Στην αρχή κάθε επεισοδίου του Spartacus – Blood and Sand, προβάλλεται η ακόλουθη προειδοποίηση: “The show is a historical portrayal of ancient Roman society that contains graphic violence and adult content” (ελληνιστί: Η σειρά αποτελεί μια ιστορική αναπαράσταση της αρχαίας Ρωμαϊκής κοινωνίας που περιέχει έντονη βία και ενήλικο περιεχόμενο).
Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή κάτι. Το πρώτο μισό της παραπάνω πρότασης είναι τόσο αλήθεια, όσο το να λες ότι τα Die Hard δείχνουν με ρεαλιστικό τρόπο πως βγάζει το ψωμί του ένας μπάτσος. Το S-BS (βαριέμαι να γράφω Spartacus – Blood and Sand συνέχεια, οπότε S-BS από δω και πέρα) δεν είναι ρεαλιστική απεικόνιση του οτιδήποτε πέραν του τι συμβαίνει στο μυαλό του κάθε μεταλλά την ώρα που ακούει epic metal. Και έχει δει τους 300. Για αυτό το λόγο, το δεύτερο μέρος της προειδοποίησης είναι
πέρα για πέρα αληθινό. Το Spartacus – Blood and Sand (άλλαξα γνώμη, το SBS τελικά είναι μια Ελβετική τράπεζα και δε μπορώ τέτοιους συνειρμούς αυτό τον καιρό)έχειπολύ βία. Παραδόξως τολμώ να πω ότι η σειρά αυτή έχει πιο πολύ αίμα από οτιδήποτε έχω δει στη τηλεόραση. Στην κυριολεξία κουβάδες αίμα. Το να βλέπεις τους μονομάχους να πολεμούν- χμμ, δεν έχω πει ακόμα περί τίνος πρόκειται η όλη σειρά, έτσι δεν είναι; Παράγραφος!
Το Spartacus – Blood and Sand εξιστορεί τη ζωή ενός βάρβαρου από την αρχαία Θράκη που πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ρωμαίους, έγινε μονομάχος και γύρω στο 70π.Χ. ηγήθηκε μιας επανάστασης των σκλάβων εν μέσω της Ιταλικής επαρχίας, φτάνοντας ως τη Ρώμη. Η πρώτη σεζόν της σειράς καταπιάνεται με την πορεία του Σπάρτακου ως μονομάχου. Αυτό όσον αφορά την “ρεαλιστική απεικόνιση”, σημαίνει ότι τουλάχιστον μια φορά σε κάθε επεισόδιο έχουμε μάχες στην αρένα, όπου οι απίθανα σφίχτες μονομάχοι σφάζονται μεταξύ τους. Και εδώ δεν έχουμε “σου μπήγω μια με το σπαθί και πέθανες”. Οι μάχες κρατάνε ώρα, και όταν ένας μονομάχος είναι να σκοτώσει κάποιον, συνήθως το κάνει με τη μεθοδικότητα που θα σκότωνε ένα βρικόλακα. Του βγάζει το μάτι. Του ξεσκίζει το πόδι. Του κόβει το χέρι. Του ανοίγει το στομάχι. Τον αφήνει λίγη ώρα να κρατάει τα άντερά του, και ενώ η κάμερα έχει γεμίσει με πιτσιλισμένο cgi αίμα, τότε του κόβει το κεφάλι. Φανταστείτε τώρα ότι κατά κανόνα στις μάχες συμμετέχουν παραπάνω από δύο άτομα… Μιλάμε για πολύ αίμα.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό ήταν που με είχε ξενερώσει στην αρχή. Βλέποντας το πρώτο επεισόδιο, είχα απορρίψει τη σειρά ως μια low budget κακοσκηνοθετημένη ονείρωξη κάποιου που είδε τους 300, κυρίως επειδή οι μάχες είχαν στυλιστικά μεγάλες ομοιότητες με την εν λόγω ταινία. Στην πορεία όμως η σειρά βρίσκει τον ρυθμό της και μετά από δυο τρία επεισόδια αποκτά ενδιαφέρον. Ο λόγος για αυτό είναι ότι εκτός των μαχών, το Spartacus – Blood and Sand έχει και ίντριγκα. Το “έτερον ήμισυ” της σειράς πέρα από το Σπάρτακο και τους μπρατσαράδες φίλους του αφορά τον ιδιοκτήτη της σχολής μονομάχων την οποία υπηρετεί ο ήρωας μας, ο οποίος επιδιώκει συνεχώς να αναρριχηθεί στην Ρωμαϊκή κοινωνία, με οποιοδήποτε κόστος. Οι δολοπλοκίες, οι μηχανορραφίες και τα σχέδια διαδέχονται το ένα το άλλο και δίνουν έναν εντελώς διαφορετικό αέρα στη σειρά. Η παρουσίαση της Ρωμαϊκής κοινωνίας – και δει αριστοκρατίας- ως ένα μάτσο ανήθικων χυδαίων παρηκμασμένων συμφεροντολόγων που κύριο μέλημά τους είναι να τρώνε, να ραδιουργούν και να πηδιούνται μπορεί να έκανε έναν ιστορικό να θέλει να ξεράσει, αλλά είναι αρκετά ψυχαγωγική και αρκετά καλογραμμένη ώστε να σου κρατά το ενδιαφέρον.
Εν τέλει, αξίζει να το δεις; Θα απαντήσω ναι, αλλά θα το κάνω λίγο αμήχανα. Το Spartacus – Blood and Sand δεν είναι σε καμία περίπτωση κάποιο αριστούργημα, και οι όποιες απόπειρές του να αποχτήσει βάθος (όπως οι μηχανορραφίες που προανέφερα, ή η ψευτο-στυλιζαρισμένη ομιλία) δεν αποτελούν εν τέλει κάτι το ουσιαστικό, αλλά είναι πιο πολύ ένα παραπέτασμα καπνού για όλη τη βία και το σεξ που κρύβεται από κάτω. Όμως δεν παύει να είναι διασκεδαστικό. Στην ουσία, είναι μια ένοχη απόλαυση, η σειρά που ακόμα κι εγώ μπορεί εδώ και τόσες γραμμές να προσπαθώ να δικαιολογήσω γιατί τη βλέπω, αλλά η πραγματική απάντηση είναι μια: Κατά τη διάρκεια των μονομαχιών, η κάμερα δείχνει συχνά το κοινό που παρακολουθεί, μια μάζα έκφυλων, αφηνιασμένων ατόμων που ουρλιάζουν, πίνουν, φτύνουν, γλείφονται ή ακόμα και κάνουν σεξ πάνω στις κερκίδες. Ο υποτιθέμενος σκοπός αυτών των
σκηνών είναι να σε κάνουν να αηδιάσεις με τον άμυαλο τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι εκείνης της εποχής αντιμετώπιζαν τον θάνατο ως ψυχαγωγία. Φυσικά αυτό είναι μια τεράστια υποκρισία, καθώς αυτό κάνουμε κι εμείς ως θεατές, και αυτό περιμένουν και οι σεναριογράφοι από εμάς. Μπορεί η σειρά να προσπαθεί με τέτοια κόλπα να σε πείσει ότι έχει προβληματισμούς και τα τοιαύτα, προσωπικά όμως προτιμώ να δω την αλήθεια κατάματα: το Spartacus – Blood and Sand είναι καθαρή ψυχαγωγία. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
ΥΓ. Μετά το πέρας της πρώτης σεζόν, ο πρωταγωνιστής έπαθε καρκίνο (εύχομαι στον Andy Whitfield καλή ανάρρωση). Η σειρά όμως έχει αποκτήσει τόσο φανατικό κοινό, που το Starz (το κανάλι που προβάλλεται στις ΗΠΑ) αποφάσισε να γυρίσει και τη δεύτερη σεζόν, με άλλο ηθοποιό στο ρόλο του Σπάρτακου. Από τη μια αυτό είναι καλό, καθώς η σειρά δεν θα τελειώσει άδοξα, από την άλλη η αβίαστη αλλαγή πρωταγωνιστή (κάτι που προσωπικά δεν έχω ξαναδεί να γίνεται πέραν από το Doctor Who) μας δείχνει αυτό που είπα και παραπάνω: Όσο και να προσποιείται το αντίθετο, το Starz δεν έχει αυταπάτες σχετικά με την αξία της ηθοποιίας στο Spartacus – Blood and Sand. Στην τελική, ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι το αίμα που χύνεται στην αρένα.
Ετυμηγορία (ή για όσους βαριούνται τα πολλά γράμματα και scrollάρουν κατευθείαν στο τέλος του κειμένου):
το Spartacus – Blood and Sand είναι η ταινία Gladiator με τις μάχες από τους 300, συν αίμα, βρίσιμο και σεξ. Απολαύστε ανεύθυνα.
400 
