Το σχήμα του Alex Tuner κλείνει αισίως 12 χρόνια δισκογραφικής πορείας (και 16 από τη δημιουργία του), με το πολυαναμενόμενο έκτο full length του να έρχεται μια πενταετία ύστερα από το εμπορικό peak που ακούει στο όνομα “AM”.
Αν ένα πράγμα μας έχει διδάξει η μεγαλομανία των Arctic Monkeys, είναι η ανάγκη της μπάντας για συνεχή αλλαγή, με την καλλιτεχνική ανησυχία της να μην την έχει αφήσει στιγμή στάσιμη, δημιουργώντας πάντα ένα σύνολο τραγουδιών που ναι μεν έχει τον συνθετικό παρανομαστή του group, αλλά ουδέποτε είναι το ίδιο με το προηγούμενο.
Έτσι και στο “Tranquility Base Hotel & Casino”, δε συναντάμε μια επανάληψη του προκατόχου του, αλλά μια φυσική (;) εξέλιξη, η οποία ίσως προβληματίσει το μέσο fan. Εδώ δε θα βρεις εν δυνάμει singles, ούτε τις εξάρσεις του παρελθόντος, ή έστω τις λιγοστές του “AM”. Σε ένα κλίμα που θυμίζει μια μπάσταρδη έκδοση των Last Shadow Puppets, και σε μια μάλλον κρίση ωριμότητας, ο Turner έγραψε τις συνθέσεις στο πιάνο του, εναποθέτοντας τις πιο easy listening επιρροές του, οι οποίες φλερτάρουν με την pop και τη lounge, μέχρι και την jazz.
Ναι, ο δίσκος δεν είναι αμιγώς rock και δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι είχε πέσει στο τραπέζι η ιδέα να κυκλοφορήσει ως solo project του Turner. Πώς είναι το αποτέλεσμα; Αρκούντως καλό (δεν σχίζεις και καλτσόν βέβαια), αλλά μάλλον δεν έπρεπε να φέρει το λογότυπο των Arctic Monkeys. Διότι με δυσκολία μπορώ να φανταστώ κάποια από τα κομμάτια του δίσκου να στέκονται δίπλα από εκείνα της πρώτης περιόδου του group, αλλά αυτό θα φανεί σε λίγο καιρό στη Μαλακάσα, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να του δούμε live.
Αρκετά υποτονικό, με τον low tempo χαρακτήρα του όμως να σε παίρνει από το χεράκι και να σε ταξιδεύει σε όμορφα και σένσουαλ μονοπάτια, δείχνοντας το πώς θα ήταν μια σύμπραξη του Barry White με τους Lovage, στα στενά του Yorkshire.
Δεν ξέρω αν το album θα έχει το αναμενόμενο airplay, μιας και είναι λίγα (έως μηδαμινά) τα radio friendly κομμάτια του, κάτι που θα αναγκάσει τον Red και τον Rock FM να συνεχίσει με τις ίδιες λίστες που έχει εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια (ωιμέ, τι κακό μας βρήκε). Επίσης, εύλογη η όποια γκρίνια από το απανταχού επικριτικό alternative κοινό, αλλά θαρρώ πως η νέα δουλειά των Arctic Monkeys θέλει τον χρόνο της.
Η παραγωγή, για μια ακόμη φορά, είναι για σεμινάριο, ενώ οι ερμηνείες του Turner, αισθαντικές κι αφηγηματικές, καθιστώντας σαφές πως ο 32χρονος πλέον frontman, δεν είναι το γεμάτο ενέργεια πιτσιρίκι που αγαπήσαμε. Κατ΄ εμέ, αυτό δεν είναι μεμπτό. Έχουμε άλλωστε να κάνουμε με ένα καθόλα ατμοσφαιρικό full length κι αυτό που μπορεί κάποιος να του προσάψει είναι η έλλειψη πιο “έντονων” στιγμών.
Εν τέλει, το “Tranquility Base Hotel & Casino” είναι ένας καλός δίσκος, αλλά απέχει αρκετά από αυτό που θα περίμενε ο μέσος ακροατής. Κι αν έπρεπε να τον περιγράψω με μια φράση, θα έλεγα “το πιο ερωτικό album του Turner και της παρέας του”.
697 
