Πάντα υπάρχει χώρος στην ανθρώπινη ψυχή για νέες εμπειρίες και για πράγματα που δεν συναντάς συχνά. Τέτοια πράγματα έζησα την Πέμπτη 3 Μαΐου.
Αρχικά, έπηξα στην κυκλοφοριακή συμφόρηση των ενδιάμεσων εκπτώσεων και βρέθηκα στο Κύτταρο 15 λεπτά αργότερα από ότι θα έπρεπε και πίστεψα πως θα προλάβω να δω τι κάνει μόνος του ο κιθαρίστας των Grails, Ilyas Ahmed. Όταν όμως έφτασα στη θέση μου στο πλάι της σκηνής εκείνος έπαιζε τα τελευταία του μουσικά μέτρα και έτσι δεν μπορώ να σας μεταφέρω το τι έκανε με την βοήθεια των αρκετών εφέ που κείτονταν στα πόδια του. Ήταν το ταχύτερο live set που δεν έχω δει!
Μετά το σύντομο set του Ahmed, η σκηνή άρχισε να ετοιμάζεται για την έναρξη της συναυλιακής εμπειρίας που θα μας πρόσφεραν οι πέντε Αμερικανοί. Δεν ξέρω πόση ώρα τους πήρε το soundcheck, αλλά ο ήχος τους ήταν κρυστάλλινος όπου και αν βρισκόσουν μέσα στο Κύτταρο και η απαιτητική τους μουσική γινόταν έτσι πιο απολαυστική.
Ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο, με διάφορες επιρροές του παρελθόντος να είναι εμφανείς και να συμπλέκονται με τρόπο αριστουργηματικό. Από τους Pink Floyd ως τους Amon Duul, από τους Ozric Tentacles ως τους Porcupine Tree, από το doom ως drone, από τα blues ως το post, οι Grails μας πρόσφεραν στιγμές μαγείας. Το θετικό με τους Αμερικανούς είναι πως σε κομμάτια μικρής διάρκειας προλαβαίνουν να σου πουν πολλά, να εναλλάξουν ρυθμούς και εντάσεις, κρατώντας αμείωτη την προσοχή σου.
Το rotation του Emil Amos και του William Slater έβαλε το κερασάκι στην τούρτα, με τον πρώτο να κάθεται με τη δική του κιθάρα δίπλα στον συνοδοιπόρο του όλα αυτά τα χρόνια, Alex Hall, ο οποίος ασελγούσε κατ’ εξακολούθηση επάνω στο εξάχορδο όργανο του. Τύμπανα και μπάσο σε αγαστή συνεργασία ακούγονταν συνυφασμένα (μπότα και μπάσο σε χτυπούσαν στο στομάχι αδιακρίτως) με τον Ilyas Ahmed να μου δείχνει επιτέλους τις δυνατότητες του, κρατώντας “πλάτη” στον ηγέτη-σολίστα Alex Hall. Βέβαια, υπήρχε και ο άνθρωπος πίσω από τα πλήκτρα και τα synths που ολοκλήρωνε την κινηματογραφική ακουστική των Grails, η οποία συνοδευόταν με προβολές από ταινίες παλαιάς εποχής. H συμβολή του Zak Riles στη μουσική είναι σημαντική, άσχετα αν φαντάζει διακριτική στην τοποθέτηση των ήχων που παράγει και ολοκληρώνει την περιγραφή του τοπίου.
Εκεί που νόμιζες πως οι Grails προσπαθούν χαλαρωτικά να σε βάλουν σε έναν virtual ύπνο, έμπαιναν σε δυνατά crescendo που ξεσήκωναν όλα τα κύτταρα του οργανισμού σου, χωρίς να προσπαθούν να ξεχειλώσουν τις όποιες ιδέες τους ακολουθώντας την καθεστωτική τάση που προστάζει όλα τα post rock σχήματα να καβαλούν χωρίς αύριο τον χρόνο.
1 ώρα και 20 λεπτά αργότερα μας αποχαιρέτησαν μετά από ένα διπλό encore και αν και ο χρόνος φαίνεται πολύ λίγος (σε σχέση με τους χρόνους παραμονής που συναντάμε συνήθως), το set των Grails ήταν απολύτως χορταστικό και θα κάλυπτε ακόμη και άμαθα αυτιά στο ορχηστρικό rock.
Φωτογραφίες: Iωάννα Κίτρου
605 
