Μπήκες μόνος σου στη μάυρη λίστα, νύχτα ήρθες και φεύγεις νύχτα, λέει η Λέϊντυ Αντζι και σεις πάτε γυρεύοντας. Αφού μας αναγκάσατε να το κάνουμε θεσμό, η λίστα που σε κανέναν δεν θα έλειπε. Η λίστα που κάνει ακόμα και τις bucket list να ντρέπονται… Σο φαρ, σο γκουντ, σο γουότ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
01.DEPECHE MODE: “Memento Mori”
Η επιστροφή των Depeche Mode ήταν ομολογουμένως συναισθηματικά φορτισμένη, εξ ου και η γλυκόπικρη χροιά του “Memento Mori”. Χωρίς τον θανόντα Andy Fletcher, αλλά με καντάρια ψυχικού και συνθετικού σθένους, οι εναπομείναντες Martin Gore και Dave Gahan, παραδίδουν ένα μικρό synth-pop κομψοτέχνημα, το οποίο ενώ δεν αποποιείται το πρόσφατο παρελθόν, αγκαλιάζει με πάθος την ‘80s κληρονομιά της μπάντας, προσφέροντας ένα συγκινητικό ηχητικό time machine. Μια ωδή στη ζωή, τον θάνατο, το σήμερα και (κυρίως) το χτες. Ένας νοσταλγικός δίσκος που περισσότερο μοιάζει με συναίσθημα, παρά με απτή κυκλοφορία.
02.WOTHROSCH: “Odium”
Το “Odium” είναι μια αφοπλιστικά καλή δουλειά, που δύσκολα πιστεύει κάποιος πως πρόκειται για ντεμπούτο και δη, εγχώριας μπάντας. Απόκοσμα ακραίο, ανεπιτήδευτα προοδευτικό και με πολλά ηχητικά layers, καταφέρνει και συνδυάζει με χαρακτηριστική ευκολία την παράνοια των Anaal Nathrakh με το storytelling των Septic Flesh, αλλά σε κάθε περίπτωση, οι Wothrosch έχουν χτίσει κάτι δικό τους. Μια ηχητική κάθαρση, που σε περνάει πρώτα από έναν βούρκο γεμάτο εφιάλτες. Ένα λυσσασμένο ταξίδι που ανοίγει ένα νέο μουσικό κεφάλαιο στην εγχώρια black σκηνή.
03.HEALTHYLIVING: “Songs of Abundance, Psalms of Grief”
Μία διαφορετική πρόταση από ένα τρίο που η σκούφια του κρατάει από πολλές μουσικές πλευρές. Το “Songs of Abundance, Psalms of Grief” κινείται σε πολλαπλά ηχητικά πλαίσια, περνώντας από doom σε alternative κι από post metal σε psych rock, δημιουργώντας ένα σαγηνευτικό υβρίδιο που οφείλεις να τσεκάρεις. Ατμοσφαιρικό, αλλά όχι cheesy. Περίεργο, αλλά όχι μπερδεμένο. Ταξιδιάρικο, αλλά όχι χαοτικό. Πειραματικό, αλλά όχι αυθαίρετα. Αιθέριο, αλλά παράλληλα μεστό. Και πίσω από το μικρόφωνο, η θεάρα Amaya López-Carromero, με πραγματικά εξαιρετικές ερμηνείες.
04.HAKEN: “Fauna”
Η ύπαρξη οποιουδήποτε δίσκου των Haken σε οποιαδήποτε best-of λίστα, θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και να μην χρειάζεται να αιτιολογείται με οποιονδήποτε τρόπο. Σε ό,τι αφορά τη νέα τους δουλειά, τα πράγματα είναι απλά (σε αντίθεση με τις συνθέσεις): αν κάποιοι (λανθασμένα) ένιωσαν πως τα “Vector” και “Virus” δεν ήταν όσο «προχώ» όσο θα ήθελαν, το “Fauna” έρχεται με φόρα να βρεθεί μέσα στις καλύτερες δουλειές που έχει παρουσιάσει το σχήμα και σίγουρα ανάμεσα στις top prog κυκλοφορίες για φέτος.
05.RIVERSIDE: “ID.Entity”
Σταθερά ανοδική πορεία, ουσιαστική εξέλιξη και πάντα γλυκιά εγγύηση το τελικό αποτέλεσμα. Από το “Second Life Syndrome”, που είχα την τύχη να τους ανακαλύψω, και μέχρι σήμερα, δεν με έχουν απογοητεύσει, με το “ID.Entity” να έχει όλα τα φόντα για να θωπεύσει τα αυτιά ενός ευρύτερου κοινού. Από τις πιο «φωτεινές» δουλειές των Riverside, χωρίς όμως να χάνεται η ευρύτερη μελαγχολία που χαρακτηρίζει το σχήμα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΣΕΛΟΣ
1.HTMLD: “The Worm”
“Power gets you high”
Ένα απόφθεγμα πολύ χρήσιμο ως την 21η Μαΐου, με το οποίο αρχίζει το αγαπημένο μου τραγούδι για φέτος, “The Saddest Worm Ever”.
Εκμεταλλευόμενοι τα αγχωτικά όνειρα του frontman τους, οι Βρετανοί δημιουργούν ένα μουσικό αριστούργημα με θεατρολογικές προεκτάσεις, που άνετα θα εξελισσόταν σε ένα rock musical. Το πρόθεμα art που ο τύπος έχει βάλει στο punk τους (που έχει εμπλουτιστεί έκτοτε) είναι ξεκάθαρα δικαιωματικό.
“You will dance me to my deathbed”
2.MANSION: “Second Death”
Όταν καταφέρνεις να αποτυπώνεις μουσικά την παράνοια, τότε νομίζω πως η καριέρα σου οφείλει να είναι ισάξια με τέτοιο πόνημα. Αν το “Second Death” ήταν ταινία, θα ήταν ψυχολογικό θρίλερ και το έντονα συναισθηματικό doom τους, σου παγώνει το αίμα.
3.HOME FRONT: “Games of Power”
To Post punk διανύει τη δεύτερη καλύτερη περίοδο του, μετά βέβαια την πρώτη του και albums σαν αυτά θα θαύμαζαν τόσο ο Ian Curtis, όσο και ο Andy Gill. Τα έχει περιγράψει καλύτερα ο Πέτρος Μπεϊμανάβης παρακάτω εξάλλου.
4.ZULU: “A New Tomorrow”
Κάθε μουσική για να συνεχίσει να αναπνέει πρέπει που και που να αναπροσδιορίζει τις σχέσεις της με άλλους ήχους. Το hardcore δεν είναι από εκείνες τις μουσικές που ρισκάρουν, αλλά όταν γίνεται είναι ΛΟΥΚΟΥΜΙ. Μετά από τους Soul Glo, έρχονται οι Zulu να μας δείξουν πως δεν υπάρχουν σύνορα. Και αν υπάρχουν, δουλειά μας είναι τα σπάμε.
5.DHG: “Black Medium Current”
To black είναι η αφετηρία, αλλά το τέρμα δύσκολα μπορεί κάποιος να το φανταστεί. Ένα ταξίδι στο όνειρο. Ένα album που περιγράφει τα όσα συμβαίνουν στον χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στις στιγμές που τα μάτια σου ανοιγοκλείνουν. Μια βουτιά στην ανθρώπινη διανόηση που αν κρίνουμε από το “Black Medium Current”, είναι καλυμμένη από το σκοτάδι της μαύρης πλευράς της ύπαρξης μας.
ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΕΪΜΑΝΑΒΗΣ
1.DØDHEIMSGARD: “Black Medium Current”
Αφού τόλμησαν να πειραματιστούν με μεθόδους που εξώθησαν το black metal στα όριά του και πέρα από αυτά, οι DHG τώρα πειραματίζονται τολμώντας να «γδύσουν» τον ήχο τους και να συμπυκνώσουν την ουσία του. Ρισκάρουν να ξεγελάσουν όσους εντυπωσιάζονται μόνο από το χάος και τη μεταβλητότητα των εκρήξεων, αλλά ικανοποιούν αυτούς που εκτιμούν τη γενεσιουργό δύναμη που κρύβει μια ενδόρρηξη.
2.MANSION: “Second Death”
Σε ένα από τα πιο κορεσμένα και κουρασμένα ιδιώματα, μια σέχτα-κολεκτίβα δείχνει ότι ίσως και να υπάρχουν ακόμα περιθώρια για φρεσκάδα και εκπλήξεις. Το (oc)cult rock/doom metal τους, παρότι δεν χαράσσει ένα 100% νέο μονοπάτι στον ήχο, προτείνει να διανύσουμε το ήδη υπάρχον με άλλους τρόπους. Στα γόνατα ή έρποντας, σαν σε τάμα; Πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, σαν σε θρησκευτική έκσταση; Πάντως, ένα μοναδικό «μεταφυσικό» βίωμα.
3.HAKEN: “Fauna”
Μπορεί σήμερα να διεκδικήσει με αξιώσεις την προσοχή και τον σεβασμό μας το παραδοσιακό progressive metal, το ορθόδοξο; Και, αν ναι, πώς θα γίνει αυτό; Η απάντηση έρχεται, καταφατική και συντριπτική, από τους άλλοτε φερέλπιδες που πλέον αναλαμβάνουν τη θέση ευθύνης των μπροστάρηδων. Φαντασία, εγκεφαλικότητα, ομορφιά και υψηλή καλλιτεχνική δημιουργία, έγραφε το σχέδιο. Η εκτέλεσή του, αποστομωτικά υποδειγματική.
4.HOME FRONT: “Games of Power”
Ένα σύντομο και περιεκτικό μουσικό φιξάκι που δεν αφήνει δευτερόλεπτο να πάει χαμένο και κάθε στιγμή του μετράει. Η thrill ride εμπειρία ενός άλματος από μια post punk εξέδρα μέσα σε new wave νερά που αφήνει μια γλυκιά synth/electro ζαλάδα. Γνησίως fun και σοβαρό album, συνάμα.
5.RIVERSIDE: “ID.Entity”
Ο απόηχος του θρήνου και του πένθους βρίσκει τους Πολωνούς να σπάνε τους γκρίζους, θαμπούς τόνους με ιμπρεσιονιστικό φως και παστέλ χρώματα, να αφήνουν να υποχωρήσει η Floyd επιρροή για να αξιοποιήσουν τη Rush κληρονομιά, φυσώντας νέα πνοή στο λυρικό και συναισθηματικό progressive rock τους.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
1.MANSION: “Second Death”
Το doom στην πιο παρανοϊκή μορφή που μπορεί να υπάρξει. Το “Second Death” θα μπορούσε να είναι soundtrack σε ένα αρρωστημένο ψυχολογικό θρίλερ, από αυτά που ορκίζεσαι ότι δεν θα ξαναδείς, αλλά τελικά σε στιγματίζουν για πάντα.
2.HAIL THE VOID: “Memento Mori”
Απλό ξεκάθαρο, Sabbathικό, βασισμένο στο riff και με μια σπουδαία φωνή doom stoner. Μετά το πρώτο άκουσμα, έτρεξα να το αγοράσω και από τότε δεν έχει σταματήσει να παίζει στο πικάπ μου.
3.DOWNFALL OF GAIA: “Silhouettes of Disgust”
Η επιστροφή του ιδρυτικού μέλους και κιθαρίστα Peter Wolff, σήμαινε αι την επιστροφή του συγκροτήματος στην παραγωγή σπουδαίας μουσικής. Crust και post black metal στα καλύτερα του.
4.ALLOCHIRIA: “Commotion”
H επιστροφή των πολύ αγαπημένων μου Allochiria, είναι μια εξέλιξη του ήχου τους προς το post black metal. Το Commotion έχει τις καλύτερες αξιώσεις να σταθεί σε οποιοδήποτε μεγάλο festival στην Ευρώπη.
5.BASTARD SWORD: “Bastard Sword I”
Ένα ακόμα Sabbathικό stoner doom στην λίστα μου. Oι Bastard Sword κατάφεραν να βγάλουν έναν δίσκο που παίζεται δυνατά και ανυπομονείς να το ακούσεις live.
ΣΟΛΩΝΑΣ ΕΣΚΕΝΑΖΗΣ
1.IGGY POP: “Εvery Loser”
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το βάλω πρώτο, σόρι κιόλας. Όχι ότι δεν αξίζει να βρίσκεται εδώ, αξίζει και με το παραπάνω. Εκεί που λες “πόσο να του έχει μείνει ακόμα”, συνειδητοποιείς ότι ο τύπος έχει πάντα ένα μπιτόνι γεμάτο βενζίνη και είναι έτοιμος να τα κάψει όλα. Άλλοι σε πολύ μικρότερη ηλικία παλεύουν έστω να μείνουν δημιουργικοί, και άλλοι το κάνουν για πλάκα.
2.HOMEFRONT: “Games of Power”
Υπέροχος δίσκος, εύκολα νο1 αλλά τον φάγανε τα (καμένα μου) κυκλώματα. Ιδανικό παράδειγμα πώς να μην κρύβεις τις επιρροές σου, αλλά να μην είσαι κακέκτυπο. Έχουμε μπόλικα από δαύτα. Βήμα παραπάνω απ’ το επίσης πολύ καλό ντεμπούτο τους, μακάρι να τους δούμε σύντομα και προς τα μέρη μας.
3.DEPECHE MODE: “Memento Mori”
Οι Depeche βγάλανε (για μένα) τον καλύτερο δίσκο τους εδώ και τουλάχιστον δυο δεκαετίες, κι ας λείπει ένας κομβικότατος παίκτης τους. Σαν να έφευγε πχ ο Ροντμαν απ’ τους Bulls του ’98 και να το σηκώνανε ο Black Jesus και ο Pip μόνοι τους. Όχι ότι θα ήταν ανέφικτο, αλλά θα ήταν εντυπωσιακό.
4.SHAME: “Food for Worms”
Tρίτο πολύ καλό άλμπουμ στην σειρά για τους Bρετανούς, που μοιάζουν σε εξαιρετική φόρμα δισκογραφικά αλλά και πάνω στην σκηνή. Από τις καλύτερες μπάντες ‘κει έξω, κι ας είναι μόλις στα early ‘20s τους. Σκάι ιζ δε λίμιτ.
5.GRAVE PLEASURES: “Plagueboys”
Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο απ’ την εξαιρετική αυτή μπάντα. Τι κι αν πέρασαν έξι χρόνια μετά το –επίσης πολύ καλό- Motherblood, οι Grave Pleasures συνεχίζουν από κει που το άφησαν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
1.TRIUMPHER: “Storming The Walls”
Epic ύφος βλοσυρό και απειλητικό, μα ταυτόχρονα αριστοτεχνικό και μεγαλοπρεπές, το οποίο διατρέχει ένα ευρύ μουσικό φάσμα από heavy και doom μέχρι power και black metal με tech/prog περάσματα, αναδεικνύοντας το πολυσυλλεκτικό όραμα των δημιουργών του.
2.GATEKEEPER: ”From Western Shores”
Στιβαρό και ασυμβίβαστο epic heavy metal από την ταλαντούχα και εμπνευσμένη νέα γενιά συγκροτημάτων που αναβιώνουν το είδος τα τελευταία χρόνια.
3.AIR RAID: “Fatal Encounter”
Οι κιθάρες εξαπολύουν τα πυρά τους με την ισχύ, ενέργεια αλλά και μελωδικότητα του παραδοσιακού heavy metal που φέρει εγγύηση ποιότητας made in Sweden.
4.BLOOD STAR: “First Sighting”
Ξεσηκωτικό hard ‘n’ heavy με αγέρωχα riffs και δυνατά τραγούδια, τα οποία αποπνέουν τον αέρα αυτοπεποίθησης του ήχου στα 80’s.
5.TANITH: “Voyage”
Ο νοσταλγικός hard rock ήχος των 70’s σε έναν δίσκο-ταξίδι στο σήμερα, με όχημα τις γλυκές και περιπετειώδεις κιθάρες.
ΝΙΚΟΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
1.GRAVE PLEASURES: “Plagueboys”
Όπου και αν τραγουδήσει ο Kvohst κάτι μαγικό συμβαίνει. Έτσι και στον τελευταίο
δίσκο των Grave Pleasures, που ανεβαίνουν ένα ακόμα επίπεδο πιο κοντά στην
μαζική αναγνώριση που τους αξίζει.
2.RIVERSIDE: “ID.Entity”
Απλά δεν υπάρχει δίσκος των Riverside που να μην μπαίνει στο Top 10 της χρονιάς.
Άλλο ένα μαγικό progressive rock ταξίδι που μαγεύει την ακοή μας.
3.ΕNFORCER: “Nostalgia”
Αν και δεν του έχω δώσει τις ακροάσεις που θα ήθελα λόγω του ότι κυκλοφόρησε
πολύ πρόσφατα, αισθάνομαι ότι είναι ένα ακόμα διαμάντι στην αψεγάδιαστη
δισκογραφία της πιο “φρέσιας – old school” μπάντας του πλανήτη.
4.HMLTD – The Worm
Δεν γίνεται να ακούσεις αυτό το δίσκο και να μην ψιλιαστείς ότι κάτι σημαντικό γίνεται
εδώ. Τα λόγια και οι περιγραφές είναι περιττές, απλά ακούστε το.
05.ALLOCHIRIA: “Commotion”
Επιτέλους ένας δίσκος που αντικατοπτρίζει την πραγματική απόδοση και ενέργεια
της μπάντας επί σκηνής, 6 χρόνια μετά μετά το εξαιρετικό επίσης Throes. Σκοτάδι,
μανία και ατμόσφαιρα σε όλο τους το μεγαλείο.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΗΡΗΣ
1.DODHEIMSGARD: “Black Medium Current”
Το “Black Medium Current” δεν είναι απλά ένας καλός δίσκος, θα μπορούσα να μείνω στο είναι καλύτερος από το “A Umbra Omega” και όλος ο πλανήτης θα καταλάβαινε γιατί δίσκο μιλάμε. Αλλά όχι πρέπει να γραφτεί ότι είναι ένας διαστημικά (pun intended) καλός δίσκος, που κουβαλάει μία Arcturus-ιανη χαοτική τρέλα σε όλο της το μεγαλείο, χωρίς να είναι καν rip-off. Δίσκος που πρέπει να τον ακούσει ο κάθε μουσικόφιλος. Κορυφαία στιγμή “Interstellar Nexus”.
2.GRAVE PLEASURES: “Plague Boys”
Ο Kvohst και η παρέα του βγάλαν ένα πραγματικά καλό δίσκο. Τον καλύτερο τους σαν Grave Pleasures μέχρι στιγμής. To “Plague Boys” αποτελεί μία μελλοντική δυστοπική κατάθεση και μπορείς να το χωρίσεις σε δύο νοητά “parts”, ένα πιο goth και ένα δεύτερο πιο υπαρξιακό post-punk. Ακόμα και οι πιο “αδύναμες” στιγμές του δίσκου, είναι πραγματικά καλά τραγούδια, γεμάτα συναισθήματα και σίγουρα ακόμα και οι μη φίλοι αυτού που προσπάθησαν να κάνουν οι Grave Pleasures στο “Plague Boys”, θα το βρουν ενδιαφέρον. Κορυφαία στιγμή του δίσκου από “High on Annihilation” μέχρι “Conspiracy of Love”.
3.POISON RUIN: “Harvest”
Πηγαίνοντας από το post-”punk” των Grave Pleasure στο “post”-punk των Poison Ruin και το δυστοπικό μέλλον στο δυστοπικό παρελθόν, είναι “λογικό” να γίνει μία σύνδεση, το ένα είναι “ξεκομμένο” από το punk, ενώ το “Harvest” είναι το punk εν έτη 2023, με τα πάντα του, μία αύρα που θα συγκινούσε τον Greg Sage, με μία δυστοπική μεσαιωνίλα, που σε μεταφέρει την εποχή που θέριζε η μαύρη πανώλη. Δίσκος που αναμφισβήτητα στηρίζετε στην ατμόσφαιρα του και το κάνει πάρα πολύ καλά. Κορυφαία στιγμή “Harvest”
4.GATEKEEPER: “From Western Shores”
Και πλέον φτάσαμε στον μεσαίωνα και το “From Western Shores” το οποίο αποτελεί ένα διαμάντι epic metal. Από τις συνθέσεις και την riff-ολογία του μέχρι τα πάντα. Φίλε μεταλλά, που σου αρέσει ο παραδοσιακός ήχος μέταλ και είσαι κολλημένος στο USPM και το epic metal (δεν είναι κακό, δεν κρίνω), άκου προσεχτικά αυτόν τον δίσκο. Κορυφαία στιγμή “Exiled King”.
5.TANITH – “Voyage”
Εδώ έχουμε μία σύνδεση μεταξύ prog rock και hard rock, Και πολύ καλή για να πω την αλήθεια, δεν είμαι καν fan αυτών των μουσικών αλλά δεν μπορώ να μην δώσω τα συγχαρητηρία μου στους Tanith. Παίξαν κάτι πολύ παλιό, με παλιό τρόπο, που ακούγεται τέρμα φρέσκο και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί. Τα πάντα πάνε καλά σε αυτόν τον δίσκο, όχι κάτι καινούργιο ή mind-blowing αλλά κάτι παλιό πολύ καλά παιγμένο και μπράβο τους. Κορυφαία στιγμή του δίσκου τα “Architects Of Time” και “Adrasteia”.
ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ
1.ALTARI: “Kroflueldar”
Φρέσκο, με μεγάλη επαναληψιμότητα, επιρροές από post punk μέχρι black εξαιρετικά μπλενταρισμένες, δίσκος που ακούγεται νερό!
2.DHG: “Black Medium Current”
Οι λέξεις avant Garde είναι λίγες για να περιγράψουν ένα από τα καλύτερα πράγματα που συνέβησαν στον ακραίο ήχο τα τελευταία χρόνια.
3.HEALTHYLIVING:Songs of Abundance, Psalms of Grief
Μια από τις καλύτερες φωνές που θα ακούσετε φέτος, σε φανταστικές ερμηνείες.
4.BASTARD SWORD: “I”
Εξαιρετικό δέσιμο doom και ψυχεδέλειας, σε ένα άλμπουμ που είναι όλα παιγμένα στο 100%.
5.ATSUKO CHIBA: “Water, it Feels Like it’s Growing”
Πολύ όμορφα δομημένα, εξαιρετικά κομμάτια, πνιγμένα στο συναίσθημα και τη μελωδία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
1.DØDHEIMSGARD: “Black Medium Current”
Οι αδυναμίες και οι λατρείες δεν κρύβονται. Πόσο μάλλον όταν κυκλοφορούν τέτοιους δίσκους! Ουσιώδεις όσο ποτέ, μέσα στην ειλικρινή απλότητά τους.
2.KOMMAND: “Death Age”
Death Metal οδοστρωτήρας, ακριβώς όπως πρέπει να είναι.
3.MAJESTIES: “Vast Reaches Unclaimed”
Απίστευτα εμπνευσμένο και καλοπαιγμένο metal, με την τέλεια ισορροπία μεταξύ μελωδίας και ακρότητας, πρωτοτυπίας και φόρου τιμής.
4.ALTARI: “Kröflueldar”
Ολόφρεσκος ήχος, ιδιόμορφα πειραματικός, που παίζει μεταξύ του black metal της NOEVDIA και του avant-garde rock. Η Ισλανδία έκανε πάλι το θαύμα της.
5.TRIBUNAL: “The Weight Of Remembrance”
Εξαιρετικό ντεμπούτο που καταφέρνει να μεταφέρει τον ακροατή ακριβώς εκεί που θέλει. Μια doom/black ελεγεία με gothic romance ατμόσφαιρα.
ΑΝΝΑ ΒΑΣΙΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
1.HMLTD: “The Worm”
Το “The Worm” με έπιασε παντελώς απροετοίμαστη. Σε μία περίοδο που η σχέση μου με την (καινούρια, κατά βάση) μουσική περνούσε κρίση, αυτός ο δίσκος μου ξύπνησε συναισθήματα που είχα να βιώσω πραγματικά πάρα πολύ καιρό. Και μου είχε λείψει. Art punk λοιπόν, αν μπορούμε ΚΑΠΩΣ να περιγράψουμε αυτό το μεγαλούργημα που μας χάρισαν οι πολυτάλαντοι HMLTD. Και μετά από πολλές (πάρα πολλές) ακροάσεις, μπορώ να πω με σιγουριά πως τους αξίζει να γίνουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ μπάντα.
2.GRAVE PLEASURES: “Plagueboys”
Οι Grave Pleasures με το “Plagueboys” όχι μόνο έχουν καταφέρει να με ξετινάζουν όλο και πιο έντονα απ’ το κάθισμά μου κάθε φορά που το ακούω, αλλά μου έδωσαν έναν λόγο να αγαπήσω το post punk ακόμη περισσότερο.
3.RIVERSIDE: “ID. Entity”
Ο πιο ουσιαστικός progressive – στον πυρήνα του – δίσκος που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Η ακρόαση του “ID. Entity” αποτελεί μια συναισθηματική διαδικασία με απώτερο σκοπό να σου δείξει το δρόμο της επιστροφής στο μέρος που αποκαλείς σπίτι. Μια τεράστια, νοσταλγική αγκαλιά.
4.HOME FRONT: “Games of Power”
Επιθετικό, ανεβαστικό, χορευτικό, μελωδικό, ποστ πανκικό, νιου γουεϊβικό, γενικώς ένας χαμός έμπνευσης από τους Home Front, που με το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Games of Power” μεγαλώνουν την οικογένεια του σύγχρονου post punk που περνάει μια από τις καλύτερες φάσεις αναβίωσής του.
5.DODHEIMSGARD: “Black Medium Current”
Ανέκαθεν ευχαριστούσαμε το black metal για τα υποείδη που έχουν αναπτυχθεί (όχι μόνο) χάρη σ’αυτό, αλλά οι Dodheimsgard πήγαν τα πράγματα επικίνδυνα πιο πέρα, για άλλη μια φορά. Το “Black Medium Current” είναι αυτή η περίπτωση που το progressive παίρνει φωτιά. Αν είσαι κι εσύ ψυχάκι που θέλεις το black metal σου μελωδικό και παρανοϊκό, αλλά χρειάζεσαι και σύνθια που να μυρίζουν 80ίλα, I got your back bro.
ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΓΙΑΜΑΛΗΣ
1.DØDHEIMSGARD: ‘Black Medium Current’
Όταν μιλάω με άτομα για μουσική και μου λένε την κλισέ και εντελώς ψευδή φράση «ακούω τα πάντα», σκέφτομαι αυτόν τον δίσκο, επειδή περιέχει σχεδόν ‘τα πάντα’. Είναι μια πολύ σοβαρή υποψηφιότητα για δίσκο της χρονιάς, και είναι ακόμη νωρίς, οπότε αυτό μας αφήνει αρκετά αισιόδοξους για το τι μπορεί να ακολουθήσει.
2.ENSLAVED: ‘Heimdal’
Είναι αξιοθαύμαστο το πως οι Enslaved, μετά από 16 δίσκους μπορούν να αναθεωρούν τον ήχο τους διατηρώντας παράλληλα την ταυτότητα τους, ενώ ακόμη κι αν αγνοήσουμε αυτή την αρετή, με το Heimdal έχουν κυκλοφορήσει έναν πολύ δυνατό δίσκο.
3.HMLTD: ‘The Worm’
Η κατάλληλη λέξη για να το χαρακτηρίσουμε είναι «υπερπαραγωγή». Έχει τρομερά ευρεία ποικιλία, layers, και ένα μεγαλεπήβολο πολιτικό concept. Έτσι, δημιουργούνται ανάμεικτα συναισθήματα. Το pacing είναι επίσης πολύ σημαντικό στο να υπάρχει βαρύτητα την κατάλληλη στιγμή κάθε σημείου του δίσκου.
4.WELKIN: ‘Emblems of Valour’
Ένα αρκετά αξιόλογο πάντρεμα black metal με folk metal. Καλή παραγωγή, με τα φωνητικά στο προσκήνιο. Ο ‘one man band’ από την Κίνα, χρησιμοποίησε σαν θέμα την εποχή των Τριών Βασιλείων, μια από τις πιο αιματηρές εποχές στην ιστορία της Κίνας.
5.GOLDBLOOM: ‘Peaked in High School’
Το ντεμπούτο του σχήματος από το Brooklyn χαρακτηρίζεται από jazz improv, garage αισθητική και νοσταλγικό groove, με τα ηνία να παίρνει ο σαξοφωνίστας της μπάντας, όμως και τα ρυθμικά όργανα δένουν εξαιρετικά με την μελωδία ακολουθώντας τον.
1180 
