MILLENNIAL REIGN : “The Great Divide”

Μια ορχηστρική, βιβλική εισαγωγή με τον τίτλο “The Genesis” είναι αρκετή να γεννήσει υποψίες πως έχεις να κάνεις με μια χριστιανική metal μπάντα. Κι όταν οι πληροφορίες λένε πως έχουν περιοδεύσει με τους Stryper και τους Theocracy, οι αμφιβολίες χάνονται γρήγορα.

Οι τεξανοί power metallers, όπως αυτοχαρακτηρίζονται, ιδρύθηκαν το 2010, και πριν το φρέσκο φρούτο “The Great Divide”, έχουν κυκλοφορήσει το ομότιτλο πρώτο άλμπουμ το 2012, και το “Carry The Fire” το 2015. Από τότε άλλωστε έχουν βρει καταφύγιο στην σουηδική εταιρία Ulterium Records, η οποία τρέφει μια αδυναμία για πιστούς metal μουσικούς.

Το τρίτο άλμπουμ αποτελεί ουσιαστικά μια νέα αφετηρία για το γκρουπ, καθώς ο κιθαρίστας και αρχηγός Dave Harvey έχει αλλάξει ολοκληρωτικά τη σύνθεση, φέρνοντας τον Neil Bertrand στο μπάσο, τον Steve Nichols στα ντραμς, ενώ ποντάρει πολλά και στο νέο τραγουδιστή Travis Wills.

Στην πραγματικότητα ο ήχος τους συνοδεύεται πολύ συχνά από synths, κάνοντας το αποτέλεσμα να ακούγεται περισσότερο συμφωνικό, παρά αμιγώς power metal. H φωνή του Wills είναι καθαρή, με έκταση και δυνατότητες και ουσιαστικά οδηγεί τα τραγούδια με την παρουσία της, κοντά στην παράδοση των υψίφωνων τραγουδιστών του είδους.

Συνθετικά ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μια γενική συμπάθεια που έχει να κάνει με καλογραμμένες, δουλεμένες συνθέσεις και, εμφανώς καλύτερα από το παρελθόν τους, φωνητικά. Ταυτόχρονα όμως λείπει η διαφοροποίηση μεταξύ των τραγουδιών, που θα τα κάνει πιο διακριτά και θα δώσει βάθος στο δίσκο. Και η τακτική στην εξέλιξη των τραγουδιών είναι παρόμοια, όπως και οι ταχύτητες αλλά και οι μελωδίες αρκετά συγγενικές. Η γενική συνταγή είναι επίσης κάπως παλιομοδίτικη, λοξοκοιτώντας στα 90’s, ενώ και ο ήχος, κυρίως στα πλήκτρα, παραπέμπει περισσότερο στο παρελθόν.

Φυσικά υπάρχουν και οι στιγμές που ξεχωρίζουν περισσότερο, καθώς το άλμπουμ ανοίγει και κλείνει με δύο πολύ καλές συνθέσεις, όπως το πρώτο, ουσιαστικά μετά την εισαγωγή, “Break the Tide”, και το ομότιτλο “The Great Divide” στο τέλος. Στη μέση του, εντύπωση κάνουν το επικό “Till the End”, και η power ballad “In your Silence”, ενώ το “Behind the Time” είναι ξεκάθαρα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια με εξαιρετικά φωνητικά.

Χωρίς να είναι άσχημο, το τρίτο άλμπουμ των Millennial Reign δύσκολα θα κάνει τη διαφορά. Οι νοσταλγοί ακροατές του συγκεκριμένου ιδιώματος θα εκτιμήσουν ευκολότερα και γρηγορότερα τα θετικά του και ίσως ανακαλύψουν και περισσότερα, οι υπόλοιποι όμως θα το προσπεράσουν γρήγορα.

863
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…