαδρομή που οδηγεί στην κορύφωση περιγράφει την εσωτερική αναδρομή.
Στο σχεδόν υμνικό φινάλε του “Victorious” η φωτεινή διάθεση και το θετικό μήνυμα απέναντι στην καταιγίδα της ζωής και τα σημάδια της είναι φανερά. Οι Hekz συνεχίζουν να οικοδομούν με σταθερότητα μια υπόληψη στο χώρο του σύγχρονου prog metal, αφήνοντας ταυτόχρονα με τις μελωδικές τους ικανότητες ανοιχτή την πόρτα και για άλλους ακροατές. Ακούγονται όλο και περισσότερο κοντά στη στιγμή που θα σημαδέψουν την ιστορία του χώρου με τη μουσική τους.
724 
