-Πάλι λίστες φτιάχνετε;
-Δουλειά σου!
Γνωστοί λίσταρχοι, τριχοτομούμε κάθε έτος, διαλέγοντας τα 5 καλύτερα κάθε τετραμήνου, προλογώντας σαδιστικά την τελική 20άδα. Ξέρουμε πως πιθανότατα ένα άρθρο για τον γάμο του Γιάννη Αντετοκούνμπο θα ήταν πιο ενδιαφέρον για εσάς, αλλά εμείς φανταζόμαστε πως όλοι σας διαβάζετε προσεκτικά σε στάση πελαργού, όσα γράφουμε για τα albums που μας εξέπληξαν. Κατά τ’ άλλα, καλά;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΣΕΛΟΣ
1.ULCERATE: “Cutting the Throat of God”
Τα κατάφεραν πάλι οι Νεοζηλανδοί. Με τράβηξαν ακόμη βαθύτερα στη σκοτεινή τους άβυσσο. Πως γίνεται να ξεπερνούν το μεγαλείο του προηγούμενου δίσκου και να μας λούζουν με το φρεσκοχυμένο αίμα από το λαρύγγι του Θεού;
2.HAIL SPIRIT NOIR: “Fossil Gardens”
Άλλο ένα σχήμα που δεν παύει να μας εκπλήσσει με κάθε κυκλοφορία του και τώρα, κονταροχτυπιούνται περήφανα με τους DHG. Οι Θεσσαλονικείς είναι μοναδικοί και η θεατρίλα που αποπνέουν εθιστική.
3.JULIE CHRISTMAS: “Ridiculous and Full Of Blood”
Πως μπορείς να περιγράψεις μουσικά την έννοια “μάγισσα”; To Julie Christmas θα ήταν μια καλή αρχή. Η ιδιαίτερη ενέργεια που αποπνέουν τα παθιασμένα της φωνητικά ήταν ικανά να σκεφτώ πως κάπως έτσι θα ακούγεται η Björk θυμωμένη.
4.GREENLEAF: “The Head & The Habit”
Οι Σουηδοί heavy rockers κρατούν δυνατά τη σημαία του είδους και έχοντας βρει το κομμάτι που τους έλειπε στο πρόσωπο του Arvid, προσφέρουν έναν ακόμη εξαίσιο δίσκο.
5.ALCEST: “Les Chants de l’Aurore”
Μουσική που θα μπορούσε να ντύσει ένα όμορφο όνειρο σου. Απλά…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
1.BETH GIBBONS: “Lives Outgrown”
“Το “Lives Outgrown” όλα αυτά τα χρόνια μεγάλωνε μέσα της, τροφοδοτούνταν από την ίδια, μέσα από τα άγχη της, τις σκέψεις της, τα πάθη της, της εμπειρίες της και αντλούσε τα απαραίτητα συστατικά για να εξελιχθεί και να πάρει την ηχητική υπόσταση που ακούμε. Ένας καθόλα προσωπικός δίσκος που εξωτερικεύει την εσωστρέφεια της και με τον οποίο βγαίνει από το comfort zone της και την ασφάλεια που είχε με τους Portishead, και απογυμνωμένη από τον Trip Hop μανδύα πατάει ξυπόλυτη στα αγκάθια της μουσικής βιομηχανίας, ενώ παλεύει με τους καθημερινούς της δαίμονες”.
2.SUMAC: “The Healer”
“Οι extreme τριάδα δημιούργησε ένα προσφιλές ηχητικό κτήνος, μαύρο στη ψυχή αναδυόμενο από τα έγκατα της αβύσσου που ζέχνει θειάφι και μούχλα, με hardcore ξεσπάσματα, και επιρρεπή στο να σου χαρίσει τη γεύση του μένους.
Αναπνεύστε συχνότητες και δανειστείτε με παράφραση τους στίχους από τους Zoroaster, αναφωνώντας ρυθμικά: Here’s Come the Sumac…Consumes the Earth…”
3.FU MANCHU: “ The Return of Tomorrow”
“Στο “The Return of Tomorrow” το συγκρότημα κάνει μία blast to the past αναδρομή στις πρώιμες Hardcore μέρες των Virulence, τον προάγγελο ουσιαστικά των ιδίων πριν μετονομαστούν, και ενσωματώνει στην μουσική πιο ακραία (πάντα για τα δικά τους δεδομένα) ηχητικά στοιχεία από Doom και Metal επιρροές που τους κατατάσσουν ακόμα πιο κοντά στους Black Sabbath και τους Cathedral με τέτοιο τρόπο που να μην χάνουν από τα κεκτημένα τους τόσα χρόνια, καθώς παραμένουν καρεκλοκένταυροι στον Desert και Fuzz θρόνο της Καλιφόρνια”..
Ο Jack White επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια με τον πιο White Stripes δίσκο που έχει κυκλοφορήσει ποτέ, ακόμα και από την εποχή των ίδιων των White Stripes όταν μεσουρανούσαν πριν δύο και κάτι δεκαετίες.
Στον “αβάφτιστο” δίσκο, ο ήχος είναι βρώμικος, η διάθεση αλήτικη σίγουρα και παιχνιδιάρικη είναι δεδομένο, μέσα σε ένα cowpunk και alternative country μουσικό πλαίσιο ξαναγεννιέται ο ίδιος μέσα από την μουσική του, βροντοφωνάζοντας “That’s How I’m Feeling “, την στιγμή που όλοι εμείς προσκυνούμε το είδωλο.
5.UNCLE ACID & THE DEADBEATS: “ Nell Ora Blue”
Τα 78 λεπτά που διαρκεί η “Μπλε Ώρα” προσφέρουν μία συναρπαστική εμπειρία ακρόασης που σε καθηλώνει καθώς και μία φιλόδοξη καλλιτεχνική δήλωση από πλευράς συγκροτήματος κάνοντας βουτιά στην έβδομη τέχνη περιπλέκοντας καταστάσεις.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
1.GENERATION OF VIPERS: “Guit Shrine”
Οι Generation of Vipers έχοντας DIY ηθική δεν φάνηκε να κυνήγησαν ποτέ τη φήμη, τα promo και το παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας. Ενώ είναι άξια τέκνα του πρώτου κύματος post metal, δεν θέλησαν να κάτσουν σε κανέναν θρόνο αλλά προσπάθησαν να γκρεμίσουν οποιαδήποτε νόρμα που μπορούσε να ακολουθεί τον ήχο. Σε απόλυτη αρμονία με τα συναισθήματα του album, αυτό που έχω να πω τελείως ωμά είναι ότι το “Guild Shrine” είναι ένα δυστοπικό ηχητικό αριστούργημα.
2.MACHUKHA: “Mochari”
Το ωμό συναίσθημα είναι εμφανές από τις πρώτες στιγμές του δίσκου. Τα ανελέητα drums και οι περίεργα distorted κιθάρες δημιουργούν μια αίσθηση άγχους, ενώ οι κραυγές της τραγουδίστριας πότισαν το μυαλό μου και μετά από πολύ ώρα κατάφερα να της αποβάλλω γιατί με είχαν στιγματίσει. Δε κρύβω ότι τα φωνητικά στα Ουκρανικά μου φάνηκαν ξένα στην αρχή, αλλά η θεατρικότητα στη φωνή με έκανε να ξεπεράσω οποιοδήποτε “εμπόδιο” υπήρξε στην αρχή.
Το “Mara” είναι ένα οδυνηρό ταξίδι στις πιο σκοτεινές γωνιές του ανθρώπινου ψυχισμού. Συνδυάζουν αριστοτεχνικά το sludge με το black metal και προσφέρουν μια παλέτα ήχων και συναισθημάτων. Είναι καθηλωτικό αλλά όχι βίαιο. Οι ήχοι είναι έντονοι σαν τις εκρήξεις θυμού και ήρεμοι όπως νοιώθεις μετά που έχεις ηρεμήσει. Είναι ένα must listen για όσους ψάχνουν μια καθηλωτική μυστικιστική εμπειρίa.
4.ULCERATE: “Cutting the Throat of God”
O Δημήτρης Μαρσέλος με κάλυψε απόλυτα περιγράφοντας: “Όσες φορές και να ακροαστείς το μεγαλείο του έβδομου album των γιγάντων Ulcerate, θα βρεις κάτι καινούργιο να παρατηρήσεις. Μοιάζει σαν έναν χαμαιλέοντας που αλλάζει χρώμα ανάλογα με τα συναισθήματα που κουβαλάς, ώσπου να καταλάβεις πως η άβυσσος που αντικρίζεις στη σχεδόν μια ώρα του “Cutting the throat of God”, έχει τη δική σου μορφή”.
5.JULIE CHRISTMAS: “Ridiculous and Full Of Blood”
Tο “Ridiculous and Full Of Blood” έχει κάτι μοναδικό. Είναι ένα roller coaster συναισθημάτων και ποιητικής έκφρασης. Είναι ένα album το οποίο δεν έχει ηχητική ομοιογένεια και ίσως ξενίσει κάποιους ακροατές, αλλά προσωπικά μετά από πάρα πολλές ακροάσεις διαπίστωσα ότι δεν είναι ένα λογοτέχνημα, ούτε παραμύθι, αλλά μια ποιητική συλλογή που η κάθε σελίδα κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο. Δεν είναι ένας πίνακας ζωγραφικής με προοπτική και χρώματα, αλλά μονόχρωμα σκίτσα που αναλόγως τον χαρακτήρα και τα βιώματα που έχει ο καθένας βλέπει και άλλη εικόνα.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
1.ULCERATE: “Cutting the Throat of God”
Εάν η πολυσχιδής εσωστρέφεια είχε όνομα, αυτό μάλλον θα ήταν Ulcerate. Το “Cutting the Throat of God” είναι ένα ψυχοβγαλτικό album, που αποτελεί soundtrack των χειρότερων και πιο σκοτεινών στιγμών μας. 7 κομμάτια τα οποία σε βάζουν να κοιτάξεις κατάματα την άβυσσο, προτού εξιλεωθείς. Μια αποπνικτική δουλειά, που μετατρέπει τους εφιάλτες σε νότες και στην πορεία σε οδηγεί στην κάθαρση. Αν το “Stare into Death and Be Still” σε τράνταξε, το “Cutting the Throat of God” θα σε συγκλονίσει.
2.DARK TRANQUILLITY: “Endtime Signals”
Η ποιοτική σταθερά των Σουηδών είναι αδιαμφισβήτητη για τον γράφοντα και η νέα τους δουλειά καταφέρνει να αναζωογονήσει τους Dark Tranquillity και να τους επαναπροσδιορίσει χωρίς να χάσουν την ταυτότητά τους. Το “Endtime Signals”, δίνει το κάτι παραπάνω στον ακροατή και δεν αναλώνεται σε ξαναζεσταμένες πρακτικές, οι οποίες είχαν μετατραπεί σε (καλοδεχούμενη) μανιέρα για κάποιο διάστημα. Μια μεστή κυκλοφορία που έχει πολλά να πει κι ακόμα περισσότερα να προσφέρει, αρκεί να της δώσετε την προσοχή που της αξίζει.
3.LEPROUS: “Melodies of Atonement”
Αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν με το “Aphelion”, το πέτυχαν στο “Melodies of Atonement” και οι Leprous φλερτάρουν για μια ακόμα φορά με τις υψηλές θέσεις των επερχόμενων top της χρονιάς. Πλέον η σχετική ισορροπία μεταξύ του neoprog και του πιο heavy ήχου τους έχει επιτευχθεί και το σχήμα ακούγεται φρέσκο και σύγχρονο, χωρίς φυσικά να ξεφεύγει από την ταυτότητά του (η οποία ουσιαστικά ορίζεται κυρίως από τις απίστευτες ερμηνείες του Einar Solberg). Οι fan των Leprous έχουμε κάθε λόγο να χαμογελάμε!
4.BEABADOOBEE: “This Is How Tomorrow Moves”
Η 24χρονη Beabadoobee (aka Beatrice Laus) έφτασε αισίως στην τρίτη της ολοκληρωμένη δουλειά και με τη βοήθεια των Rick Rubin και Joe LaPorta (ο οποίος είχε κάνει και το mastering στο προ διετίας “Beatopia”), παραδίδει ένα 40λεπτο κομψοτέχνημα indie folk αισθητικής, που σε ταξιδεύει απευθείας στα ‘90s! Εύπεπτο, σαγηνευτικό, αληθινό και καλοδουλεμένο, το “This Is How Tomorrow Moves” αποτελεί τη, μέχρι στιγμής, top κυκλοφορία της Φιλιππινοαγγλίδας συνθέτριας.
5.NIGHTRAGE: “Remains of a Dead World”
Ακολουθώ τους Nightrage από το ντεμπούτο του 2003 και τολμώ να πω πως η 10η δουλειά τους, είναι η καλύτερη εδώ και 17 χρόνια! Για την ακρίβεια, το “Remains of a Dead World”, θεωρώ πως υπερτερεί όλων των πιο πρόσφατων δουλειών της μπάντας και μπορεί να συγκριθεί (κι ας χάνει στις λεπτομέρειες) μόνο με τις 3 πρώτες -αξεπέραστες- δουλειές του group. Θες η αλλαγή πίσω από το μικρόφωνο; Θες οι πάντα εξαιρετικές κιθάρες του Μάριου, που αυτήν τη φορά έδωσαν το κάτι παραπάνω στον τομέα έμπνευση; Ό,τι κι αν είναι, ευπρόσδεκτο! Welcome back παιδιά!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
1.SERVANTS TO THE TIDE: “Where Time Will Come To Die”
Αυτό το μεγαλείο δεν περιγράφεται πλήρως με την ταμπέλα Epic Doom Metal. Επομένως, για χάρη μετάδοσης της καλλιτεχνικής ουσίας του, ας του αποδώσω συμπληρωματικά τον χαρακτηρισμό “Majestic Metal”. Η συγκλονιστική μουσική, σε συνδυασμό με τη στιχουργική θεματολογία γύρω από το Σύμπαν και τη θέση του Ανθρώπου μέσα σε αυτό, γεννάει ευγενή συναισθήματα υπαρξιακού δέους. Η πρωταγωνιστική φωνή, οι αρχοντικές κιθάρες, το μελαγχολικό πιάνο, η υποβλητική ατμόσφαιρα, καθώς και η δραματική θεατρικότητα ενώνονται αρμονικά σε ανατριχιαστικές μελωδίες εκτοξεύοντας τον δίσκο, όχι μόνο στους καλύτερους της χρονιάς, αλλά στους κορυφαίους του ύφους ιστορικά.
2.ALTAR OF OBLIVION: “In The Cesspit Of Divine Decay”
Δεύτερη κολοσσιαία κυκλοφορία στο Epic Doom Metal την ίδια περίοδο, με τον επιβλητικό ήχο να περιγράφεται εικαστικά με την τρύπα της αβύσσου στην οποία προσέρχονται οι στρατιώτες. Τιτάνιες κιθάρες χτίζουν ένα στιβαρό ηχητικό τείχος, πάνω στο οποίο τα στεντόρεια φωνητικά τραγουδούν για τη φθαρτότητα του υλικού κόσμου και την εφήμερη ανθρώπινη φύση. Δίσκος που απορροφά τον ακροατή πλήρως, ψάχνοντας ψυχική διέξοδο μέσα από τις θρηνητικές μα και λυτρωτικές μελωδίες που διαπερνούν όλες τις συνθέσεις. Δημιουργία που επίσης παίρνει θέση ανάμεσα στις διαχρονικές κορυφές του είδους, με την αδιαμφισβήτητη ποιότητα και τον ξεχωριστό χαρακτήρα της.
3.WITHERFALL: “Sounds Of The Forgotten”
Σπουδαίο U.S. Prog/Power Metal με τρομερές κιθάρες που εξαπολύουν ογκώδη riffs, μελωδικά leads και τεχνικά solos, παραμένοντας ωστόσο προσηλωμένες στον στόχο: να δώσουν συνεκτικές και πραγματικά προοδευτικές συνθέσεις. Οι εκπληκτικές φωνητικές ερμηνείες δημιουργούν συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, άλλοτε εντείνοντας την ορμή της μουσικής και άλλοτε αποδίδοντας υπέροχες μελωδίες. Χαρακτηριστική περίπτωση δίσκου που απαιτεί απόλυτη προσοχή για να αφομοιωθεί πλήρως το εύρος της συνθετικής δουλειάς και των επιμέρους συνιστωσών του.
Progressive Metal υψηλής ποιότητας και εκλεπτυσμένου λυρισμού από εξαιρετικούς μουσικούς, που παρουσιάζουν το καλλιτεχνικό όραμά τους άρτια εκτελεσμένο. Πολύπλοκα riffs που ενώ τραβάνε την προσοχή αμέσως, αφήνουν χώρο στη φωνή να ξεδιπλώσει τις πανέμορφες ερμήνειες της και να μεγαλουργήσει σε έναν δίσκο-κόσμημα. Συνθέσεις που σε κάθε ακρόαση γίνονται ολοένα και πιο εθιστικές, ελκύοντας τον ακροατή να επιστρέψει για να θαυμάσει ένα πλέγμα ρυθμών και μελωδιών που λάμπουν αυτόνομα αλλά και ως σύνολο.
5.NESTOR: “Teenage Rebel”
Η μουσική κουλτούρα της Σουηδίας έκανε πάλι το θαύμα της. Γέννησε έναν δίσκο που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί best-of συλλογή στον χώρο του μελωδικού Hard Rock. Το αποτέλεσμα αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για το πώς η τεχνική και οι μουσικές γνώσεις χρησιμοποιούνται στην υπηρεσία του songwriting. Κορυφαίες συνθετικές ικανοτήτες δημιούργησαν τραγούδια που είναι έτοιμα να πάρουν θέση σε κάθε DJ set των απανταχού rock bars και parties με το απόλυτο feel-good vibe που εκπέμπουν.
ΣΟΛΩΝΑΣ ΕΣΚΕΝΑΖΗΣ
Πιθανότατα το άλμπουμ της χρονιάς. Οι αγαπημένοι Ιρλανδοί κάνουν το βήμα παραπάνω, και με τεράστια επιτυχία μάλιστα. Δεν λέω κάτι περισσότερο, ολόκληρη έκθεση έγραψα, να κάτσεις να την διαβάσεις.
2.NICK CAVE AND THE BAD SEEDS: “Wild God”
Ομολογώ πως προσωπικά ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού με έχει κουράσει λίγο. Όχι γιατί δεν βγάζει καλούς δίσκους ή κάτι τέτοιο, το αντίθετο μάλιστα. Εγώ απλώς έγκωσα κάπου. Δεν μπορείς όμως παρά να τον παραδεχτείς. Η όποια επιφυλακτικότητά μου κατά την πρώτη ακρόαση εξανεμίστηκε αρκετά γρήγορα, και με παρέσυρε στον χαρούμενοχαχαχαχαα κόσμο του.
3.MOLLY NILSSON: “Un-American Activities”
Κλασική Molly (όχι Hatchet). Μελωδία, νοσταλγικό delivery, πειραματισμός με διάφορα είδη και τραγουδιστικές επιλογές (από μελωδικότητα σε electro spoken word τύπου Anne Clarke) που δένουν σαν ένα καλοφουσκωμένο κέικ (mmmm cake, που θα έλεγε και ο Homer Simpson). To βάζεις, ακούς, νιώθεις 30 κιλά ελαφρύτερος, ταξιδεύεις. Νοτ μπαντ ατ ολ για την 11η δισκογραφική δουλειά της. Πήγαινε για σίγουρο δεύτερο, αλλά την έφαγε ο Νικολάκης στο 90’.
4.JACK WHITE: “No Name”
Η μουσική μηχανή που ακούει στο όνομα Jack White κυκλοφόρησε τον 240820ο του δίσκο. Θέλετε να μάθετε περισσότερα; Να μπείτε να διαβάσετε το review του καλού συναδέλφου (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό) εδώ. Το μόνο που θα πω είναι ότι αξίζει τον κόπο (και να ακούσετε και να διαβάσετε).
5.BEEN STELLAR: “Scream from New York, NY”
Κλασικά η τελευταία θέση με ταλαιπωρεί περισσότερο απ’ όλες, λόγω αυτών που θα μείνουν έξω. Shoutout λοιπόν στους DIIV, στους Last Dinner Party (θα μπορούσαν εύκολα να είχαν πάρει θέση στην προνομιούχα αυτή πεντάδα, πολύ σημαντικό κυρίες και κύριοι) και στον λατρεμένο Paul Weller που έβγαλαν συμπαθέστατες εώς αρκετά καλές κυκλοφορίες, αλλά τελικά πήγα με το παρθενικό LP των Been Stellar. Αγχωτικό post punk με ένα συναίσθημα urgency σε όλο το άλμπουμ, με μοναδικό του μείον ότι είναι κάπως άνισο. Ορισμένες συνθέσεις είναι στο –ας πούμε- 8, ενώ άλλες στο 5. Με κέρδισαν οι κορυφές όμως, οπότε there you go.
ΑΝΝΑ ΒΑΣΙΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ντάξει, το καταλαβαίνω πως είμαι γραφική αλλά οι αγαπημένοι μου Leprous δε μου άφησαν επιλογή. Για άλλη μια φορά, μετά το ομολογουμένως αξιοπρεπέστατο αλλά λιγότερο αγαπημένο μου από κάθε κυκλοφορία τους ως τώρα Aphelion, γινόμαστε μάρτυρες μιας μουσικής ιδιοφυΐας και τρομερής progressive έμπνευσης, που κουβαλάει τη σφραγίδα των Leprous στον πυρήνα της, δηλαδή του βρώμικου, νευρικού χαρακτηρα τους, ενώ επαναπραγματεύεται ταυτόχρονα τους μεταγενέστερους εαυτούς τους, αυτούς των Pitfalls & Aphelion. Το αποτέλεσμα; Τουλάχιστον μεγαλοπρεπές. Leprous ευχαριστώ, έξω οι μίζεροι από ‘δω.
Από την πρώτη κιόλας φορά που άκουσα το Starburster ήμουν σίγουρη πως μας περίμενε κάτι πολύ μεγάλο. Το hype για το δίσκο απερίγραπτο, η αναμονή βάναυση, η ανταμοιβή ανεκτίμητη. Οι Fontaines είναι από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που δε σταματάνε να προκαλούν τους εαυτούς τους, να αμφισβητούν συνεχώς τη μουσική και καλλιτεχνική τους υπόσταση, πράγμα το οποίο όταν συνδυάζεται με την έμπνευση και το ταλέντο που τους διατρέχει, το να προκύπτουν αριστουργήματα όπως το Romance, είναι μονόδρομος. Δε θα μπορούσα να hypeάρω αρκετά το δίσκο, αλλά ίσως αρκεί να πούμε και επίσημα πλέον, ότι οι Fontaines έχουν το μονοπώλιο σε αυτό που κάνουν.
3.UBOA: “Impossible Light”
Η περίπτωση της μουσικού που οργιάζει υπό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Uboa, είναι ο ορισμός, ίσως, του να βρίσκεις διαμάντια στη λάσπη. Η ίδια πρεσβεύει κατά κάποιον τρόπο αυτήν την ιδέα μέσα από το “Impossible Light”, έναν αγώνα τραυμάτων, βαριάς κατάθλιψης, θρήνου, βιώματα από το ταξίδι της στη φυλομετάβαση, και άλλα τόσα συναισθήματα που μετατρέπονται σε νότες, μελωδίες, θορύβους και ξεσπάσματα που σου κατασπαράζουν το είναι από μέσα προς τα έξω. Παράλληλα με τον πόνο, όμως, του Impossible Light, υποβόσκει και αυτό το tiny glimpse of hope, αυτό από το οποίο κρατιόμαστε με νύχια και με δόντια για να δώσουμε κάποιο νόημα σε όλην αυτήν την παράνοια. Στην τελική, είμαστε έρμαια του φαύλου κύκλου. Δεν ξέρω αν μπορώ να προτείνω το συγκεκριμένο δίσκο σε οποιονδήποτε, μιας που πρόκειται για ένα πραγματικά δύσκολο και σκληρά βιωματικό άκουσμα. Όμως η μουσική ιδιοφυΐα της Uboa είναι πολύτιμη για να πάει χαμένη.
4.FRIDAY PILOTS CLUB: “Nowhere”
Ήμουν ανάμεσα στους FPC και τους Joywave για αυτήν μου την επιλογή, αλλά η ενέργεια, η ζωντάνια και η ένταση του “Nowhere” δε μου άφησε επιλογή. Μιλάμε για indie χορευτικές μελωδίες πέραν της τυπικής, βαρετής λούπας στην οποία πέφτουν πολλές φορές οι μουσικοί του είδους, με άλλοτε γρήγορους εναλασσόμενους ρυθμούς που σου σκάνε σαν χαστούκια κρατώντας μονίμως το ενδιαφέρον σου σε εγρήγορση και κάνοντάς σε να θες να σπάσεις το σώμα σου στο dancefloor, άλλοτε πιο ρομαντικές μελωδίες, πάντοτε με ενδιαφέρον songwritting και φοβερή αισθητική. Μπορώ άνετα να κάνω εικόνα μαγαζιά γεμάτα να παίζουν κομμάτια όπως το ομώνυμο “Nowhere” και να γίνεται χαμός από χορό. Σαν άνθρωπος που δεν προτιμάει τέτοιου τυπου indie δίσκους, το ότι οι Friday Pilots Club με κέρδισαν τόσο αξίζει κάθε respect.
Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά λένε. Και προφανώς αυτό ισχύει για ένα ακόμη project στο οποίο συμμετέχει ο Kvohst. Πραγματικά, από όπου και να πιάσεις το δίσκο, θα βρεις μόνο ατόφια τελειότητα. Οι επιρροές από Hexvessel είναι εμφανείς σε αρκετά σημεία, όμως ο γενικότερος χαρακτήρας του δίσκου ανάγεται περισσότερο σε alternative rock με προφανέστατο occult χαρακτήρα at all times, αλλά παράλληλα έντονη φουτουριστική αισθητική, με νότες από noise, μεταλλικά σημεία που προσδίδουν layering στον ήχο, παρανοϊκά synths (obviously), όλα αυτά σε ένα kraut progression που πραγματικά σε ρουφάει. Εκτός όμως του McNerney που είναι προσωπική μου αδυναμία, οι βασικοί πηλώνες του σχήματος προέρχονται από εξίσου σημαντικά projects, βλέπε Oranssi Pazuzu, K-X-P, Aavikko. Αν μπορούσαμε να πούμε πως όλες αυτές οι μπάντες έκαναν όργιο από το οποίο βγήκε ένα μωράκι, αυτό είναι το project ονόματι Haunted Plasma, και το “I” οι πρώτες του λέξεις.
1002 
