Godspeed You! Black Emperor, KGD (29/04/2018) Gazi Music Hall

Κάποια γεγονότα ξεπερνούν τα όρια της προσμονής, της αναμονής και της ανυπομονησίας και όταν πραγματικά συντελούνται, έρχονται εν είδει κατάνυξης και με μυσταγωγικό τρόπο να εκπληρώσουν το σκοπό τους.

Με την ανακοίνωση προ 9 μηνών ότι οι GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR, θα έρθουν στην Αθήνα για μια μοναδική εμφάνιση, οι πολυάριθμοι νέοι και παλαιότεροι οπαδοί τους συστρατεύτηκαν προκειμένου να εξασφαλίσουν το μαγικό χαρτάκι για να τους απολαύσουν από κοντά. Ο χώρος του Fuzz που αρχικά επιλέχτηκε ήταν όντως λίγος και εν τέλει, πιο σοφά η παραγωγή, κατέληξε στο Gazi Music hall.

Ίσως η πλέον δυσκολότερη δουλειά για να βγει εις πέρας μια ανταπόκριση, είναι να μπορέσεις να ανταποκριθείς και να μεταδόσεις κάτι το οποίο σε γέμισε τόσο πολύ πνευματικά, να το καλουπώσεις και να μπορέσεις να το συντάξεις. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την πλημμυρίδα των συναισθημάτων και των εικόνων και της χαοτικής μουσικής τους, που μόνο η συγκεκριμένη κολεκτίβα μπορεί να μεταδώσει.

Οι πόρτες άνοιξαν κατά τις 20:00, η συγκέντρωση του κόσμου ήταν, ως αναμενόταν, ιδιαίτερα πυκνή, ο χώρος έμοιαζε να είναι ο κατάλληλος κι αν κάτι σε στιγμάτιζε εξ αρχής ήταν η απουσία της ακατάληπτης βαβούρας, της οχλαγωγίας, λες κι όλοι ήταν πνευματικά και ψυχολογικά προετοιμασμένοι να παρακολουθήσουν μια υπερβατική live εμπειρία.

Ο KGD (aka Kevin Doria), άνοιξε το event σ’ ένα απόλυτα εναρμονισμένο σετ, αναφορικά με αυτό που θ’ ακολουθούσε, βάζοντας το δικό του λιθαράκι στην ανύψωση των “Luciferian Towers”, όμως η συμβολή του φάνταζε εξ’ αρχής “ισχνή”, παρά ταύτα σημαντική, συγκριτικά με το κατακλυσμιαίο κι ανυπέρβλητο live που έπονταν.

Οι GY!BE δεν άργησαν 8 χρόνια, επέστρεψαν στην ώρα τους να μας μεταδώσουν αυτό που είχαν προφητεύσει, ανανεωμένο, επίκαιρο, ίσως κι αιώνιο, να μας καθυποτάξουν στις νόρμες τους, μέσα από το noise – συμφωνικό ήχο τους, το post-rock ιδίωμα τους και τα ιδιοφυώς κινηματογραφικά στημένα live τους. 

Είναι σχεδόν αδύνατον να περιγράψεις τις προσλαμβάνουσες που αποκομίζεις από ένα τέτοιο live. Είναι πολύ λίγα τα λόγια για το μεγαλείο αυτού του σχήματος που δημιουργεί μια ανυπέρβλητα χαρισματική ψευδαίσθηση της απουσίας και παράλληλα ύπαρξης του χρόνου. Χάσιμο.

Στο εναρκτήριο “Hope Drone” η ελπίδα φαντάζει οδηγός και παράλληλα όσοι πλέκονται στον ιστό της κατακρημνίζονται μαζί της, ενώ στο εμβληματικό “Mladic” πλεκόταν ο κρυπτοκώδικας του αχανούς μάτριξ της πραγματικότητας σ’ ένα σκηνικό που το βιολί εναρμονίζονταν με το κοντραμπάσο σ’ αχανείς και ατέρμονες λούπες, για να μας μυήσουν με το “Bosses Hang” στους Luciferian Towers μ’ ένα σαξόφωνο που αναπαριστούσε σ’ ένα drone – noise αμάλγαμα την πιο “σπαρακτική” και πανανθρώπινη αποτύπωση της τέχνης τους, ενώ τα μόνιτορ με τους χρηματιστηριακούς δείκτες να υψώνουν τους πύργους της σύγχρονης Βαβέλ.

Τα “Fam/Famine” και “Undoing a Luciferian Towers” που ακολούθησαν λειτούργησαν μυητικά για όλους σχετικά με το τελευταίο τους αριστουργηματικό πόνημα, ενώ τα “Dead Metheny” (από το Providence), το απαράμιλλο “The Sad Mafioso” (από το θρυλικό “– F♯ A♯ ∞” του 1998) και το ιδανικότερο encore με το “Moya”, έδωσαν τον πλέον λυρικό τόνο στην κάθαρση που όλοι ανέμεναν.

Δε χωρούσε καμία αμφιβολία ότι το live της 29ης Απριλίου θα συγκαταλέγονταν στις πλέον ιστορικές συναυλιακές στιγμές των επόμενων ετών. Το κοινό, ίσως πιο ώριμο να τους υποδεχτεί από ποτέ, χωρίς πολλές πολλές οχλαγωγίες δημιουργώντας μια αμφίδρομη, κατανυκτικού τύπου, επικοινωνία.

Η απροσδιόριστη αίσθηση πληρότητας και ταυτόχρονης κενότητας που δημιουργούν, απαιτεί μέρες για να μπορέσεις να επαναφέρεις το νου στα επίπεδα της “πραγματικότητας”. 

Δε μπορείς να γνωρίζεις αν οι GY!BE είναι ένα τσούρμο από ταλαντούχους “τσαρλατάνους” μέντιουμ της εποχής μας, ή μια ιδιοφυής κολεκτίβα που λειτουργεί ως ενδιάμεσος ακροβάτης μεταξύ της αδυσώπητης πραγματικότητας και του απροσδιόριστου μέλλοντος. Ίσως δεν έχει και σημασία. Είναι τόσο προσηλωμένοι στην τέχνη τους, δεσμευμένοι μόνο από τις ηθικές τους αξίες και το κοινό, τους λατρεύει για το σύνολο του μοναδικού έργου τους.    

Setlist
1. Hope Drone
2. Mladic
3. Bosses Hang
4. Fam/Famine
5. Undoing a Luciferian Towers
6. Dead Metheny
7. The Sad Mafioso
8. Moya 

Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου

723
About Παναγιώτης Σπυρόπουλος 239 Articles
Γεννήθηκε στα τέλη του 70 στα Δυτικά της Αθήνας, πιο αργά ή πολύ νωρίτερα από ότι θα ήθελε - δεν έχε καταλήξει ακόμα! Ακροβατώντας ανάμεσα σε οικονομετρικά μοντέλα, φιλοσοφικούς αναστοχασμούς, πολιτικούς προβληματισμούς, κοινωνικές και διατροφολογικές ανησυχίες, η μουσική αναζήτηση είναι το δίχτυ ασφαλείας στο matrix της καθημερινότητας. Fan του σκληρού ήχου, λάτρης της κλασικής μουσικής, παθιασμένος με τα blues. Αναζητά την αιτία ζωής του, πριν κάποιοι άλλοι διαγνώσουν την αιτία θανάτου του• είναι σε καλό δρόμο για το δεύτερο.